Τρίτη 25 Απριλίου 2017

{Εμένα οι φίλοι μου} Ο Δημήτρης ο καλλιτέχνης

Ο Δημήτρης Κουμανιώτης πειράζει και μπερδεύει τις φωτογραφίες, ζωγραφίζει και γράφει, έχει αδυναμία στις γάτες και γράφει για τη λεξιλέωση ένα μικρό, σκονισμένο κειμενάκι:

Αγαπώ τα παλιά, σκονισμένα αντικείμενα που έφτασαν σ’ εμένα από άλλον ή άλλη κάτοχο. Μια θολή κομψή πουδριέρα που κατόπτριζε πάντα το ίδιο πρόσωπο μέχρι που ο καθρέφτης ράγισε, ένα βαρύ art deco κραγιόν με την πορφυρή καρδιά του σμιλεμένη από πανέμορφα -θέλω να πιστεύω- χείλη. Κουρδιστά ρολόγια που ίσως δουλεύουν ακόμα, ένα θαμπό μπρούντζινο σαξόφωνο που μπορεί να ανήκε σε μικρή ορχήστρα, χλωμές παιδικές κούκλες. Όλα έχουν τη δική τους αινιγματική πορεία στο χρόνο, όπως οι επιβλητικές φωτογραφικές μηχανές που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι έχουν απεικονίσει... Παλιά, σκονισμένα αντικείμενα με περιβάλλουν και κάποιες φορές αργά το βράδυ προσπαθώ να ακούσω τις ιστορίες τους, αυτές που δεν έχω φανταστεί ακόμα. Είναι αλήθεια, πιο παράξενες από την πραγματικότητα.


Για το σκοπό της συνέντευξής μας στο popaganda.gr, την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ, http://popaganda.gr/dimitris-koumaniotis/, ο Δημήτρης μού είχε πει: "Σπούδασα μαθηματικά και μετά πληροφορική, πράγματα φαινομενικά άσχετα με τις καλλιτεχνικές μου τάσεις. Βέβαια, όνειρό μου ήταν να μπω στην Αρχιτεκτονική, αλλά δεν τα κατάφερα. Πάντα μου άρεσε το γραμμικό σχέδιο και η λεπτομέρεια που το διέπει. Μου αρέσουν κάπου κάπου και οι κακοτεχνίες." 

Κι εμένα, Jumpity Jim...

Δευτέρα 17 Απριλίου 2017

Οι ευτυχισμένοι Σκλάβοι

Οι συνάδελφοι σκλάβοι χαιρετιώνται
απ'τα απέναντι πεζοδρόμια
Ένας σκλάβος στο σουβλατζίδικο, άλλος στο μπεργκεράδικο
αδειάζουν τα σκουπίδια
ανταλλάσσουν δυο κουβέντες, ψοφάνε για ένα τσιγάρο
-η σκλαβιά, αδερφέ μου, σε κάνει καπνιστή-
τουλάχιστον, κάνουμε κάτι
τουλάχιστον είμαστε κάτι
μπορεί όχι κάποιοι
Αλλά, να' μαστε έμμισθοι σκλάβοι πράγμα μικρό δεν είναι
βγάζουμε τα τσιγάρα μας, βενζίνη μηχανάκι,
ένα τσουρούτικο κέρασμα, μια μπίρα στο άδειο, συνοικιακό καφέ απόγευμα ρεπό,
πείνασα, τηλεόραση, καλοκαιριάζει
ν' αδειάσεις το τασάκι, ν'ανοίξεις το μπαλκόνι




Έπειτα, οι σκλάβοι γερνούν με υπερηφάνεια
και μια κάποια αιδώ
δικαιούνται ένα τριήμερο
κάπου κοντά
με θάλασσα και γόπες στην ακτή
με playlist επαναλαμβανόμενο και μπάλα παγωτό
το βράδυ στην πλατεία


Ευτυχία μες στις εποχές
σταθερότητα στην τίμια σκλαβιά και λιγοστοί φίλοι
να βγάλεις την ψυχή σου στο τραπέζι, να πεις δυο λέξεις, μιαν άποψη
"Άμα δεν ήμουν σκλάβος, θα' μουνα πρωθυπουργός"
τι τα θες και τι τα ψάχνεις, έχει την ίδια γεύση για όλους το χώμα
έχει τον ίδιο σκουριασμένο τρόμο το αγκίστρι
όταν γραπώνεσαι δήθεν από γκαντεμιά
πιτζάμα, σώμα γερασμένο
σακάτη μου, σκλάβε
μας περιμένουν μέγιστες δόξες και τιμές
στην ύστερή μας κατοικία


Κατά λάθος γεννηθήκαμε
μα ζήσαμε από επιλογή
το νοίκι μας υποφερτό
δυο μαλακές παλάμες στο σβέρκο μας, τι τύχη
διαιωνίσαμε το είδος μας γλυκά
τώρα στα πάρκα
μπορούμε ησύχως να λογοφέρνουμε με τα περιστέρια.
                                                                                               1-4-2017