ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Πυροβολισμός 1ος
"Η πληγή"
Ξύπνησα με έναν καημό: να στριμώξω την καρδιά μου μες στην Ποίηση,
να βρω μια γέφυρα ανάμεσα στις δυο τους, να τις φιλιώσω.
Κοιμήθηκα το βράδυ με μια πίκρα:
Η καρδιά μου στάθηκε πολύ μικρή για να χωρέσει την Ποίηση.
Κι έζησα τα δευτερόλεπτά μου με τη βέβαιη αύρα μιας χωρισμένης ουσίας.

Πυροβολισμός 2ος
"Η πτώση"
Μη φοβάσαι τη θάλασσα, την Ελλάδα, τη γυναίκα, το κλισέ.
Ω, πόσο γλυκά μπορούν να ρεύσουν μες στο ποίημα σου, ανόητε,
καθλως ακούς το πιο παλιό λαϊκό τραγούδι;
Έγραψα κάποτε ποίημα για ένα λακκάκι που σαν πυροτέχνημα έσκαγε
στο μάγουλο κάποιας.

Δε συμπάθησα ποτέ μου τον Καβάφη.
Μίσησα τις ποιήσεις-σημαίες-θρησκείες
με υμνολόγια και πομπές αγγέλων, θεών να υφαίνουν πέπλα ηθικής.
Και δεν κατάφερα να ταυτιστώ ποτέ με τα κομμουνιστικά εμβατήρια
που ποδοπατούν τη χρυσομαλλούσα Τέχνη.
Δες με!
Ακροβατώ ανάμεσα στο λυρισμό και την Ιδέα.
Τεντωμένο σκοινί αιχμηρό μια απουσία
και με κατακλύζει η Ανάγκη νσ τραγουδήσω ξιπόλυτη
στο χάρτινο μικρόφωνο που μου καρφίτσωσε ο Απρίλης.

Πυροβολισμός 3ος
"Το ξεψύχισμα"
Μπορώ να καυχιέμαι πως έκανα τα πάντα.
Ξεκοίλιασμα την αγάπη μου
και χόρτασα με τα γλυφά αίματά της
πάνω σε καλοκαιρινά τσιμέντα λάβρας,
μαχαίρωσα πισώπλατα αξίες ανάξιες για μένα,
τσαλαπάτησα ανθρώπους σαν καρυδότσουφλα,
τόλμησα να χαρίσω τα κλάματά μου σε ξένες χούφτες,
τριγύρισα ανέστια
σκότους δευτερόλεπτα που φανήκαν για έτη φωτός,
βωμολόχησα μες στους στίχους μου,
διάβασα μες στην τουαλέτα Καζαντζάκη,
ξενύχτησα με οργασμούς μοναχικούς,
παραδόθηκα στη θάλασσα, αλλά ποτέ δεν της βαπτίστηκα γοργόνα

με ψάρεψε το ανθρώπινο είδος
με ένα αγκίστρι που μπλέχτηκε στα μαλλιά μου
και δεν πόνεσε καθόλου

έβγαλα ηδονικά τα λέπια μου
και τα δώρισα σε Εκείνον,
έμεινα γυμνή στα πιρούνια των απανταχού πεινασμένων
Φίλων, Εμπνευστών

στα μαχαίρια του εαυτού μου.

Με σκότωσα σ' έναν εφιάλτη κλειστοφοβίας κι εγωισμού,
όταν έκοψα τον ομφάλιό μου με το σύμπαν
ακουσίως,
σαν αναπότρεπτη συνέπεια του πετάγματος στα σύννεφα.

Ο τελευταίος ασπασμός της σφαίρας στα χέρια μου
πετάει το μολύβι παράμερα,
ίσως και για πάντα.

Είμαι νεκρή- η Ποίηση θα μένει τιτάνια κι η καρδιά μου, πάντα, μικρή.