Προσοχή: ανέγερση ιστορίας

Το ξέρετε ότι η Διαμαντοπούλου απαγόρευσε τις πολιτικές συζητήσεις εντός σχολείων; Εάν όχι, πιστέψτε το, εφόσον ξέρετε σίγουρα το ρεζιλίκι της …φωτοτυπίας(!) και, φυσικά, του νόμου- πλαίσιο που καταργεί το άσυλο, επιτρέποντας την ξεδιάντροπη είσοδο των επιχειρήσεων στις σχολές.

-Η παιδεία στο στόχαστρο

Στα όσα βάλλει η «σοσιαλδημοκρατική» πολιτική της κυβέρνησης δεν θα μπορούσε να μη βρίσκεται η παιδεία. Η παιδεία είναι το κεφάλι του σώματος που λέμε κοινωνία και όταν αυτό δε λειτουργεί σωστά, όλο το υπόλοιπο καταρρέει .

Η Άννα Διαμαντοπούλου, με τη στήριξη της κυβέρνησης και μεγάλου μέρους της Βουλής, επιχειρεί να δημιουργήσει υποταγμένους πολίτες, αφοπλισμένους από τα 19 τους , ώστε να είναι δύσκολο να ξεσηκωθούν αργότερα. Και όλα αυτά υπό το πρόσχημα μιας ανάγκης για βελτίωση, κάτι που χτυπάει ομολογουμένως καλά στα αυτιά πάρα πολλών φοιτητών, απογοητευμένων  από τον τρόπο λειτουργίας των σχολών τους, στους οποίους ανήκει και η γράφουσα.  Δεν μου αρέσει, κυρίως, η ευκολία με την οποία οι φοιτητές αφήνουν τις παρατάξεις να αγωνίζονται για υποθέσεις που αφορούν τους ίδιους. Έχουμε, δε,  φτάσει σε σημείο να θεωρούμε ταμπού την έκφραση κάποιου παραπόνου μας, λες και όλα είναι τέλεια: το γεγονός ότι δεν πρέπει να επιτρέψουμε στο κράτος να επέμβει απολυταρχικά στο πανεπιστήμιό μας, όχι απλά δε σημαίνει ότι το πανεπιστήμιο λειτουργεί άψογα, σημαίνει, αντιθέτως, ότι πρέπει οι φοιτητές να ανασκουμπωθούμε το συντομότερο και να αρχίζουμε να το βελτιώνουμε. Να αποδείξουμε ότι οι όποιες προβληματικές είναι και δική μας υπόθεση και ότι μπορούμε, αν συνεργαστούμε, να τις κάνουμε παρελθόν. Να ξεκινήσουμε, με άλλα λόγια, την πορεία από το «διαφωνώ με» στο «προτείνω να».

-Κατάληψη:  επιτυγχάνεται…μέσω πάλης

Το όπλο των φοιτητών απέναντι στην επέλαση του νόμου, είναι το… λουκέτο. Κοινώς η κατάληψη. Μέχρι στιγμής, καθόλου τυχαία, 320 τμήματα σχολών τελούν υπό κατάληψη. Τελευταία στη νομική υπάρχει ένα ρεύμα στη Γ.Σ, με το οποίο ιδεολογικά διαφωνώ, αλλά αναγνωρίζω ως κίνηση έκφρασης  μιας διαφορετικής άποψης. Τέσσερις φοιτητές-όχι και τόοοσο ανένταχτοι- υπέγραψαν αρχικά ένα μικρό κείμενο που, χωρίς να αναφέρεται στο νόμο πλαίσιο, εξέφραζε  εναγωνίως το αίτημα για ανοιχτή σχολή. Στην πρόσφατη ΓΣ, ξεκάθαρα πια μιλώντας υπέρ του νομοσχεδίου, συγκέντρωσαν αρκετές ψήφους, αλλά η δημοτικότητά τους παραμένει σε προβληματικά επίπεδα, δεδομένου και του ευφάνταστου-αν και θρασύτατου κατ’ εμέ- κειμένου που τοιχοκολλήθηκε από εδώ και από κει εναντίον τους.

Πάντως, δύο είναι οι παρατάξεις που ουσιαστικά κινούν τα γρανάζια της κατάληψης, η ΑΡΕΝ και τα ΕΑΑΚ, με ορμητικότητα που ενίοτε τους παρασύρει και σε μεταξύ τους τριβές.

Το ΜΑΣ τι κάνει; Κατεβάζει δικά του πλαίσια και ,ως γνωστόν, οι μόνοι φοιτητικοί σύλλογοι  που δε συντονίζονται με τους υπόλοιπους είναι αυτοί στους οποίους υπερψηφίστηκε πλαίσιο ΜΑΣ. Κατά τη γνώμη μου σφάλλει και ό, τι κι αν πεις είναι σα να απευθύνεσαι σε ώτα μη ακουόντων, καθώς αρνείται πεισματικά να συνεργαστεί με τα «ψευδοαριστερά τσιράκια του συστήματος», εμμένοντας στα χιλιοειπωμένα του τσιτάτα περί λαού και αληθινού κινήματος.

Η ΔΑΠ, από την άλλη,  μεσουρανεί, ακολουθώντας ,σε γενικές γραμμές, τη στρατηγική της απραξίας και της αταραξίας.  Στη ΓΣ της 14/9 την παρακολουθήσαμε σε χλιαρά επίπεδα να παλεύει για ανοιχτή τη σχολή με στόχο την ενημέρωση και ενεργοποίηση των φοιτητών που δεν  έχουν έρθει ακόμα λόγω κατάληψης. Μα, όποιος φοιτητής δεν έχει μάθει ΑΚΟΜΑ  τι γίνεται στη σχολή του είναι «καμένο χαρτί» για το κίνημα, δεν μπορούμε, δηλαδή, να βασιζόμαστε σε άτομα που ενδιαφέρονται για το πανεπιστήμιο μόνο όταν αυτό λειτουργεί ακαδημαϊκά.  Ο νοών νοείτω… Όσο για την ΠΑΣΠ, ειλικρινά δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω, γι’ αυτό θα αρκεστώ στο κλισέ του «ουδέν σχόλιον». Πάλι καλά που συμφωνούν με την κατάληψη, αν και είμαι κατά τι δύσπιστη ως προς την εξέλιξη του πράσινου ριζοσπαστισμού τους.  Και ο νοών ξανανοείτω. (καλά ξύλα, παιδιά, παρεμπιπτόντως)

Οι φοιτητές τι στάση κρατάμε; Είμαστε απόντες, κατακρίνουμε τους μεν και τους δε ασταμάτητα, πολλοί από εμάς δεν ξέρουν τι ακριβώς λέει ο νόμος πλαίσιο, διαφωνούμε αλλά δε δρούμε. Άλλοι αγωνιωδώς μελετάμε νομικά εγχειρίδια, μισούμε την κατάληψη που μας στερεί την εξεταστική μας και τα λοιπά και τα λοιπά.  Γιατί δεν ερχόμαστε και στη ΓΣ, ώστε με την ψήφο μας να δείξουμε ξεκάθαρα τι θέλουμε για τη σχολή μας;  

Αυτή τη στιγμή, πάντως, ο διάλογος, τα διαβήματα και οι καθιστικές διαμαρτυρίες δε θεωρούνται αγώνας, δεν μπορούν να ανατρέψουν τίποτα. Και είναι γεγονός ότι κάθε προσπάθεια, για να φέρει νικητήρια αποτελέσματα, πρέπει να υπολογίσει και τις θυσίες της.  Μια εξεταστική ή μια εποχή Ιεράς εξέτασης; Ας διαλέξουμε.

-Νόμιμος αγώνας, στοίχημα νίκης!

Η γενιά μας, βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας,  και πρέπει να διαλέξει εάν θα συμμετάσχει ουσιαστικά στη δημιουργία της. Ανήκω, θέλοντας και μη,  στην εποχή των μεγάλων αλλαγών, των τρομονόμων, των ματ που με απειλούν στα Προπύλαια και στο Λευκό Πύργο, της εμπορευματοποιημένης γνώσης και του φόβου. Ανήκω, όμως,  και στην εποχή της πλατείας Συντάγματος, των γενικευμένων αντιδράσεων, των ονείρων που συνεχίζουν να υπάρχουν. Στη γενιά που θα μείνει στη συλλογική μνήμη είτε ως αυτή που τόλμησε,  πέρα από τη νίκη ή την ήττα των σχεδίων της, είτε ως αυτή που δείλιασε και υπέκυψε. 

 Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να ανήκω στη γενιά της δειλίας: είμαστε, αυτή την περίοδο, οι άνθρωποι που προφυλάσσουν την παιδεία-και, εν πολλοίς, όχι μόνο αυτή- από τον ορμητικό χείμαρρο των αλλαγών που οι απ’ έξω θέλουν να της επιφέρουν. Ο νόμος- πλαίσιο θα είναι μια σταγόνα μπροστά σε όσα έπονται και αν αφήσουμε να περάσει η σταγόνα αυτή, θα πλημμυρίσουμε πριν το καταλάβουμε.

 Κάποιος πολύ σπουδαίος επαναστάτης-ποιος άραγε-  είπε ότι οι ατμομηχανές της ιστορίας είναι οι επαναστάσεις. Αλλά οι επαναστάσεις είναι μια μάχη μεταξύ παρόντος και παρελθόντος. Ανάμεσα στο παρελθόν των μεγάλων αγώνων και αγωνιστών (πχ. 1979 ,νόμος 815) και στο παρόν ενός χάους προερχόμενου εκ των άνω και εκ των έσω, έχουμε να αντιτάξουμε ένα μέλλον ανατροπής: ομορφότερο, δικαιότερο, πιο δικό μας.

Ας αρχίσουμε να συζητάμε και για το πώς ονειρευόμαστε το πανεπιστήμιο και την παιδεία, αντί για το πώς οραματιζόμαστε την ανατροπή του νόμου. Εάν ο νόμος ανατραπεί- κάτι για το οποίο παλεύουμε σθεναρά-  θα νιώσουμε δικαιωμένοι.  Εάν δεν ανατραπεί, όμως, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση  να απογοητευτούμε. Άλλωστε, τα προβλήματα του ελληνικού πανεπιστημίου δεν ξεκινούν ούτε σταματούν από κανένα νόμο, επιτείνονται ή επιλύονται από το πιο δυναμικό του κομμάτι,  τους φοιτητές.

Αλλά αυτό μου ταιριάζει καλύτερα για εισαγωγή σε κάποιο επόμενο άρθρο.

(προς δημοσίευση στο University Press)