Ο Δημήτρης Κουμανιώτης πειράζει και μπερδεύει τις φωτογραφίες, ζωγραφίζει και γράφει, έχει αδυναμία στις γάτες και γράφει για τη λεξιλέωση ένα μικρό, σκονισμένο κειμενάκι:
Αγαπώ
τα παλιά, σκονισμένα αντικείμενα που
έφτασαν σ’ εμένα από άλλον ή άλλη κάτοχο.
Μια θολή κομψή πουδριέρα που κατόπτριζε
πάντα το ίδιο πρόσωπο μέχρι που ο
καθρέφτης ράγισε, ένα βαρύ art deco κραγιόν
με την πορφυρή καρδιά του σμιλεμένη από
πανέμορφα -θέλω να πιστεύω- χείλη.
Κουρδιστά ρολόγια που ίσως δουλεύουν
ακόμα, ένα θαμπό μπρούντζινο σαξόφωνο
που μπορεί να ανήκε σε μικρή ορχήστρα,
χλωμές παιδικές κούκλες. Όλα έχουν τη
δική τους αινιγματική πορεία στο χρόνο,
όπως οι επιβλητικές φωτογραφικές μηχανές
που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι
έχουν απεικονίσει... Παλιά, σκονισμένα
αντικείμενα με περιβάλλουν και κάποιες
φορές αργά το βράδυ προσπαθώ να ακούσω
τις ιστορίες τους, αυτές που δεν έχω
φανταστεί ακόμα. Είναι αλήθεια, πιο
παράξενες από την πραγματικότητα.
Για το σκοπό της συνέντευξής μας στο popaganda.gr, την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ, http://popaganda.gr/dimitris-koumaniotis/, ο Δημήτρης μού είχε πει: "Σπούδασα μαθηματικά και μετά πληροφορική, πράγματα φαινομενικά άσχετα με τις καλλιτεχνικές μου τάσεις. Βέβαια, όνειρό μου ήταν να μπω στην Αρχιτεκτονική, αλλά δεν τα κατάφερα. Πάντα μου άρεσε το γραμμικό σχέδιο και η λεπτομέρεια που το διέπει. Μου αρέσουν κάπου κάπου και οι κακοτεχνίες."
Κι εμένα, Jumpity Jim...
