Oι ΘΕΑΤΡΙΝΩΝ ΘΕΑΤΕΣ γιορτάζουν τα δέκα χρόνια
τους στο θεατρικό γίγνεσθαι με μια νέα υποσχόμενη παραγωγή. Oι παραστάσεις
ξεκίνησαν στο STUDIO
Κυψέλη την Τετάρτη 25 Φλεβάρη για το έργο του Γιάννη Σολδάτου
" ΟΤΑΝ Ο ΠΑΖΟΛΙΝΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΠΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ" σε
σκηνοθεσία Γιώργου Λιβανού και κινηματογράφιση Γιάννη Σολδάτου, με αφορμή τα 40
χρόνια από τον θάνατο του Ιταλού καλλιτέχνη.
Τέλη Μάρτη βρέθηκα στον μικρό πεζόδρομο της
οδού Σπετσοπούλας κι από κει στο παρολίγον κλειστοφοβικό υπόγειο του θεάτρου.
Ένας χώρος ασφυκτικά μικρός για να αντέξει την «παρέλαση» τόσων προσώπων.
Θέατρο δεν είδα. Ούτε ηθοποιούς strictο sensu είδα. Αλλά χάθηκα και παρασύρθηκα σε ένα θέαμα που αφορούσε
όλες τις αισθήσεις, ακόμα και αυτήν της όσφρησης. Αχνιστός ο ιδρώτας, γαρ, πάνω
από τα γυμνά σώματα των εκστασιασμένων «χορευτών-ερμηνευτών».
Η ιδέα της παράστασης που παρακολούθησα εγώ και
δεκάδες άλλοι διψασμένοι για Σάρκα και για Ποίημα θεατές ήταν η εξής: Ένας σκηνοθέτης στην Ελλάδα του σήμερα, αποφασίζει να
ασχοληθεί με το έργο του Πιερ Πάολο Παζολίνι. Συνθέτει μια ομάδα καλλιτεχνών
και μαζί δοκιμάζουν να αναπαραστήσουν, τις πιο γνωστές σκηνές από ταινίες του
δημιουργού. Λεπτό με λεπτό, ταυτίζονται με το αυθεντικό έργο του καλλιτέχνη και
,με ένα άλμα στο χωροχρόνο, βρίσκονται 50 χρόνια πριν στα πλατό που γυρίζονταν
οι ταινίες του. Ο Πιερ Πάολο, η Κάλλας, ο Σέρτζιο, ο Φάμπιο, η Μαρκέλλα, η
Συλβάννα Μαγκάνο, και δεκάδες ακόμα άστρα του παζολινικού γαλαξία παρασύρουν το
θεατή σε σκηνές από το ΔΕΚΑΗΜΕΡΟ, το ΘΕΩΡΗΜΑ, τη ΜΗΔΕΙΑ, τον ΟΙΔΟΙΠΟΔΑ, τις
ΧΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΥΧΤΕΣ ,τη ΜΑΜΑ ΡΟΜΑ, το ΣΑΛΟ, τους ΘΡΥΛΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΝΤΕΡΜΠΟΥΡΥ, το
ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ, δεμένες με όπερα και ιταλικές καλτσονέττες του '60, που
εκτελούνται ζωντανά με συνοδεία από πιάνο και κιθάρα.
Αισθησιακοί οι
φωτισμοί, γρήγορος ο ρυθμός, φρέκσα τα πρόσωπα, συγκηνισιακό το όλο ύφος. Δεν
βγήκα από το θέατρο εξιλεωμένη ή ανάλαφρη, αλλά βαριά, σαν ο θάνατος του
Παζολίνι και η σημασία της τέχνης του να κατακάθισε μέσα μου για τα καλά. Όχι
πως ο κύριος Λιβανός με έπεισε για Παζολίνι, αλλά η Γιώτα Φωτοπούλου και η
Βερόνικα Ηλιοπούλου με καθήλωσαν. Ο υπόλοιπος θίασος δεν υστερούσε σε κάτι,
αλλά οι δυο κυρίες ξεχώρισαν στα μάτια μου.
Η παράσταση είναι
υπερφορτωμένη: ήχος, λέξεις, μουσική, φαλλοί, αιδοία, βυζιά, έρωτες, δάκρυα.
Κάπου μπερδεύεσαι, μάλιστα, αν δεν είσαι άριστος γνώστης της τέχνης-και όχι μόνο-του
Παζολίνι. Όμως, η προσπάθεια της ομάδας και του Γιώργου Λιβανού, που είχαν να
αντιμετωπίσουν το δαιδαλώδες και σχεδόν μη θεατρικό κείμενο του Γιάννη Σολδάτου
είναι αξιέπαινη. Αξίζει να δουν το έργο-ενήλικες!- άνθρωποι που πιστεύουν ότι
το ελληνικό θέατρο έχει μείνει στάσιμο.
Από τα πρώτα λεπτά της
παράστασης θα διαψευσθούν.
ΤΕΤΑΡΤΗ & ΠΕΜΠΤΗ 21.15, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22:00
STUDIO ΚΥΨΕΛΗΣ Σπετσοπούλας 9 , από Κυψέλης 51
210 8819571
15 ευρώ με ποτό/10 ανέργων)
