Εικοσαετείς

Μες στην πειραιώτικη νύχτα η θάλασσα σιγοβράζει ο ουρανός παραπονεμένα κάνει να κλάψει και το μετανιώνει τελευταία στιγμή
ο κόσμος είναι πάντα όμοιος ίδια ρούχα και πρόσωπα
-άραγε εγώ διαφέρω μια σταλιά;
χτίζονται ποιήματα στο αδρανοποιημένο μυαλό μου
οι λέξεις φτιάχνουν βραχιόλια μόνες τους
 και να 'μαι εγώ να τα φορώ
μ' όλη την ψύχρα του λιμανιού στα σωθικά μου:

Ναι, ό, τι πράττουμε
είναι με συνείδηση νιότης
είναι με ψευδαίσθηση χρόνου πολλά βαρέος.


Μα είναι χρέος
νέοι να στεκόμαστε
στον γέρικο του κόσμου καθρέπτη.


Κι ερωτευμένοι να καθρεπτιζόμαστε.

ΥΓ. Πρέπει να έχω ακούσει απόψε το "Αυτή η νύχτα μένει" σε πάνω από 15 εκτελέσεις. Παραμένω πιστή στην Παπίου,αλλά και η Αντωνοπούλου τι φωνάρα. Κλάμα από τραγούδι. Το αγαπημένο μου.

Αποσπάσματα ενός σπονδυλωτού ποιήματος

4.
Κι όπως η νύχτα καίει
 σαν καύτρα
στριφτού τσιγάρου
η έμπνευση γονυπετής
ικετεύει το λεωφορείο μου κι άλλο ν' αργήσει.

Μα τα όνειρα που μου στερούν οι λιγοστοί μου ύπνοι
πιότερο και σκληρότερα
μου τα στερεί η ζωή.

Αχ έμπνευση, αχ νύχτα
ως πότε το λεωφορείο μου θ' αργεί;

7.
Οι συνομήλικοι των ποιητών
πάντα είναι διστακτικοί απέναντί τους.
Πρέπει να γεράσει ο ποιητής για να τον πιστέψουν.

Για να τον λατρέψουν,
πρέπει ο ποιητής
να' χει αφήσει τα χέρια,
τα μολύβια του
βαθιά μέσα στο χώμα.