Απαγγελία σ' έναν άγνωστο

Ι.
Η νύχτα που με μαθαίνει να ξεχνώ-η νύχτα.
Τσιμέντο και τραγανά στήθη γυναικοκόριτσων,
το φωτοστέφανο του ανθρώπου λαμπυρίζει μ'ένα θράσος γαλάζιο
κάποιος τινάζει τη στάχτη του επάνω μου-μπορεί και καταλάθος.

Η νύχτα που με μαθαίνει να μην πονώ-η νύχτα.
Η μέθη λήθη καύτρα μια νύχτα
τη νύχτα των πρώτων χρημάτων
της πρώτης μοναξιάς
του πρώτου τρόμου μακριά σου.

Η νύχτα που με μαθαίνει να την αντέχω.
Που με αντέχει να τη μαθαίνω.

ΙΙ.
Μα τα χίλια εκατομμύρια πρόσωπα της Αθήνας, ερωτεύτηκα ξανά.
Ο ήχος ενός ενστίκτου μαχαιρώνει πισώπλατα τη νύχτα μου
και πηχτό κυλάει ένα ξημέρωμα.
Η πληγή έχει τη γεύση εκείνου του προσώπου- σαπούνι αντρικό
και ξενυχτισμένοι θυμοί.

Η ρώσικη προφορά στ' αυτιά μου, η μυρωδιά του βούτυρου,
τα μάτια που κάπου είχα συναντήσει πριν κάτι καλοκαίρια,
τα δέντρα αιωνίως ήσυχα, άηχα.

Κι εγώ
"αιωνίως θητεύω στο κάλλος"
Α, γητεύω στο κάλλος της νύχτας αιωνίως,
της πόλης μου, του έρωτά μου.

                                              9-10/9 -αφιερωμένο στον "άγνωστο" εκείνο-