4.Κι όπως η νύχτα καίει
σαν καύτρα
στριφτού τσιγάρου
η έμπνευση γονυπετής
ικετεύει το λεωφορείο μου κι άλλο ν' αργήσει.
Μα τα όνειρα που μου στερούν οι λιγοστοί μου ύπνοι
πιότερο και σκληρότερα
μου τα στερεί η ζωή.
Αχ έμπνευση, αχ νύχτα
ως πότε το λεωφορείο μου θ' αργεί;
7.
Οι συνομήλικοι των ποιητών
πάντα είναι διστακτικοί απέναντί τους.
Πρέπει να γεράσει ο ποιητής για να τον πιστέψουν.
Για να τον λατρέψουν,
πρέπει ο ποιητής
να' χει αφήσει τα χέρια,
τα μολύβια του
βαθιά μέσα στο χώμα.
Ὀλίγον μακάβριο, μά πόσο ἀληθινό!
ΑπάντησηΔιαγραφήἩ ἐν τῇ συντομία εὐστοχία, νομίζω, θά σέ ἀναδείξῃ πολύ πρίν «νά' χεις ἀφήσει τά χέρια,
τά μολύβια σου
βαθιά μέσα στό χῶμα»!
τι όμορφο,τι τρυφερό σχόλιον!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν λίγα χρόνια το στριφτό τσιγάρο δεν υπήρχε εδώ
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι κατ' επέκτασση ήταν απαγορευμένο . Σήμερα γράφουμε και ποιήματα για το στριφτό .Αυτό είναι πολύ καλό , η πολιτεία πηγαίνει μπροστά .
Και οι ποιητές χειροκροτούνται όταν αυτοκτονήσουν λέει ο Η. Πετρόπουλος .Πολύ κααλό το ποίημά σου .
Έτσι....ο Καρυωτάκης μου δεν ξέρω αν θα εθεωρείτο ό, τι θεωρείται σήμερα αν δεν είχε στιγματίσει τη ζωή και την τέχνη του με αυτή την πρεβεζιώτικη, υπό δένδρον σκιερόν, αυτοκτονία...
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Πολύ ενδιαφέρον το μπλογκ σου!Γράφεις πολύ ωραία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ. Ποιος είσαι; Γιατί αυτή η φωτογραφία πένθους;
ΑπάντησηΔιαγραφή