Μεθυσμένο σημείωμα περί δειλίας των εραστών

Η αθεράπευτη βαρεμάρα μου για κανονικότητα αλλοιώνει τη Λογική μου και κουβαλά τη συσσωρευμένη από διάφορα έργα τέχνης τρέλα μέσα στο κεφάλι μου.

Με έπιασα σήμερα ενώ διέσχιζα ένα μικρό, συνοικιακό δρόμο να κατηγορώ τους εραστές μου που κανείς τους δεν τόλμησε να με δολοφονήσει. Ήταν από φόβο να μην πάει φυλακή; Ή μήπως από αληθινή αγάπη προς το πρόσωπό μου;

Η αλήθεια είναι πως ο θάνατός μου δεν θα έφερνε σε λίγους ανθρώπους πόνο. Αλλά δε θα ήταν και τόσο δραματικό γεγονός. Είμαι από τα άτομα που έχουν ζήσει άφθονη ζωή σε τρομακτική πυκνότητα. Παρά τη νιότη μου, έχω διαβεί μονοπάτια άλλων δεκαετιών. Δεν θα πάθαινα τίποτε τρομερό αν σκοτωνόμουν. Το μόνο, που δεν θα μάθαινα ποτέ αν τα γραπτά μου είναι ικανά να επηρεάζουν κόσμο.

Δεν συγχωρώ στους εραστές μου που δεν τολμήσανε να με σκοτώσουν για τα δεινά που προξένησα στις ψυχές τους, για τις νύχτες που τους άφηνα μόνους. Δεν τους το συγχωρώ που προχωρήσανε στις ζωές τους και με έχουν ως μια ανάμνηση, για την οποία ανάμνηση, μάλιστα, έχουν το θράσος να επιθυμούν να είναι καλά.

Την ανείπωτη ευτυχία που ένιωθα μετά το πέρας της ερωτικής πράξης και κατά τη διάρκεια της πτώσης στην αγκαλιά τους δεν την αλλάζω με τίποτα. Δε συγκρίνεται με καμία άλλη ευτυχία. Όταν απουσιάζει αυτού του είδους η χαρά για μέρες και νύχτες πολλές από το μυαλό και την καρδιά και το σώμα, τότε μια πηχτή, κακή δυστυχία κουρνιάζει και γαντζώνεται από μέσα μου. Και είναι αυτές οι άσχημες στιγμές που ονειρεύομαι τον αναδρομικό θάνατό μου από τα χέρια κάποιου εξ όλων αυτών των δήθεν ερωτευμένων μέχρι θανάτου.

Φεβρουάριος 2015