Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2017

{Εμένα οι φίλοι μου} Η Μάτα η στιχουργός

      Η Μάτα Αδαμογιάννη αγαπά όλους τους ανθρώπους που γράφουν
        και εξομολογείται στο leksilewsi:

Γράφω τραγούδια με στίχο και μουσική κατά περίσταση ,το τελευταία δέκα χρόνια γιατί ''βαρέθηκα'' να τα παραμιλάω μόνη μου στους δρόμους, τραγουδάω δε από την προηγούμενη ζωή μου...
Γράφω ,μάλλον καλύτερα  καταγράφω, ό, τι με ''ερεθίζει ''από αυτό που λέμε Ζωή. Στο χαρτί , στο μυαλό μου και τώρα πια και  στο κινητό μου!
Νομίζω πως έχει να κάνει με τις κεραίες μου σαν ανθρώπου η όλη ''δουλειά'': το ένστικτο είναι το μεγάλο μου ατού, θα τολμούσα  να πω, μαζί με το συναισθηματισμό της ανοιχτής καρδιάς και της ματιάς που καρφώνεται στα μάτια του άλλου. Παρατηρώ τον διπλανό μου, παρατηρώ εμένα…

Ερωτευμένη με τη θάλασσα, τα ζώα, τα λουλούδια ,τα παιδιά, τα ταξίδια, με μια μελωδία, μια μυρωδιά, μια φωτογραφία ,μια ιδέα και ό, τι μπορεί να κλείνει μέσα του την Αγάπη. Νομίζω πως είμαι τραγουδοποιός και μάλιστα πρακτικός, όπως λέγαμε παλιά για τους γιατρούς! (Γέλια) Οπότε δεν είμαι στιχουργός, ούτε και συνθέτης.

Συνήθως ''ξεκουράζομαι'' με το ''Δυο πόρτες έχει ζωή'', το  ''Να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς, το  ''Με γέλασαν μια χαραυγή''… Επίσης, ''Δεν έχει αρχή'', ''Η ζωή μου όλη'' οι ροκ μελωδίες της Ηπείρου που κυλάνε σαν τα ποτάμια της στο αίμα μου…Εδώ κλαίω σχεδόν πάντα. Μου αρέσει, βέβαια, και ο Φρανκ Σινάτρα. Αγαπώ παράφορα τον ήχο του μπουζουκιού, του βιολιού, του κλαρίνου και της κιθάρας. Και τα  υπόλοιπα μουσικά όργανα σέβομαι, απλά τα παραπάνω είναι το πάθος μου.
Θαυμάζω τα Δημοτικά μας τραγούδια, την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, τον Χαράλαμπο Βασιλειάδη, το Μάρκο, τον Άκη Πάνου, τον Πυθαγόρα, την Σώτια Τσώτου, τον  Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Βαγγέλη Γκούφα ,τον Χρήστο Κολοκοτρώνη ,την Αρλέτα, το Λάκη Παπαδόπουλο...Έίναι πολλοί, ρε παιδιά...

 Και όλους σχεδόν τους ποιητές αγαπώ με αδυναμία στους Ρίτσο, Ελύτη, Λαπαθιώτη, Γκάτσο. Εντάξει, το παραδέχομαι πως όλους όσους γράφουν τους Αγαπώ.Γνωστούς και άγνωστους!

Σας ζάλισα, σας φιλώ! Θα τα λέμε με τραγούδια...(ελπίζω και εύχομαι)

Κι εμείς το ευχόμαστε, Μάτα. Ή μήπως να πω πως είμαστε βέβαιοι;

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2017

Το στόμα του πλήθους

Περπατούσα για να σε συναντήσω 
κι όσο πλησίαζα
τόσο τα πρόσωπα των ανθρώπων 
άρχιζαν να μοιάζουν με το δικό σου.

Στην αρχή
οι γωνίες στο σαγόνι σου
ύστερα αυτά τα πελώρια μάτια
τα ολόισια μαλλιά.

Είχα δει, πριν το πιάσω στα χέρια μου, το πρόσωπό σου κομμάτια 
πάνω στα πρόσωπα των περαστικών.

Πήρα τη δύναμη πιο γρήγορα να προχωρήσω
έφτανα
έφτασα.

Δεν ήσουν εκεί-σε είχε καταπιεί το πλήθος.