Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Τα βράδια μου

Τα βράδια
σπέρνετ' ο άνθρωπος μες στη γυναίκα
κυλούν με καπνό και τακούνι
σε ασφυκτικά υπόγεια
στήνεται το πρώτο ραντεβού
σε μια μισοφώτιστη πλατεία

Τα βράδια
ξανοίγονται σα δυνατότητες
σε φεγγαρίσια πασπαρτού
κι ανοίγουν κλειδαμπαρωμένες καλημέρες
κάποιου ακόμα Φλεβάρη.

(Πόσες νύχτες στέρφες πέρασα,ορφανές, να με κρυφοκοιτά μια ενοχή και να με περιπαίζει;)

Τα βράδια μου
κοιμούνται σε κρυστάλλινα στρώματα
ονειρεύονται μια φυγή από τ' απτό
ξυπνούν το ξημέρωμα
αφυδατωμένα,
πνιγμένα σε σεντόνια δακρύων.

Τα βράδια
βράχια μου.
Βράχοι, τα βράδια μου.
Βρέχει έρωτες ο ουρανός
κι αυτοί μ'εξιλεώνουν μακάρια.


Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Ήταν μια μέρα χλιαρή και βουρκωμένη

Σήμερα ήταν μια δύσκολη, μια δύστροπη μέρα. Εκεί που κατσούφιαζε, έσκαγε χαμόγελα ουρανόσταλτα και όλα μοιάζαν σωστά. Οι σκέψεις μου είναι μπερδεμένες και ασυνάρτητες. Θα φτιάξω μια λίστα, μπας και βρω την άκρη. Αγαπητοί αναγνώστες, μη ζητάτε να κατλάβετε πολλά. Απλά αφήστε και το δικό σας μυαλό να αφεθεί σε σκόρπιες σκέψεις που διέσχισαν σήμερα το νου σας...Αυτό είναι μια μορφή ευτυχίας, δε βρίσκετε;
1.Είναι ωραίο που ανήκω σε παρέα. Είχα να το νιώσω χρόνια.
2. Ακόμα ωραιότερο είναι να συναντάς επιτέλους το Φίλο, αυτόν τον Ένα, τελικά , και Μοναδικό που μοιράζεται μαζί σου το ίδο φύλο και την ίδια τρέλα. Δεν το έχω ξανανιώσει ποτέ, έτσι.
3.Είναι ΓΑΜΑΤΟ να'χεις συντρόφους που σε νοιάζονται. Και μια φευγαλέα, τρυφερή αγκαλιά, ένα φιλί στο μάγουλο, κι ο κόσμος να ησυχάζει...Σύντροφε, σε ευχαριστώ για τη τζούρα πίστης και θάρρους που μου χάρισες από το  γλυκό τσιγάρο της ψυχής σου. (ξέρεις εσύ...)
4.Είναι τραγικό να συμβαίνουν τέτοια πράγματα στην πόλη μου, στο μικρούλι μου σύμπαν. Γιατί; Μόνο ένα γιατί με πνίγει και οι σωσίβιες λέμβοι-απαντήσεις δε με σώζουν.
5.Ο χορός, όμως, πάντα βοηθά. Μία ώρα λάτιν την ώρα που η Αθήνα τσακωνόταν ξανά με τον εαυτό της, με γέμισε ενέργεια.
6.Έφαγα τζατζίκι με γεύση εμετού. Σοβαρολογώ.
7.Νυστάζω και αύριο έχω πολλά να κάνω. Πότε θα έρθει μια μέρα που να μην έχω να κάνω τίποτα; Πρέπει να είναι μια διάφανη μέρα, με τους ανθρώπους που αγαπώ χαμένους από προσώπου γης, με την Τέχνη προσωρινώς στην αφάνεια κι εμένα σε ένα αχανές λευκό κρεβάτι μόνη και να ονειρεύομαι μια ξύνια μια κοιμωμένη...
8.Θέλω να έρθει ο Μάρτης, να ανοίξει ο καιρός. Να πάμε με την Εσμεράλδα για ψώνια και για καφέδες και για ποτά και για θέατρα. Και να τελειώσω το βιβλίο μου και να φορώ αμάνικα μπλουζάκια ξανά κάτω από τις ζακέτες. Και στη σχολή μου να είναι όλα καλά...Όλα καλά...Και το καλοκαίρι με τα παράφορα σχέδια του όλο και να πλησιάζει. Θέλω να ανοίξει ο καιρός, να βρω μια μέρα στην εξώπορτα ένα μπουκέτο κρίνα ολόλευκα.
9.Θέλω κι άλλη ποίηση, χορό χωρίς άγχος, φαγητό χωρίς λιπαρά και πλαστικά, μέρες χωρίς νύχτα και νύχτες χωρίς μέρα. Θέλω να μακρύνουν τα μαλλιά μου, να με αντικρίσω πιο όμορφη στο καθρέφτη από βδομάδα.
10. Καλά, πότε έφτασε η εξεταστική; Στοχεύω σε δεκάρια.
11.Κάθε μέρα που περνά όλο και πιο κουρασμένη με βρίσκει. Απαιτητικές εποχές, δύσκολες και γηραντικές. Η μόνη αντιγήρανση στα τοξικά τους ένα χαμόγελο και μια προσμονή άπληστη για καλύτερες μέρες.
12. Σήμερα, διάβαζα στο αναγνωστήριο Ιστορία Δικαίου και όλοι μου φαίνονταν τόσο άσχημοι και μίζεροι. Όλοι με παρόμοια ρούχα και περιορισμένοι σε μια σιωπή μαλακισμένη που τους έπνιγε. Τους φαντάστηκα όλους γυμνούς σε ένα απέραντο γρασίδι να ακούνε μουσικές και να μυρίζουν μυρωδιές και να κάνουν ό, τι γουστάρουν.
13. Το σπίτι μου, έρχονται ώρες που το νιώθω φυλακή και καταφύγιο μαζί. Και δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό.
14.Ο Στράτος έχει πει: τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή είναι τα ανεξήγητα. Έρχονται στιγμές που τον καταλαβαίνω, όσο κι αν παριστάνω πως διαφωνώ. Ο μικροαστικός μου νους ώρες ώρες ζητιανεύει για πράγματα ξεκάθαρα και απλά. Μέχρι που έρχεται μια στιγμή ομιχλώδης και ανεξέλεγκτη, για να του τα ανατρέψει όλα.
15. Ζω κάθε μέρα ένα ασταμάτητο κυνήγι με τον εαυτό μου και τσακώνομαι μαζί του σε σημείο αηδίας. Το βράδυ τα βρίσκουμε και κοιμόμαστε αγκαλίτσα κάτω από το πορτοκαλί μου πάπλωμα για να ξυπνήσουμε και πάλι μουτρωμένοι ο ένας στον άλλο.

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

και λίγη επικαιρότητα!

Οι Αφγανοί, το άσυλο και η εξεταστική: μια ιστορία λιγάκι παράξενη

Γράφω, εδώ, σχολιαστικά κι όχι ενημερωτικά. Διότι όλοι, τουλάχιστον οι αναγνώστες αυτού του blog θεωρώ ότι γνωρίζουν πως το τελευταίο 48ωρο το παλιό κτίριο της Νομικής φιλοξενεί 300 περίπου οικονομικούς πρόσφυγες από το Αφγανιστάν.
Όπως πάντα με τέτοιου είδους ανατροπές, ο κάθε ένας λέει τα δικά του: οι φίλοι μου ότι θα χάσουμε το εξάμηνο, η μαμά μου ότι αυτά είναι ανεπίτρεπτα πράγματα, η Μπακογιάννη ότι φταίει ο Παπανδρέου. Είναι σημαντικό, λοιπόν, μέσα σε όλη αυτή τη σύγχυση, να μην πέσουμε σε καμία από τις δύο παγίδες : ούτε από τη μια, σε έναν άκρατο και άκριτο αριστερισμό, κατά τη γνώμη μου, που έγκειται στην άνευ όρων αποδοχή και στήριξη των(παράνομων;) μεταναστευτικών ρευμάτων στη χώρα και το πανεπιστήμιό μας ,ούτε από την άλλη σε έναν υπερβολικό και αδικαιολόγητο συντηρητισμό και ιδρυματισμό, που επιφέρει ανόητα άγχη περί εξαμήνων, εξεταστικών και ούτω καθεξής.
Δεν πρέπει, εν ολίγοις,  να συγχέουμε το ενδεχόμενο αναβολής της εξεταστικής με την προβληματική της αιφνίδιας εγκατάστασης των Αφγανών στη σχολή μας. Ο Πρόεδρος Φορτσάκης και η Κοσμητεία λένε κάτι σωστό: η Κυβέρνηση-που μερίμνησε για τη μεταφορά των Αφγανών συνανθρώπων μας στην Ελλάδα από το Ηράκλειο- πρέπει και τώρα να ασχοληθεί με το φλέγον ζήτημα της στέγασής τους και, φυσικά, της νομιμοποίησής τους. Φοβάμαι, όμως, μήπως με την απόφαση της κλειστής σχολής μέχρι και την Παρασκευή καταλήξουμε να γράψουμε Συνταγματικό το Μάρτιο. Και σε αυτό,  θα επιμείνω, δεν θα έχουν ευθύνη οι μετανάστες, αλλά η πρυτανεία της νομικής. Οι αίθουσες, άλλωστε, του καινούργιου κτιρίου είναι ανέγγιχτες, πολλοί, δε, φοιτητές δεν έχουν καν δει τους νεοεγκαταστηθέντες, συνεπώς δεν προκαλούν-άμεσα, τουλάχιστον- κάποιο πρόβλημα στη διεξαγωγή των τελευταίων μαθημάτων και της ίδιας της εξεταστικής. Μήπως κάτω από τη φενάκη της προστασίας του εκπαιδευτικού ιδρύματος, που αναμασάται όλο και συχνότερα τις τελευταίες μέρες από όλους σχετικούς και μη, υποκρύπτεται μια ρατσιστική τάση; Μήπως υπάρχει υποδόρια η επιθυμία να στραφούν οι φοιτητές κατά των συνανθρώπων τους, που πλήττονται από ένα σωρό προβλήματα, από φόβο για το δικό τους συμφέρον; Σε συζήτησή μου με εκπρόσωπο της Ραπαν Σαφν, άκουσα το εξής ορθό: «δεν υπερασπιζόμαστε την επιπολαιότητα των όσων οδήγησαν τους Αφγανούς στη σχολή, πρέπει όμως να υπερασπιστούμε την ασυλία από αυτούς που την υποθάλπουν, όχι για να προστατέψουν τη σχολή, αλλά για να βλάψουν τους Αφγανούς.»
Κυκλοφορεί επίσημα ότι οι Αφγανοί μπήκαν μες στο κτίριο κατ’ εντολή του συνασπισμού και της έδρας της νεολαίας του στη νομική της ΑΡ. ΕΝ. Η ΑΡ.ΕΝ ισχυρίζεται, βέβαια, ότι το σύνολο σχεδόν του φοιτητικού συλλόγου-συμπεριλαμβανομένων ΠΑΣΠ και ΔΑΠ (!)- συμφώνησαν για τη χρήση της σχολής ως το νέο χώρο διαμαρτυρίας των προσφύγων. Ειλικρινά, δε θυμάμαι να συνέβη κάτι τέτοιο. Ανιχνεύω μια ανεύθυνη στάση της Αριστερής Ενότητας, μια επιπόλαιη ένδειξη αλληλεγγύης που φέρνει σε δύσκολη θέση ακόμα και όσους τάσσονται στο πλευρό των προσφύγων. Θα ήθελα να δοθεί μια λύση στα προβλήματά τους, κάθε μέρα περνώ από τα Προπύλαια και συμμερίζομαι τον πόνο τους, ομολογώ όμως πως αισθάνομαι άσχημα για την εγκατάστασή τους στη σχολή μου. Ακόμα κι αν, όπως ακούγεται, ιατρικές γνωματεύσεις εγγυώνται την καλή κατάσταση υγιεινής τους, ακόμα κι αν το νέο κτίριο έχει μείνει ανέγγιχτο. Για ποιο άσυλο μιλάμε, άλλωστε; Το άσυλο δεν πρέπει να στρέφεται μόνο ενάντια στην είσοδο βίαιων αστυνομικών, έτσι;
 Νιώθω, ομολογώ, λιγάκι μπερδεμένη, με πιάνω να σκέφτομαι εγωιστικά και κάπως συντηρητικά και δεν ξέρω ακριβώς ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος σε τέτοια ευαίσθητα ζητήματα. Χρειάζεται, μάλλον, μια ειρηνική κρατική προσέγγιση, με στόχο τη μεταφορά των προσφύγων σε άλλο, κατάλληλο χώρο. Οι σχολές είναι χώροι μάθησης, έκφρασης πολιτικών και όχι μόνο ιδεών, ψυχαγωγίας και εκδηλώσεων. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι φοιτητές νομικής που σκέφτονται ορθολογικά κι ανθρώπινα, γνωρίζουν ότι οι Αφγανοί είναι άνθρωποι κι έχουν δικαιώματα, όπως έχουν κι οι υπάλληλοι των Μ.Μ.Μ και οι κάθε λογής απεργούντες και οι παραμελημένοι από το κράτος. Δε θέλω, όμως, να φανταστώ τι θα γίνει αν μια μέρα τους δω όλους αυτούς τους φορείς δικαιωμάτων μες στο κτίριο της Νομικής για απεργία πείνας και οποιουδήποτε είδους διαμαρτυρία…Και κάτι τελευταίο: εννοείται ότι οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε τους συμπολίτες, τους συνανθρώπους μας και να θυμόμαστε ότι είμαστε όλοι ίσοι, να βοηθούμε και να νοιαζόμαστε, όμως με εμάς τους ίδιους τι γίνεται; Δεν πρέπει να υπερασπιστούμε τη σχολή και τη φοιτητική μας ταυτότητα; Κι αν το κάνουμε πρέπει να χαρακτηριστούμε ως απάνθρωποι και αδιάφοροι;
Ε, όχι.

Η απροσδιόριστη έννοια του «λοιπόν»


Κάνοντας, λοιπόν, το «αν» σας, «να»,
αντιστρέφοντας δυο γράμματα και μερικά αισθήματα, βαδίζω στη στραπατσαρισμένη μου ευτυχία,
που εναποθέτω στον Ιούλιο, τέλη, τελικά, εδώ και μήνες.
Λοιπόν, κρατώ για μένα την απροσδιόριστη για μένα έννοια του «λοιπόν».
Λοιπόν…να, ελπίζω.
Λοιπόν, να, δακρύζω όταν μιλώ για μας με σένα.
Λοιπόν, να, χρωματίζω τη ζωή που έμεινε δίπλα μου σαν από οίκτο με χρώματα άνοιξης, να, μυρίζω εκείνο το άρωμα της νεραντζιάς, το πονεμένο ανοιξιάτικο. Λοιπόν, να, θυμάμαι.
Να, πιστεύω πως μπορώ να παριστάνω ότι ξέχασα.
Λοιπόν, να, μπαίνω στο λεωφορείο, να, οδεύω σε μέρη, να, μιλώ για τα πάντα με μικρούλικα τίποτα που μοιάζουνε μ’ ανθρώπους.
Λοιπόν…
Η ποίηση δε θα μου φύγει ποτέ, θα συνεχίσω να λατρεύω τα μαλλιά μου και δυο φίλους, θα ρωτάω ασταμάτητα όλα τα ανώφελα «γιατί» που κρέμονται στο κάτω χείλος μου, θ’ ακούω, νωχελικά δήθεν, τα τακούνια μου να χτυπούν σαν καρδιές χωρισμένων στις σκάλες…
Και θ’ ανεβαίνω, λοιπόν, στα υψώματα του Χρόνου, γιατί θ’ αγαπάω και το Χρόνο, ξέρετε, πολύ. Και, αύριο, που θα συναντηθούμε, εγώ κι ο Χρόνος, στην πόλη «Ημερολόγιο» στο καφέ «τέλος του Μάρτη», θα τον παρακαλέσω να σβήσει, τέλος πάντων, εκείνον τον μάταιο, ματωμένο Απρίλη. Να τον προσπεράσει σιωπηλά. Μήπως προσδιορίσω κι εγώ τα λοιπόν μου, καμιά φορά.
                                                                   23/3

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

η ψυχή και το ρυάκι

Φώτιζε την τέχνη μου, πόνε, καλλιτέχνη μου...
Νιώθω παράξενα που δημιουργώ ιστολόγιο. Νιώθω πρόβατο.
Όμως δε σταματώ να γράφω.
Θέλω να διαβαστώ και να σχολιαστώ. Θέλω να διαφωνήσουν μαζί μου κι αν είναι να συμφωνήσουν, θέλω μια άλλη γνώμη να προσθέσουν. 
Ας ακολουθήσω το ρεύμα του καιρού μου σα φύλλο παρασυρμένο από κάποιο ορμητικό ρυάκι. Παλιότερα, οι ποιητές δημοσίευαν στις εφημερίδες. Τώρα, πίνουν τσάι στο γραφείο τους και πατούν πλαστικά κουμπιά για να ξεκουμπώσουν το παλτό της ψυχής τους και γυμνή να την αφήσουν, εκτεθειμένη σε άλλες ψυχές, γδυτές η ακόμα ντυμένες. Έτσι είναι. Κόντρα στον καιρό, ακολουθώντας, όμως πάντα, τα τρελά του χούγια. Αλλιώς δεν έχει νόημα.
Λατρεύω τα οξύμωρα,τον Καρυωτάκη, τη θάλασσα και τα ψηλά τακούνια.
Τώρα θα πατήσω το πορτοκαλί κουμπί που γράφει δημοσίευση ανάρτησης. Φύγε παλτό, με έσκασες. Ελάτε, ψυχές εκεί έξω, να μοιραστούμε την ωραία μας τη γύμνια. Μια γύμνια που φέρνει θέρμη, όχι παγωνιά.(Άσχετο, την πιο έντονη αίσθηση θερμότητας την προσφέρει μονάχα ο έρωτας και ο πάγος. Κι οι δυο πάνω στα χείλη.)
Το όνομά μου τυχαίνει να είναι γεωργία.