Ο Θεατρώνης
Φορεί γκρίζα παλτό, φρεσκοπλυμένος και κόντρα ξυρισμένος ή, εναλλακτικά, λιγάκι λιπαρός, με παχιά γενειάδα.
Πολλές οι ομοιότητές του με τον ιδιοκτήτη νυχτερινού μαγαζιού, μόνο που αυτός έχει βιβλιοθήκη σπίτι του.
Παλιά, με ένα κόκκινο κασκόλ στο λαιμό, άναβε τσιγάρο στις παγωμένες στάσεις των λεωφορείων και περίμενε κάποια αργοπορημένη ερωμένη με κούρεμα κοντό καρέ.
Ονειρευόταν επαναστατικές μεθόδους διδασκαλίας του θεάτρου, δεκάδες κούπες με λίγο, παγωμένο καφέ στοιβάζονταν στο τραπεζάκι του σαλονιού και το νεροχύτη του.
ώρες συζητήσεων και συναντήσεων.
Μερικά χαμένα τώρα, μα στ' αλήθεια, κάποτε, υπαρκτά τετράδια δικά του, η προίκα του. Γεμάτα με γραφτά πάσης φύσεως, ανόητες, σχεδόν μεθυσμένες σημειώσεις λογιών λογιών και, σε μερικά περιθώρια, τηλέφωνα σημειωμένα και φιλιά από κραγιόν: ένας δημοσιογράφος, μια μπαργούμαν, ένα γραφείο δημοσίων σχέσεων με χαλασμένο ασανσέρ κάπου στην Ομόνοια.
Με την πρώην γυναίκα του, αγόρασαν μισοτιμής έναν παρατημένο χώρο και τον αναστήσανε. Τον είπανε θέατρο και μαζέψανε τα ψώνια και βγάλανε λεφτά.
Τώρα, οι εποχές δυσκόλεψαν κι ο καθένας νοικιάζει έναν χώρο: το σπίτι του, το γραφείο του, τη μαλακία του.
Ευτυχώς, δεν πάχυνε όπως οι περισσότεροι. Και τα διακριτικά σικ, μα πάντα σοσιαλιστικής εσάνς, μακριά, γκρίζα του παλτό του ταιριάζουν γάντι. Αρκεί να είναι χειμώνας. Και να έχει παράσταση. Έστω για 15-20 θεατές.
Φορεί γκρίζα παλτό, φρεσκοπλυμένος και κόντρα ξυρισμένος ή, εναλλακτικά, λιγάκι λιπαρός, με παχιά γενειάδα.
Πολλές οι ομοιότητές του με τον ιδιοκτήτη νυχτερινού μαγαζιού, μόνο που αυτός έχει βιβλιοθήκη σπίτι του.
Παλιά, με ένα κόκκινο κασκόλ στο λαιμό, άναβε τσιγάρο στις παγωμένες στάσεις των λεωφορείων και περίμενε κάποια αργοπορημένη ερωμένη με κούρεμα κοντό καρέ.
Ονειρευόταν επαναστατικές μεθόδους διδασκαλίας του θεάτρου, δεκάδες κούπες με λίγο, παγωμένο καφέ στοιβάζονταν στο τραπεζάκι του σαλονιού και το νεροχύτη του.
ώρες συζητήσεων και συναντήσεων.
Με την πρώην γυναίκα του, αγόρασαν μισοτιμής έναν παρατημένο χώρο και τον αναστήσανε. Τον είπανε θέατρο και μαζέψανε τα ψώνια και βγάλανε λεφτά.
Τώρα, οι εποχές δυσκόλεψαν κι ο καθένας νοικιάζει έναν χώρο: το σπίτι του, το γραφείο του, τη μαλακία του.
Ευτυχώς, δεν πάχυνε όπως οι περισσότεροι. Και τα διακριτικά σικ, μα πάντα σοσιαλιστικής εσάνς, μακριά, γκρίζα του παλτό του ταιριάζουν γάντι. Αρκεί να είναι χειμώνας. Και να έχει παράσταση. Έστω για 15-20 θεατές.
