Σκέφτομαι συχνά το αναπάντεχο. Το «τι θα γίνει αν...»
-Ποτέ δεν απαντώ-
Γράφω συχνά τις λέξεις π’ αγαπάω.
Τις λένε και τις ξέρουν λίγοι.
-ίσως γι’ αυτό, που είναι άσπιλες, είναι ακόμα τους στιλπνές, σα μετάξι στη γλώσσα, στο χαρτί.
Τ’ αναπάντεχο κι οι λέξεις συνθέτουν σκέψη.
Σκέφτομαι και μιλάω στον εαυτό μου- αντηχούν τα ενδότερα.
Ο θάνατος-λέω- καραδοκεί.
Κι ο τρόμος.
Μέσα σε λίγες γραμμές πολλά νοήματα... Όσοι σκέφτονται θα τα δουν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτό το blog. Όλα μαζί φτιάχνουν μια εικόνα του κόσμου (αρκετές φορές, μάλιστα, οπως θα έπρεπε να είναι) και των ψυχών των ανθρώπων...
Ελπίζω να μην συμβεί - αναπάντεχα - ποτέ η διακοπή των δημιουργημάτων σου... Σε φιλώ. :)
Κι εγώ...;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα. Μια πρόχειρη σκέψη σε κάτι που έγραψες:
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω και μου φαίνεται λογικό, πως προηγήθηκε η σκέψη των λέξεων. Ως εκ τούτου, η σκέψη αναλύεται με λέξεις και όχι οι λέξεις συνθέτουν σκέψη. Εννοώ πως επειδή μιλήσαμε, χρειαστήκαμε τις νοηματοδοτήσεις. Πρώτα σκέφτομαι και μετά μιλάω.
Το προδίδει και η μνήμη των ελληνικών λέξεων στο έτυμό τους. Η "φωνή" κρύβει μέσα της το φως (φάω= φωτίζω, φέγγω, λάμπω). Άραγε τίνος αν όχι του νου που σκέφτεται; Η φωνή (η έναρθρη) φωτίζει την σκοτεινή (βουβή) σκέψη. Ο νους όταν μιλά, αποκτά φωνή.
Η ποίηση όμως δικαιούται να συνθέτει την σκέψη και φυσικά με λέξεις. Με τί άλλο; Ίσως με την αποδόμηση του σημαίνοντος, την αφηρημένη ποίηση.
Κάποιες σκέψεις, έτσι επειδή βαριόμουν. Και έχω άπλετο χρόνο όντας άνεργος.
Εάν η ανεργία προκαλεί σε κάποιον άνθρωπο τέτοιας ποιότητας λέξεις και σκέψεις, τότε ίσως να έχει και κάτι καλό. Ως προς το εύστοχον του σχολίου σου, σε παραπέμπω στην εισαγωγή της τελευταίας μου άνάρτησης για τον προορισμό κάποιων σκέψεων.
Διαγραφή