Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012


Χείλια Κυβικά

Δεν φοβάμαι γιατί ξέρω πως κάτι εκεί πάνω με προσέχει, πως δεν έχει φθάσει η δική μου η ώρα ακόμα. Η μηχανή συγκεντρώνει όλον τον αέρα της πόλης, τα μαλλιά μου μου ξυρίζουν το πρόσωπο, δάκρυα τρέχουν από τα μάτια, μια ερωτική συνεύρεση είναι η ανάβαση σε μηχανή.

Στο τέλος, μαλλιά μπλεγμένα προδοτικά.

 Βάζω στο φουλ το εντός μου ραδιόφωνο-τραγουδάω ουρλιάζοντας και δεν ακούγομαι, ο αέρας παίρνει τα χείλη και το δέρμα μου, τα τακτοποιεί σε νέο καλούπι, δικό του. Τ’ αυτιά μου πονάνε, στη μύτη φθάνουν όλες οι μυρωδιές της Αττικής οδού. Το δυνατό χέρι κάποιου άντρα στο δεξί χερούλι, η μόνη μου ορατότητα.

Κλειστά μάτια, ήχος σαν έλευση δεκάδων ελικόπτερων, βαρύτητα μηδενική, κάπως έτσι θα είναι η κάθοδος στον Άδη. Κι αν είναι να’ ρθει αυτή η κάθοδος, θα’ χω ζήσε, θα’ χω ζήσει. Αυτό είναι ο παράδεισος στη γη, η στιγμή που δε σε ενοχλεί να πας στην Κόλαση, γιατί ξέρεις πως γεύτηκες.

Στο πέρας του μικρού ταξιδιού, ενοχλητική σιωπή, παράξενη επιστροφή του κορμιού στα γήινα μέτρα του, το πρόσωπο αφυδατωμένο, μούδιασμα στο μυαλό.

Αξίζει η ζωή για τέτοιες για τέτοιες στιγμές, πολύ. Αέρας κι άσφαλτος. Η ζωή κι ο θάνατος να γαμιούνται ασύστολα και να υπάρχει ο αδιόρατος φόβος ότι η ζωή θα χύσει πρώτη. Αλλά, όχι. Ο θάνατος, πάντα ο θάνατος τελειώνει πρώτος, η ζωή αχόρταγη συνεχίζει το ταξίδι στην ηδονή.

Η δική μου η ζωή θα τελειώσει, το ξέρω, με ένα γιγάντιο ουρλιαχτό, αφού μ’ έχει πάει σε ορισμένα μέρη ακόμα, αφού μ’ έχει μάθει δυο τρία ακόμα πραγματάκια.

Χίλια κυβικά, ή δεν ξέρω κι εγώ πόσα. Χείλια-πανιά, έρμαια των φυσικών νόμων. Μικρό, αδύναμο σώμα. Τοσοδούλικες φωνητικές χορδές. Ένιωσα για πρώτη φορά τις βλεφαρίδες μου να ανεμίζουν σαν μικροσκοπικές κόμες. Είναι ωραίο να βγάζεις γλώσσα στο θάνατο αν και πάντα, πάντα, καρφωμένο στην ψυχή μου έχω το στολίδι του «Κουρσάρου»: Πλάι στα χίλια στα χίλια κυβικά σου, πλάι στα χίλια κυβικά σου/Από τις τρεις και δέκα σκοτωμένος.

Δέος στους πεσόντες από θράσος στον κίνδυνο. Τιμή στους αναβάτες της δίτροχης ηδονής. Φόρος ομορφιάς στο Χάρο, το αίμα στα μπουφάν σας. Ποίημα μυστικό τα χείλια κυβικά σας.

3 σχόλια:

  1. ...εισαι συ η ζωη αυτη,η ουσια που χρειαζεται για να μπορουν το 1000 κυβικα της ζωης να δωσουν αυτη την συγκινηση αυτη την ταχυτητα αυτη την ηδωνη που μοναχα οσοι ξερουν τι εστι ζωη μπορουν να δωσουν!Θελει ψυχη και καρδια και το σωμα να ακολουθει οπως ο συνεπηβατης τον οδηγο στην μηχανη για να μπορεσεις να πεις πως ναι αυτο ειναι ζωη!
    ...μα ξερεις πια ειναι η πιο πικρη ωρα...οταν εχεις ξεπεζεψει την μηχανη μονος βγαζεις το κρανος και σβηνεις χωρις να εχεις τα δυο χερια του προσωπου που ειχες απο πισω χωρις τα χερια του να σε σφιγκουν χωρις καν την μορφη του και ολα αυτα που εζησες και μυρισες...εικονες στην ζελατινα του κρανους σαν οθωνη τηλεωρασης!Τιποτα δεν ειναι πιο σπουδαιο απο αυτη /ον που θα σε παρει αγκαλια θα σε φηλισει και θα σου πει...μου αρεσε πολυ οτι καναμε ...θελω ξανα!
    Σαν επιστρεφεις απο την βολτα να ευχεσαι μαζι με εκεινη να γυρνας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ ευαίσθητο.
    Μου επιτρέπεις κάποιες πρόχειρες σκέψεις, με αφορμή το χίλια, από έναν που οδηγά χιλιάρα κι ωστόσο επιμένει ότι "ως πεζός θα κατακτήσω την ποιητικότητα της πόλης":
    Η χιλιάρα για πολλά χρόνια ήταν ένα άπιαστο όριο, η υπέρβαση του οποίου εξασφάλιζε το πέρασμα ενός αριθμού φετίχ, που στον δεκαδικό μας πολιτισμό επιβάλει ένα διανοητικό όριο, πέρα του οποίου αρχίζει το σύμπαν της απειρότητας. Ξέρεις, ο αριθμός 1000 είναι αρκετά μεγάλος, αρκετός για να προκαλεί δέος, όμως όχι και τόσο απρόσιτος έστω για λίγους. Από κει και πέρα η πρόσθεση ενός 0 ακόμα αυξάνει αλγοριθμικά την απόσταση. Το 10.000, το 100.000 ηχούν σαν αστρονομική μονάδα που ξεπερνά τα ανθρώπινα μέτρα.
    Η χιλιάρα είναι το όριο που ( τουλάχιστον μέχρι και πριν λίγα χρόνια) προκαλούσε, στους μοτοσυκλετιστές, να δοκιμάσουν την δύναμή τους, σαν μια διαδικασία μύησης στον κόσμο μιας ελίτ, των λίγων.
    Αυτά για τα χίλια κυβικά. Ωστόσο, στην εποχή μας, (ξέρεις, η αλλαγή χιλιετίας συντελεί στην απαξίωση του άλλοτε κραταιού αριθμού χίλια) έχουν τεθεί νέα όρια που δημιουργούν νέες προσδοκίες, αλλά ξεπερνούν τις δυνατότητές μας. Περιτριγυριζόμαστε από αστρονομικούς αριθμούς που ορίζουν ταχύτητες ιντερνετ, τα αυτοκίνητα των 2000 κυβ. έχουν κατακλύσει τους δρόμους κλπ, πράγμα που μας έχει εξοικειώσει με τεράστιους αριθμούς, που, όμως, μας υπερβαίνουν κατά πολύ. Κι όταν δεν τους πλησιάζουμε ούτε κατά διάνοια αισθανόμαστε λίγοι και μικροί. Και η εποχή μας γεννά την κατάθλιψη και αξεπέραστη συναισθηματική και υπαρξιακή ανεπάρκεια. Και ο φόβος της ανεπάρκειας είναι πιο επώδυνος από τον πόνο της απώλειας ή τουλάχιστον το δεύτερο συνεπάγεται το πρώτο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σωκράτη Ράλλη, με εντυπωσίασες. Σε ευχαριστώ θερμά που διάβασες και ασχολήθηκες με το κείμενό μου. Και να τη χαιρεσαι την κούκλα σου.

      Διαγραφή

λεξιλεωθείτε