Ο Μίμης Πλέσσας Ονειρεύεται σαν Έφηβος-συνέντευξη στη Γεωργία Δρακάκη

-Μερικές ερωτήσεις στις οποίες μου απάντησε ένας από τους αγαπημένους μου συνθέτες, ο Μίμης Πλέσσας, το καλοκαίρι του 2016. Η συνέντευξη πρωτοδημοσιεύτηκε σε φύλλο της Εφημερίδας ΑΞΙΑ.-

            
Στα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι να έχω την προστασία μιας μικροαστικής οικογένειας. Ο πατέρας μου, η μητέρα μου, οι θείοι μου και οι θείες μου με καμάρωναν, με προστάτευαν και πάντα παραστέκονταν στις επιθυμίες μου. 

(έτσι λιτά και ειλικρινά απαντά στην πρώτη ερώτηση που του κάνω για την παιδική του ηλικία)

Σε πολύ νεαρή ηλικία και για λόγους σπουδών, μεταβήκατε στις ΗΠΑ. Πώς ήταν η ζωή εκεί και εκείνα τα χρόνια; Υπάρχει κάτι που να έμεινε χαραγμένο στη μνήμη σας;

Όπως είναι φυσικό, θυμάμαι ακόμα τις δύσκολες στιγμές.Αναγκαζόμουν να εφευρίσκω αμερικάνικες πονηριές για να εξασφαλίζω τον επιούσιο. Φαίνεται πως τα κατάφερα. Η τύχη πολλές φορές μου χαμογέλαγε και κατάφερνα να ξεπερνάω τη δυσκολία και να τη μετατρέπω σε κατάκτηση.

Εκατοντάδες είναι οι ταινίες για τις οποίες γράψατε μουσική. Ποια ήταν η               διαδικασία που ακολουθούσατε; Βλέπατε την ταινία, συζητούσατε με τον σκηνοθέτη; Πώς είχατε την έμπνευση για τα μουσικά θέματα;

Να μην υπερβάλουμε… 104 , δηλαδή μία εκατοντάδα ήταν οι ελληνικές ταινίες. Και άλλες 11 ξένες. Την εποχή εκείνη ο τρόπος ήταν ένας. Καθόμουν με τον σκηνοθέτη και τον μοντέρ και μετράγαμε τις σκηνές που είχαν την ανάγκη της μουσικής για να ουσιαστικοποιηθούν και… η συνέχεια επί της οθόνης.

Τι από όλα όσα προσφέρατε στη μουσική πιστεύετε πως μπορείτε να ξεχωρίσετε; Κάποιο τραγούδι, ίσως, ή κάποια συνεργασία...

Μου βάζεις εύκολα γιατί σίγουρα αυτά που πιστεύω ότι μπορώ να προσφέρω αφορούν στα παιδιά, τα εγγόνια μας και τα δισέγγονα μας.

Με παρρησία δηλώνω πως και αυτή τη φορά, αυτά που γράφω σήμερα είναι πολύ μπροστά και παρακαλώ τις επερχόμενες γενιές να τα κρίνουν με περισσή αυστηρότητα.Για τα προηγούμενα, όποιο και να διαλέξετε έχει την ίδια αγάπη, σεβασμό και φροντίδα.

Ποια είναι η άποψή σας για τον Κώστα Βίρβο και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο; Τι σας μετέδωσαν, τι κρατάτε από την επαφή και συνεργασία με αυτούς τους κορυφαίους στιχουργούς;

Έχω την ελπίδα ότι τίμησα με το παραπάνω την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν παραδίδοντας στις ικανότητες μου την ευαισθησία τους.Θέλετε και παράδειγμα; Το Δρόμο που δίνει στον Λευτέρη την πρώτη θέση των ελληνικών επιτυχιών. Και ο Κώστας Βίρβος που με κάθε έργο που μου εμπιστευόταν, μου χάριζε ένα καινούριο κόσμο που με υπευθυνότητα και σεμνότητα υπηρετούσα.

Μεγάλο ενδιαφέρον είχε και η συνύπαρξή σας με την Κατιάνα Μπαλανίκα               και τον Γιώργο Μαρίνο. Αλήθεια, πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;Ο Γιώργος Μαρίνος, τραγουδιστής μα και ηθοποιός. Η Κατιάνα Μπαλανίκα, ιδιαίτερη, αλλιώτικη και ευαίσθητη.Και οι 2 μαζί ζυμάρι για τα πιο όμορφα τσουρέκια.Στις πείνες που πέρασα θα τα άφηνα άψητα και αφάγωτα;

Τα τελευταία χρόνια έχετε αναδείξει μέσω της μουσικής σας νέες φωνές, νέα ταλέντα, όπως τον Μαυρίκιο Μαυρικίου και τον Θάνο Ολύμπιο. Είναι εύκολο, αλήθεια, για έναν νέο καλλιτέχνη να σας προσεγγίσει και να κατορθώσει να...γίνει πλεσσόπουλο;Γιατί δεν ρωτάτε τους ίδιους να σας πουν πως αντέχονται οι δοκιμασίες που πέρασαν και επί τη ευκαιρία δεν τους ρωτάτε αν αξίζει ο τίτλος που απέκτησαν; Γιατί καλά να φτάσεις να γίνεις Πλεσσόπουλο… Από εκεί, όμως, αρχίζουν τα δύσκολα.

(σ.σ: Ο κύριος Πλέσσας δε γνωρίζει ότι έχω κάνει συνεντεύξεις και με τον κο Μαυρικίου, αλλά και με τον κο Ολύμπιο)

Θα ήθελα να ξεφύγουμε λιγάκι από τον μουσικό Μίμη Πλέσσα. Αλήθεια, υπάρχει κάποιο μέρος στην Ελλάδα που να ξεχωρίζετε από άλλα;Όλο το κομμάτι από τη Μάνη, τη Μονεμβασιά ως τον Γέρακα… και αν δεν με πιστεύεις, κολυμπήστε το, ψαρέψτε το και θα με νιώσετε.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας φαγητό;

Τα αυγά. Και αν θέλετε και μία δικαιολογία, είναι αρκετά φτηνά και ξέρω να τα μαγειρεύω με χιλιάδες τρόπους. Και με την ευκαιρία αυτή, μάθε πως τα αυγά δεν ευθύνονται για καμία χοληστερίνη και αυτά στα λέει χημικός που ξέρει τι του γίνεται.

Υπάρχει κάποια συνήθειά σας που δεν εγκαταλείψατε ούτε μία μέρα στη ζωή σας μέχρι σήμερα;

Ναι. Να είμαι δοτικός όταν ο αναγκεμένος είναι ειλικρινής και άξιος.

Πώς είναι μια τυπική ημέρα του Μίμη Πλέσσα σήμερα, εν έτει 2016;Τη χωρίζω σε 3 8ωρα. Ένα για να κοιμάμαι. Ένα για να σκέπτομαι. Και ένα για να ξεκινάω, εφαρμόζοντας με τα όσα με δίδαξε η πείρα, να κάνω το μέλλον μου άξιο του παρελθόντος.Κάνετε σχέδια; Ονειρεύεστε πράγματα για το μέλλον; Κι από την                                 άλλη...νοσταλγείτε;

Στην τελευταία ερώτηση κάντε μου μία τελευταία χάρη, ρωτήστε τη γυναίκα μου και την κόρη μου. Αν σας μπερδέψουν οι απαντήσεις τους, εδώ είμαστε και θα σας πω.Απευθύνθηκα, λοιπόν κι εγώ, στην κυρία Λουκία Πλέσσα-Καρρέρ. Και ιδού:

Ο Μίμης Πλέσσας ονειρεύεται καθημερινά... Δε νοσταλγεί ποτέ, γι'αυτό 

και δεν έχει φωτογραφικό υλικό. Ο,τι έχουμε απο φωτογραφίες είναι από

 το προσωπικό μου αρχείο - ευτυχώς πού μάζευα τέτοιο υλικό από 

φοιτήτρια. Πάντα κοιταζει στο αύριο, ποτέ το χτες...

Κάνει όνειρα συνέχεια και δυστυχώς έχω τον θλιβερό ρόλο να τον 

προσγειώνω στην πραγματικότητα.

Μιλάει σαν 20χρονο παιδί που θα ταξιδέψει 26 ωρες σε ένα αεροπλάνο 

για να κάνει συναυλίες στην Αυστραλία και λίγο μετά την επιστροφή του 

θα ξαναφύγει για να βρεθεί στήν Κινα για ρεσιτάλ.

Δυστυχώς, ακυρώνω τα περισσότερα από τά σχέδια του γιά προφανείς 

λόγους... Εκείνος λέει ΝΑΙ σέ όλα κι εγώ ΟΧΙ στα περισσότερα....

Τόν προσέχω για να τον έχουμε γερό και να δημιουργεί... Αν καί ό 

κόσμος πιστεύει το αντίθετο! 

Μού έχουν γράψει στο facebook "αφήστε τον να ξεκουραστεί..... τί τον 

αφήνετε και κάνει τόσες συναυλίες..."

Ευτυχώς, οι φίλοι και οι συνεργάτες ξέρουν ότι συμβαίνει ακριβώς τό 

αντίθετο. Εγώ αρνούμαι ευγενικά μια επαγγελματική πρόταση που τού 

κάνουν και όταν ο Μίμης το ανακαλύψει παρεμβαίνει λέγοντας "η 

γυναίκα μου με υπερ-προστατεύει και είπε ΟΧΙ. Η συναυλία θα γίνει. Και 

τo ταξίδι θα το κάνω όσο κουραστικό κι αν είναι..."

Αυτός είναι ο Μίμης: Ο αιώνιος έφηβος, ο ονειροπόλος, ο δοτικός , 

εκείνος που ενώνει τίς γενιές , που ενώνει τόν αριστερό με τον δεξιό, τον 

αστό με τον λαϊκό άνθρωπο....

Εκείνος που μάς ένωσε και δεν μας χώρισε ποτέ σαν λαό, σαν γενιές, σάν οικογένεια.
{Θέλεις να ακούσεις τον Μίμη Πλέσσα ζωντανά;}

Μικρό Παλλάς.

Ραφαήλ vol2

Πάντα ζούσα το έρωτα πάνω σε δυο τροχούς, γαντζωμένη από μια ράχη ενός άγνωστου άντρα που λίγο καιρό ήθελε για να γίνει αγαπημένος. Όσο περνούσαν τα χρόνια και προχωρούσαν οι γνωριμίες σα βαγόνια τρένου η μια μετά την άλλη, βάθαιναν τα φιλιά, πονούσαν πολύ οι χωριστές καληνύχτες, πλάταιναν τα όνειρα και άπλωναν φτερούγες στο Απραγματοποίητο , το Ασυμβίβαστο, το Μόνο Δικό Μου.

Οι άντρες ήταν συνήθως ξανθοί, είχανε λίμνες θερμές μες στα μάτια τους, είχαν ουλές στα κορμιά τους και άσπιλες ψυχές, ήταν απροσάρμοστοι και ακατάλληλοι για σπιτικό και προσομοίωση στον Άντρα που θα όφειλα να ονειρεύομαι.

Πάντα ζούσα τον έρωτα. Πάντα ο έρωτας γυαλί και καθρέφτιζε τον εαυτό του πολλές, πολλές φορές. Παραδομένη ήδη μέσα σε δίνη, έμπαινα σε δίνη μες στη δίνη κι από κει μέσα ξανά πιο βαθιά κι ώσπου να ξεφύγω είχα μεταμορφωθεί η ίδια εγώ σε Δίνη που κατάπινε τις δίνες και ήμουν, πια, ολόκληρη ο Έρωτας.

Πάντα σε χρόνο παρελθόντα το παρόν να βιώνεται, με μια ανεξήγητη για τα χρόνια μου νοσταλγία, σα να μπορούσε το κορμί να κάνει άλματα προς τα μπρος και προς τα πίσω και σα να νικούσε τον Καιρό και τους Νόμους.

Γράφω, ακόμα και τώρα, αυτά που έκανα χθες βράδυ λες και περάσανε πενήντα χρόνια. Μετά τα δυνατά βράδια, η επόμενη ημέρα μοιάζει λες και πέρασε μισός αιώνας.

-Υπάρχουν στ’ αλήθεια οι Αμαρτίες; , ρώτησα τον καινούργιο εραστή, ολόφρεσκο και άσπιλο ακόμα από τα χάδια μου.

-Ναι, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που οι Πολλοί ονομάζουν Αμαρτία.

(Τα χείλη του ήταν δυο αμαρτίες, η μια πάνω από την άλλη κι ανάμεσα ο γκρεμός που έβγαζε ίσια στην Κόλαση, η Γλώσσα είναι Κόλαση ειδικά όταν μιλά, την ώρα που ξέρεις πως προτιμάς να σε φιλήσει)

Το φιλί, πότε θα’ρθει το φιλί; Ρίγος βιωμένο πολλές φορές, κάθε φορά σαν πρώτη, πρόσωπα γύρω θολά, να μη με νοιάξει πάλι τίποτα κι ας κοιμηθώ τα χαράματα, θέλω να κοιμηθώ τα χαράματα και θέλω να κοιμηθώ μόνη. Άναψέ μου ένα τσιγάρο, άσε με να στο κλέψω από τα δάχτυλά σου, άσε με να στο επιστρέψω πάλι, άσε με να μοιραστώ κάτι μαζί σου που θυμίζει θάνατο.

Δεν θέλω ακόμα ένας έρωτας να ξεκινά με γεύσεις και αρώματα καπνού, θα είναι επικίνδυνος, θα με κατασπαράξει, θα με εθίσει κι ο λαβύρινθος θα πάρει νέα τροπή και δε θα λέει να βρεθεί του νήματος η άκρη.