Βλέπω μια γυναίκα στην άκρη ενός δρόμου στο Sisli, με κόκκινο φουστάνι και τσιγάρο στο σ
τόμα, περιμένει κάτι, κάποιον μες στο κρύο, σταματάει ένα περιπολικό, την περάσανε για πόρνη, γελάει αμήχανα, φεύγουν, ήθελαν έρωτα ή σύλληψη;
Βλέπω μια γυναίκα όρθια και να μπαλατζάρει στο μετρό την ώρα που βογγούν οι ράγες κάτω από το βέρος το μεταλλικό και να κοιτά φευγαλέα η γυναίκα ένα αγόρι νεαρό, ξανθό που κρατά σφιχτά από το χέρι ένα κορίτσι με μύτη μικρή και παραμυθένια μάτια
Βλέπω μια γυναίκα που αυνανίζεται πάνω στο δάχτυλο ενός άντρα που ήξερε από παλιά μες στη σκοτεινή αίθουσα ενός σινεμά και ξεφυσά ένοχη στο σκοτάδι, μάτια κλειστά, χέρια λευκά από το σφίξιμο, δάχτυλο-παλάμη, αχ, ανάσα πηχτή
Βλέπω μια γυναίκα να τρέχει ιδρωμένη απ'άκρη σ'άκρη του σπιτιού, μέσα από βουνά πιάτων και ρούχων, όσων τη χρέωσαν βασίλισσα της σκλαβιάς, όσα την υπέταξαν στο θρυλικό βασίλειο του νοικοκυριού, αδιάβαστο στο κομοδίνο το μυθιστόρημά της από τον Σεπτέμβριο και φτάσαμε Χριστούγεννα, τη βλέπω κατάκοπη το βράδυ στο κρεβάτι δίπλα σ'ένα σώμα παγωμένο και ξένο τώρα, μες στο βρακί της μια παλιά υγρασία της θυμίζει τη φύση της
Βλέπω μια γυναίκα ευτυχισμένη, ανέμελη, ανυπότακτη να μπαινοβγαίνει από λιμάνια σε σταθμούς και σε σπίτια που τη φιλοξενούν, με ένα τζιν κι ένα φούτερ στο σάκο, μουσικές και βιβλία που κουβαλά κάτω από τη σάρκα, τη βλέπω αλλιώτικη, το βλέμμα της κουβαλά τέσσερις τίγρεις, δυο σε κάθε μάτι και ορμούν με δόντια μαλακά πάνω στο κάθε τι, όλο φιλιά κι όλο τρέλα τα μαλλιά της στον άνεμο
Βλέπω μια γυναίκα να χάνεται κάτω και μέσα και πάνω και πλάι από το κορμί ενός άντρα που την πιέζει με αγάπη προς τα βάθη της γης, εκεί όπου λάβα και χώμα σμίγουν χωρίς κανένα ποίημα και καμιά υπόσχεση να τα κατατροπώνει, βλέπω κάτω από τα βλέφαρα της γυναίκας πράσινα φύλλα που γέρνουν τρυφερά κάτω από τις σταγόνες μιας καταιγίδας που ξεκινά ξαφνικά και ταράζει τη φύση.
Βλέπω μια γυναίκα που ήταν κάποτε κορίτσι που ονειρευόταν να γίνει γυναίκα, λησμονώντας να προβλέψει τις δύσκολες στιγμές, αδυνατώντας να φανταστεί τις ώρες της ανείπωτης ευτυχίας που την περιμένουν.
Αυτή η γυναίκα, από μία άποψη, είμαι εγώ και όταν με βλέπω στην άκρη του δρόμου και μες στο μετρό και πάνω στα δάχτυλα και στα στρώματα και στους νεροχύτες δεν ξέρω αν είμαι ένα παράξενο φάντασμα του εαυτού μου ή το κορίτσι που ονειρευόταν.
12-12-2017
τόμα, περιμένει κάτι, κάποιον μες στο κρύο, σταματάει ένα περιπολικό, την περάσανε για πόρνη, γελάει αμήχανα, φεύγουν, ήθελαν έρωτα ή σύλληψη;
Βλέπω μια γυναίκα όρθια και να μπαλατζάρει στο μετρό την ώρα που βογγούν οι ράγες κάτω από το βέρος το μεταλλικό και να κοιτά φευγαλέα η γυναίκα ένα αγόρι νεαρό, ξανθό που κρατά σφιχτά από το χέρι ένα κορίτσι με μύτη μικρή και παραμυθένια μάτια
Βλέπω μια γυναίκα που αυνανίζεται πάνω στο δάχτυλο ενός άντρα που ήξερε από παλιά μες στη σκοτεινή αίθουσα ενός σινεμά και ξεφυσά ένοχη στο σκοτάδι, μάτια κλειστά, χέρια λευκά από το σφίξιμο, δάχτυλο-παλάμη, αχ, ανάσα πηχτή
Βλέπω μια γυναίκα να τρέχει ιδρωμένη απ'άκρη σ'άκρη του σπιτιού, μέσα από βουνά πιάτων και ρούχων, όσων τη χρέωσαν βασίλισσα της σκλαβιάς, όσα την υπέταξαν στο θρυλικό βασίλειο του νοικοκυριού, αδιάβαστο στο κομοδίνο το μυθιστόρημά της από τον Σεπτέμβριο και φτάσαμε Χριστούγεννα, τη βλέπω κατάκοπη το βράδυ στο κρεβάτι δίπλα σ'ένα σώμα παγωμένο και ξένο τώρα, μες στο βρακί της μια παλιά υγρασία της θυμίζει τη φύση της
Βλέπω μια γυναίκα ευτυχισμένη, ανέμελη, ανυπότακτη να μπαινοβγαίνει από λιμάνια σε σταθμούς και σε σπίτια που τη φιλοξενούν, με ένα τζιν κι ένα φούτερ στο σάκο, μουσικές και βιβλία που κουβαλά κάτω από τη σάρκα, τη βλέπω αλλιώτικη, το βλέμμα της κουβαλά τέσσερις τίγρεις, δυο σε κάθε μάτι και ορμούν με δόντια μαλακά πάνω στο κάθε τι, όλο φιλιά κι όλο τρέλα τα μαλλιά της στον άνεμο
Βλέπω μια γυναίκα να χάνεται κάτω και μέσα και πάνω και πλάι από το κορμί ενός άντρα που την πιέζει με αγάπη προς τα βάθη της γης, εκεί όπου λάβα και χώμα σμίγουν χωρίς κανένα ποίημα και καμιά υπόσχεση να τα κατατροπώνει, βλέπω κάτω από τα βλέφαρα της γυναίκας πράσινα φύλλα που γέρνουν τρυφερά κάτω από τις σταγόνες μιας καταιγίδας που ξεκινά ξαφνικά και ταράζει τη φύση.
Βλέπω μια γυναίκα που ήταν κάποτε κορίτσι που ονειρευόταν να γίνει γυναίκα, λησμονώντας να προβλέψει τις δύσκολες στιγμές, αδυνατώντας να φανταστεί τις ώρες της ανείπωτης ευτυχίας που την περιμένουν.
Αυτή η γυναίκα, από μία άποψη, είμαι εγώ και όταν με βλέπω στην άκρη του δρόμου και μες στο μετρό και πάνω στα δάχτυλα και στα στρώματα και στους νεροχύτες δεν ξέρω αν είμαι ένα παράξενο φάντασμα του εαυτού μου ή το κορίτσι που ονειρευόταν.
12-12-2017
