Α, πρέπει τώρα να φορέσω
τ' ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι!
τ' ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι!
Οι άδειοι δρόμοι κάποτε ξεχείλιζαν
Οι φυλακισμένες στο στέρνο φωνές κάποτε σπάζαν σίδερα
«Πάλιωσε, πια, το Πολυτεχνείο»
Και μέσα σε μια ώρα ξεπετούν οι δημοσιογράφοι
Έναν ξυλοδαρμό, μια πορεία και ένα στεφάνι που δεν κατατέθηκε ποτέ
Αλλά οι λαοί είναι γίγαντες
Λιγάκι φοβισμένοι, λιγάκι ταπεινωμένοι, λιγάκι μπερδεμένοι
Αλλά γίγαντες
Κι οι εξουσίες νάνοι
Πολύ φοβιστικές, πολύ ταπεινωτικές, ξέχειλες μπούρδες και μπερδέματα
Αλλά νάνοι
Μετριούνται οι μέρες τους
Κι ένα Πολυτεχνείο θα ξανάρθει
Όσο έχουμε τη μνήμη και το ποίημα
Ο αγώνας όσο είναι τίμιος
Τα Πολυτεχνεία θα ξανάρχονται
Οι νηστικοί, οι «απαίδευτοι», οι σκλαβωμένοι
Θα ουρλιάζουν στους αιώνες το σύνθημα που ο χρόνος αφήνει
Καταραμένα αρυτίδιαστο
ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Κι οι τοίχοι θα βαραίνουν απ’ τα συνθήματα
Κι η τύχη θα πέσει ορμητική να σας πλακώσει
Πότε, άλλωστε, δεν εγυρίζαν οι τροχοί;
Σ' όλα τα κλίματα, σ' όλα τα πλάτη
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι…
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι…
