Θερινό Παραμύθι

-2 Αυγούστου 2015, Τζια-

Ένας βουβός άνθρωπος με δύο πόδια και δύο χέρια και, ίσως, δύο μάτια κρυμμένα πίσω από ένα ζευγάρι σκοτεινά γυαλιά παίζει ένα τραγούδι και τραγουδά το τραγούδι από μέσα του. Κανείς τους δε γνωρίζει το τραγούδι, κανείς τους δεν έτυχε να το έχει ακούσει από κάπου, κι όμως, πρόκειται για ένα από εκείνα τα τραγούδια που, αν τα ήξεραν περισσότεροι άνθρωποι, ο έρωτας κι η ίδια ακόμα η ερωτική πράξη θα ήταν, μετά βεβαιότητος, καλύτερος και καλύτερη.
Ο άνθρωπος παρατά να παίζει και βγαίνει έξω. Κάτω βρίσκονται ξύλα λευκά και δροσερά, ο άνθρωπος ξαπλώνει το βουβό του κορμί πάνω εκεί και τα μάτια σφαλίζει. Τώρα το τραγούδι παίζει μοναχό του και εκπέμπει μέσα από τα μυστικά ηχεία που βρίσκονται στις φλέβες του ξαπλωμένου ανθρώπου.
Δεν παρατηρούν την απουσία του και εκείνος
δε νοιάζεται γι' αυτό. Το τραγούδι σε λίγο θα τελειώσει, θα δύσει ο ήλιος και η γη θα καταπιεί τη θάλασσα, με μια δίψα που δε γνώρισε ποτέ κανείς.
Το πράσινο, ολοφώτιστο πρόσωπο ενός κοριτσιού που θάβει τα μαλλιά του στην άμμο στρέφεται πάνω στο ξαπλωμένο σώμα και νέο τραγούδι γεννιέται. Το τραγούδι αυτό είναι γνώριμο πολύ και φτάνει σαν παλίρροια στους ανθρώπους. Βήματα βαριά και ποδοπατούν τον ξαπλωμένο. Χορός βάρβαρος στην άμμο και το πράσινο πρόσωπο έλκει τους άλλοτε κωφούς.

Κορμιά γυμνά σα φύκια στα νερά γλιστράνε και άλλα πνίγονται, άλλα κολυμπάνε. Το πρασινοκόριτσο έρποντας βγαίνει στην ξηρά, ο ξαπλωμένος ανοίγει τα μάτια και πιάνει να δαγκώνει τη σμαραγδιά γοργονοουρά. Το κορίτσι γουργουρίζει σα γατί και καταβροχθίζεται από τα δόντια του βουβού, χάνεται μες στο κορμί του. Νυχτώνει.
Η θάλασσα στέγνωσε, η νύχτα έπεσε βαριά στην άμμο πάνω, όπως η Αγάπη. Ο ξαπλωμένος, ολοχόρταστος, ορθώνεται ακμαιότερος από ποτέ και τώρα πια έχει φωνή βροντερή. Τώρα, με τα τραγούδια του γητεύει  το αλάτι και τα ψάρια. Για πρώτη φορά στη ζωή του ανακαλύπτει τα κόκκινα φτερά που κρύβονταν στις μασχάλες του, χρόνια διπλωμένα και μόνα, θαρρετά τώρα τα ξεδιπλώνει και πετά, τραγουδά, πετά, ουρλιάζει.
Τρέχει να βρει το παλιό του, ολόδικό του αστέρι.

Γεωργία Δρακάκη

Ένας εν εκστάσει Παζολίνι

Oι ΘΕΑΤΡΙΝΩΝ ΘΕΑΤΕΣ γιορτάζουν τα δέκα χρόνια τους στο θεατρικό γίγνεσθαι με μια νέα υποσχόμενη παραγωγή. Oι παραστάσεις ξεκίνησαν στο STUDIO Κυψέλη την Τετάρτη 25 Φλεβάρη για το έργο του Γιάννη Σολδάτου " ΟΤΑΝ Ο ΠΑΖΟΛΙΝΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΠΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ" σε σκηνοθεσία Γιώργου Λιβανού και κινηματογράφιση Γιάννη Σολδάτου, με αφορμή τα 40 χρόνια από τον θάνατο του Ιταλού καλλιτέχνη.

Τέλη Μάρτη βρέθηκα στον μικρό πεζόδρομο της οδού Σπετσοπούλας κι από κει στο παρολίγον κλειστοφοβικό υπόγειο του θεάτρου. Ένας χώρος ασφυκτικά μικρός για να αντέξει την «παρέλαση» τόσων προσώπων. Θέατρο δεν είδα. Ούτε ηθοποιούς strictο sensu είδα. Αλλά χάθηκα και παρασύρθηκα σε ένα θέαμα που αφορούσε όλες τις αισθήσεις, ακόμα και αυτήν της όσφρησης. Αχνιστός ο ιδρώτας, γαρ, πάνω από τα γυμνά σώματα των εκστασιασμένων «χορευτών-ερμηνευτών».

Η ιδέα της παράστασης που παρακολούθησα εγώ και δεκάδες άλλοι διψασμένοι για Σάρκα και για Ποίημα θεατές ήταν η εξής: Ένας σκηνοθέτης στην Ελλάδα του σήμερα, αποφασίζει να ασχοληθεί με το έργο του Πιερ Πάολο Παζολίνι. Συνθέτει μια ομάδα καλλιτεχνών και μαζί δοκιμάζουν να αναπαραστήσουν, τις πιο γνωστές σκηνές από ταινίες του δημιουργού. Λεπτό με λεπτό, ταυτίζονται με το αυθεντικό έργο του καλλιτέχνη και ,με ένα άλμα στο χωροχρόνο, βρίσκονται 50 χρόνια πριν στα πλατό που γυρίζονταν οι ταινίες του. Ο Πιερ Πάολο, η Κάλλας, ο Σέρτζιο, ο Φάμπιο, η Μαρκέλλα, η Συλβάννα Μαγκάνο, και δεκάδες ακόμα άστρα του παζολινικού γαλαξία παρασύρουν το θεατή σε σκηνές από το ΔΕΚΑΗΜΕΡΟ, το ΘΕΩΡΗΜΑ, τη ΜΗΔΕΙΑ, τον ΟΙΔΟΙΠΟΔΑ, τις ΧΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΥΧΤΕΣ ,τη ΜΑΜΑ ΡΟΜΑ, το ΣΑΛΟ, τους ΘΡΥΛΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΝΤΕΡΜΠΟΥΡΥ, το ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ, δεμένες με όπερα και ιταλικές καλτσονέττες του '60, που εκτελούνται ζωντανά με συνοδεία από πιάνο και κιθάρα. 

Αισθησιακοί οι φωτισμοί, γρήγορος ο ρυθμός, φρέκσα τα πρόσωπα, συγκηνισιακό το όλο ύφος. Δεν βγήκα από το θέατρο εξιλεωμένη ή ανάλαφρη, αλλά βαριά, σαν ο θάνατος του Παζολίνι και η σημασία της τέχνης του να κατακάθισε μέσα μου για τα καλά. Όχι πως ο κύριος Λιβανός με έπεισε για Παζολίνι, αλλά η Γιώτα Φωτοπούλου και η Βερόνικα Ηλιοπούλου με καθήλωσαν. Ο υπόλοιπος θίασος δεν υστερούσε σε κάτι, αλλά οι δυο κυρίες ξεχώρισαν στα μάτια μου.

Η παράσταση είναι υπερφορτωμένη: ήχος, λέξεις, μουσική, φαλλοί, αιδοία, βυζιά, έρωτες, δάκρυα. Κάπου μπερδεύεσαι, μάλιστα, αν δεν είσαι άριστος γνώστης της τέχνης-και όχι μόνο-του Παζολίνι. Όμως, η προσπάθεια της ομάδας και του Γιώργου Λιβανού, που είχαν να αντιμετωπίσουν το δαιδαλώδες και σχεδόν μη θεατρικό κείμενο του Γιάννη Σολδάτου είναι αξιέπαινη. Αξίζει να δουν το έργο-ενήλικες!- άνθρωποι που πιστεύουν ότι το ελληνικό θέατρο έχει μείνει στάσιμο.

Από τα πρώτα λεπτά της παράστασης θα διαψευσθούν.

(120' χωρίς διάλειμμα/ ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
ΤΕΤΑΡΤΗ & ΠΕΜΠΤΗ 21.15, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22:00
STUDIO ΚΥΨΕΛΗΣ Σπετσοπούλας 9 , από Κυψέλης 51
210 8819571
15 ευρώ με ποτό/10 ανέργων)

Οι διαφορές μας

Οι διαφορές μας
στην αρχή
ωραία στολίδια ήταν
γυάλινα
σε υαλοπωλείο

Ο ταύρος χρόνος
μπήκε μέσα ορμητικός

Τώρα οι διαφορές μας
μπήγονται στη σάρκα μου βαθιά
και με ματώνουν.

Στολίδια δεν ξαναγίνονται.

Μα σ' αγαπώ τόσο
που μ'έχω ικανή
να ζω με τις πληγές.

                                              στον Χ.
(φωτογραφία: Φίλιππος Παναγιώτης)

                                         

Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΓΥΜΝΟΣ

Πρώτη δημοσίευση στο fanzine Ex Nihilo που κυκλοφορεί κάθε 2 μήνες από τις εκδόσεις Anima στο κέντρο της Αθήνας

Όταν κάποιος προσεγγίζει ένα οποιοδήποτε ζήτημα, το κάνει από τη σκοπιά του, χρησιμοποιώντας τις λέξεις με τον τρόπο που τις καταλαβαίνει, ενίοτε και με βάση το φύλο του και την καταγωγή του.Το θέμα του παρόντος τεύχους «Το γυμνό στην τέχνη» είναι βαθιά πολιτικό, πολύ προσωπικό, ιδιαίτερα σημαντικό. Ο τρόπος ανάπτυξής του, βεβαίως, είναι ικανός να προδώσει ότι με το ζήτημα αυτό καταπιάνονται Νεοέλληνες άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, και μάλιστα, όχι τίποτε Σπύροι Παπαδόπουλοι και Λένες Μαντάδες, αλλά ορισμένοι άσημοι τύποι που αρέσκονται στο φιλοσοφείν και το δημιουργείν. Δίνουμε στον εαυτό μας την ιδιότητα των αρμόδιων να εκφραζόμαστε καλλιτεχνικά, κυρίως επειδή δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να το κάνουμε. Με απλά, λαϊκά λόγια δεν μπορούμε να ζήσουμε ντυμένοι.

Και για να μην συνεχίσω να παίρνω στο λαιμό μου τους εκλεκτούς «συναγωνιστές» σε αυτό το δύσκολο πεδίο μάχης που λέγεται Τέχνη, ας αλλάξω το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο σε πρώτο ενικό.

Τι έλεγα; Α, ναι. Ότι δεν μπορώ να ζω ντυμένη. Άρα ζω γυμνή. Όχι, φυσικά, κατά κυριολεξία. Ή μάλλον κατά κυριολεξία εξ ημισείας. Γιατί οι άνθρωποι είναι και σώμα και πνεύμα-ψυχή. Το σώμα το ντύνουμε για να μην κρυώνουμε, για να δείχνουμε ωραίοι, πολιτισμένοι και, κάποτε, σεξουαλικά διαθέσιμοι. Την ψυχή τη γδύνουμε για να πούμε τις αλήθειες μας, να τις επικοινωνήσουμε στον κόσμο και, τέλος πάντων, να υπάρξουμε ουσιαστικά. Και δη όταν καλλιτεχνούμε.

Διότι συνουσία με ρούχα δεν γίνεται να συμβεί. Και η Δημιουργία είναι μια ιδιόμορφη συνουσία: ο καλλιτέχνης ξεγυμνώνει το νου και την ψυχή, εκθέτει τις ιδέες του στα πολυβόλα μάτια αναγνωστών/ακροατών/πάσης φύσεως ληπτών και, αν υπάρξει γονιμοποίηση, τότε ακούει ο κόσμος της Ομορφιάς τον πρώτο θρήνο, της Ομορφιάς που ολομεμιάς γεννιέται και που ερωτικά ενώνει τον καλλιτέχνη με τον αποδέκτη του έργου του.

Δεν γίνεται να υπάρξει καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, αν ο δημιουργός υποκρίνεται. Δεν εννοώ με αυτό ότι, επί παραδείγματι, ένας συγγραφέας δεν μπορεί να επινοήσει και να κατασκευάσει ήρωες. Το αντίθετο. Ακριβώς για να μπορέσει να το κάνει έντεχνα και πειστικά, οφείλει να είναι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό του, με μια τίμια ματιά στον προσωπικό του καθρέπτη. Ο Φερνάντο Πεσσόα, ο Πορτογάλος Καρυωτάκης, είχε δημιουργήσει ένα σωρό περσόνες-ψευδώνυμα, ήταν όλες τους, όμως, πέρα για πέρα αληθινοί αντικατοπτρισμοί του εαυτού του. Σάμπως ο εαυτός μας δεν είναι πολυπρισματικός και σύνθετος; Ακόμα και οι ρόλοι που μας αναθέτουν οι κοινωνίες-μάνα, εργοδότης, παππούς,ανηψιά- δεν απαιτούν από εμάς μια δημιουργία ταυτότητας πολύπλευρης;

Όλες αυτές τις πλευρές διοχετεύει ο καλλιτέχνης στις δημιουργίες του. Εδώ προκύπτει ένα ζήτημα: όταν απολαμβάνουμε ή/και μελετούμε το έργο ενός δημιουργού οφείλουμε να ασχοληθούμε και με την προσωπικότητά του;  Τις πτυχές της ζωής του, δηλαδή, ως ανθρώπου ενταγμένου σε μια κοινωνία; Ή, μήπως, χρειάζεται να λησμονήσουμε επί σκοπώ αυτό το κομμάτι και να καταπιαστούμε αυστηρά με αυτά που ζωγράφισε, έγραψε, συνέθεσε; Πραγματικά, σχεδόν αναπάντητο ερώτημα.

Προσωπικά, τάσσομαι υπέρ του να βάλουμε το έργο σε πρώτη και κύρια μοίρα, εφόσον, ούτως ή άλλως, αυτό αντανακλά την αλήθεια του καλλιτέχνη. Ακόμα κι ένας δολοφόνος μπορεί να έχει φτιάξει μια μελωδία άξια να νανουρίσει παιδιά. Είναι υποκριτικό να παραβλέψουμε την ομορφιά του έργου του, με βάση τη δράση του στην αρένα της ζωής, εκτός κι αν, πια, αποφασίσουμε να προσεγγίσουμε την Τέχνη εμφορούμενοι από –αμφίβολης βάσης- ηθικά κριτήρια. Έχω την άποψη πως μεγαλύτερη αλήθεια κρύβει η από μεριάς του δολοφόνου καλλιτεχνική του σφραγίδα, παρά η παράνομη (και ανήθικη;) πράξη του, η οποία, ούτως ή άλλως, μπορεί και να μην πήγαζε από τα βάθη της καρδιάς του, αλλά από ένα θολωμένο μυαλό.

Η δημιουργία, πάντως, απαιτεί ιδρωμένες καρδιές, ασθμαίνοντα μυαλά, πνεύματα που αγωνιούν και που οραματίζονται με πάθος. Ο λόγος για τον οποίο οι καλλιτέχνες είναι καλλιτέχνες εδραιώνεται στην ίδια τους τη συνέχιση της ζωής: δεν μπορούν να τη φανταστούν αν δεν παράγουν έργο. Ο Ναζίμ Χικμέτ, μέσα στις υγρές, τούρκικες φυλακές έγραφε ερωτική και αγωνιστική ποίηση και μόνο έτσι του φαινόταν λιγότερο δυσβάστακτη έως και αδιάφορη η ποινή του. Έρωτας και αγώνας η καλλιτεχνική δημιουργία. Πώς αλλιώς;

Ο δημιουργός είναι γυμνός όταν δημιουργεί και αυτό στα δικά μου μάτια προσομοιάζει με την εξής εικόνα: μια γυμνή ράφτρα που φτιάχνει το φόρεμά της κάτω από το φως μιας λάμπας πετρελαίου. Κάνει να το φορέσει και δεν της πάει η καρδιά- το χαρίζει στον πρώτο διαβάτη. Κι έτσι, γυμνή συνεχώς, συνεχίζει να πλέκει και να ράβει υφάσματα, τα οποία δίνει στον κόσμο να τα φορέσει. Το ίδιο συμβαίνει αέναα. Ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να κοσμήσει με τις ζωγραφιές του και τα βιβλία του το σπίτι του. Δεν του αρκεί. Ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να χορεύει για τον καθρέφτη του. Δεν του φτάνει. Ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να παλεύει με τις νότες και με τις συλλαβές για να αυτοπαρηγορείται. Ο καλλιτέχνης πάντα δημιουργεί έχοντας στο μυαλό του ένα φανταστικό κοινό. Δεν λέμε ότι η καλύτερη αμοιβή του ηθοποιού είναι το χειροκρότημα; Γιατί, φυσικά, καλλιτέχνες δεν είναι αποκλειστικά οι δημιουργοί, αλλά και οι εκτελεστές-ερμηνευτές των έργων.

Το πόσο γυμνός είναι ο καλλιτέχνης, φαίνεται καμιά φορά από τη διαφορά που διαπιστώνεται ανάμεσα στα έργα του και στην κοινωνική του δράση. Τις περισσότερες φορές, οι φιγούρες των μεγάλων δημιουργών είναι απογοητευτικές. Μας δημιουργούν, ίσως, την εντύπωση, ότι, από κοντά, θα μοιάζουν με γίγαντες, θα είναι πρόσχαροι, γελαστοί, ή, τέλος πάντων, ακραίοι και είναι κάτι ανθρωπάκια, τις περισσότερες φορές, από σκυθρωπά έως αδιάφορα. Αυτή είναι ντυμένη τους εκδοχή, γι αυτό. Όταν στέκονται  στο εργαστήρι τους, στο στούντιο ή πάνω από τα κιτάπια τους, ψηλώνουν, δυναμώνουν, ανακουφίζονται, όπως όταν βγάζει μια γυναίκα τις ψηλοτάκουνες γόβες της μετά από μια κουραστική μέρα και ξυπόλητη περπατά πάνω στα δροσερά πλακάκια του σπιτιού της.

Να μην τους φοβόμαστε τους καλλιτέχνες: άνθρωποι που βγάζουν της ψυχής τους το βρακί για να μας καταθέσουν ηδονή και πόνο είναι άξιοι μόνο μίμησης. Κρίμα που ορισμένοι άνθρωποι γεννήθηκαν με ραμμένα τα εσώρουχα και τα παλτό στις καρδιές τους πάνω.

Αλλά πάλι όχι… δεν θα άντεχε ο πλανήτης δύο δισεκατομμύρια γυμνές ψυχές: για ποιους ντυμένους, τότε, θα δημιουργούσανε όλοι αυτοί;

Μεθυσμένο σημείωμα περί δειλίας των εραστών

Η αθεράπευτη βαρεμάρα μου για κανονικότητα αλλοιώνει τη Λογική μου και κουβαλά τη συσσωρευμένη από διάφορα έργα τέχνης τρέλα μέσα στο κεφάλι μου.

Με έπιασα σήμερα ενώ διέσχιζα ένα μικρό, συνοικιακό δρόμο να κατηγορώ τους εραστές μου που κανείς τους δεν τόλμησε να με δολοφονήσει. Ήταν από φόβο να μην πάει φυλακή; Ή μήπως από αληθινή αγάπη προς το πρόσωπό μου;

Η αλήθεια είναι πως ο θάνατός μου δεν θα έφερνε σε λίγους ανθρώπους πόνο. Αλλά δε θα ήταν και τόσο δραματικό γεγονός. Είμαι από τα άτομα που έχουν ζήσει άφθονη ζωή σε τρομακτική πυκνότητα. Παρά τη νιότη μου, έχω διαβεί μονοπάτια άλλων δεκαετιών. Δεν θα πάθαινα τίποτε τρομερό αν σκοτωνόμουν. Το μόνο, που δεν θα μάθαινα ποτέ αν τα γραπτά μου είναι ικανά να επηρεάζουν κόσμο.

Δεν συγχωρώ στους εραστές μου που δεν τολμήσανε να με σκοτώσουν για τα δεινά που προξένησα στις ψυχές τους, για τις νύχτες που τους άφηνα μόνους. Δεν τους το συγχωρώ που προχωρήσανε στις ζωές τους και με έχουν ως μια ανάμνηση, για την οποία ανάμνηση, μάλιστα, έχουν το θράσος να επιθυμούν να είναι καλά.

Την ανείπωτη ευτυχία που ένιωθα μετά το πέρας της ερωτικής πράξης και κατά τη διάρκεια της πτώσης στην αγκαλιά τους δεν την αλλάζω με τίποτα. Δε συγκρίνεται με καμία άλλη ευτυχία. Όταν απουσιάζει αυτού του είδους η χαρά για μέρες και νύχτες πολλές από το μυαλό και την καρδιά και το σώμα, τότε μια πηχτή, κακή δυστυχία κουρνιάζει και γαντζώνεται από μέσα μου. Και είναι αυτές οι άσχημες στιγμές που ονειρεύομαι τον αναδρομικό θάνατό μου από τα χέρια κάποιου εξ όλων αυτών των δήθεν ερωτευμένων μέχρι θανάτου.

Φεβρουάριος 2015

Ένας θλιμμένος νικητής

Ι. Είναι οι άνθρωποι μαθημένοι να ζούνε στη σκόνη. Η σκόνη αυτή είναι καμωμένη από το μεθύσι αυτών που τους φέρανε στη ζωή, από την παραζάλη αυτών που τους την ομορφαίνουν κι από τον βαρύ πόνο της γνώσης πως μια μέρα θα πεθάνουν. Όλα τούτα δε λέγονται δυνατά, θεωρούνται λογοτεχνία. Σε κάποια νυχτερινά ταξίδια με τρένο μπορεί κανείς να διαπιστώσει τη θλίψη με την οποία είναι συνηθισμένοι να ζουν οι άνθρωποι, μια θλίψη βαθιά θαμμένη κάτω από τη σκόνη της ύπαρξής τους. Κινούν για μεγάλα μεθύσια. Πάνε να συναντήσουν τους αγαπημένους τους. Οι αγαπημένοι τους συμβαίνει συνήθως να είναι σκονισμένες, επίσης, υπάρξεις που έτυχε να βρεθούν στο διάβα τους. Πίσω από κάθε μόριο σκόνης βρίσκεται μια νόστιμη ιστορία. Που θα πει: ο κάθε άνθρωπος έχει κάτι να διηγηθεί, κάτι ικανό να χορτάσει την ψυχή ενός άλλου που θα σταθεί ν' ακούσει. Το πρόβλημα είναι πως σπάνια οι άνθρωποι αγαπούν να μπαίνουν σε τέτοιους ρόλους ή, καλύτερα, σε τέτοιες θέσεις. Φοβούνται να πουν τις ιστορίες τους, έτσι, αν κάποτε κάποιος αρχίσει να τους μιλά θα τον πάρουν για τρελό ή για ψεύτη. Παλαιότερα, όταν τα πράγματα ήταν πιο απλά και τα μυαλά λιγότερο σκονισμένα, αυτούς που μιλούσαν για τα φώτα και για τα σκοτάδια της ψυχής τους τους λέγανε προφήτες, ύστερα τους μισούσαν και τους φοβούνταν, ώσπου, τελικά, τους σκοτώνανε.

ΙΙ. Όταν οι άνθρωποι απαντούν έναν άλλον άνθρωπο να γράφει τον κοιτούν στην αρχή παράξενα. Έπειτα στρέφουν το βλέμμα αλλού. Κάποιοι από αυτούς τον θαυμάζουν, άλλοι τον λυπούνται. Πιστεύουν πως, ίσως, δεν είναι ευτυχισμένος, γιατί έχει καθένας τους στο μυαλό του έναν τρομακτικά πρόχειρο και τυχαίο ορισμό της ευτυχίας. Γι' αυτό αγαπώ να γράφω μεταξύ ανθρώπων που κοιμούνται: τους είμαι αόρατη, όμως, εγώ τους βλέπω και κάθε στιγμή θυμάμαι, άλλοτε με χαρά, άλλοτε με θλίψη, πως ανήκω στο είδος τους. Επειδή φοράω μεγάλα σκουλαρίκια, μαύρα ρούχα πάνω στο λεπτό μου σώμα κι επειδή περπατώ ξυπόλυτη, κανείς τους, ή, παρ' ελπίδα λίγοι, σκέφτονται πως είμαι συγγραφέας. Η λέξη συγγραφέας, βέβαια, είναι πολύ τρομακτική, όπως όλες οι λέξεις που βλέπει κανείς συχνότερα γραμμένες, παρά που ξεστομίζονται. (Ω, η λέξη συγγραφέας περισσότερο τρομακτική φαντάζει στους Συγγραφείς.) Οι Συγγραφείς είναι άνθρωποι που κρύβουν την ιδιότητά τους, γιατί όταν οι άλλοι την ακούνε μεγάλες προσδοκίες γεννιώνται στην καρδιά τους: νομίζουν πως ένας συγγραφέας είναι ή πρέπει να είναι μορφωμένος και καλός. Εάν είναι και κάπως άσχημος ή σχετικά περασμένης ηλικίας, τότε μάλιστα. Οι Συγγραφείς κυνηγούν ανήλεα άξεστους χωρικούς που καπνίζουν και πίνουν. Οι Συγγραφείς ερωτεύονται παράφορα τα γέρικα δέντρα και τα ταπεινά ζώα που βόσκουν κάτω απ' τον ήλιο. Οι Συγγραφείς συζητούν με πλάσματα που δε μιλούν την ίδια γλώσσα με αυτούς. Οι Συγγραφείς κοιτούν με αγάπη μητρική και, συνάμα με παιδιού περιέργεια τον κόσμο. Κάποτε δεν τους παίρνεις λέξη, γιατί παγιδεύονται μες στη σιωπή, επιχειρώντας να ξεθάψουν την προσωπική τους θλίψη μέσα από τη σκόνη. Άλλες φορές δεν μπορείς να τους σταματήσεις από τις μεγαλόφωνες, συχνά παραληρηματικές εκδηλώσεις έρωτα και μίσους γι' αυτό που συμβαίνει στη φύση, στο αίμα, στα τραπέζια της ουζοκατάνυξης και τους σκοτεινούς δρόμους της πόλης. Η μέση λύση, από μία άποψη, είναι να τους κάνεις ζεστό έρωτα στο σώμα για ν' αποσυρθούν από την εξερεύνηση των εντός τους πεδιάδων και ν' ασχοληθούν, επιτέλους, με κάτι που αδυνατούν να καταγράψουν. Φυσικά, παραμένει καλή η ιδέα να τους αφήνεις ανενόχλητους να κυνηγούν τ άπιαστα.

ΙΙΙ. Έχω ασχοληθεί με αρκετά εφήμερα ζητήματα, άλλοτε για να κερδίσω λεφτά, άλλοτε για να νικήσω εμένα, για να με δω ως πού μπορώ να με φτάσω και, ίσως, να με θαυμάσω ή να με οικτίρω γι' αυτό. Η αγαπημένη μου ασχολία είναι ν' αγαπώ τον Άνθρωπο. Αγαπημένοι φίλοι με κοροϊδεύουν λιγάκι γι' αυτό, δεν κατανοούν ακριβώς το λόγο και τον τρόπο που το πράττω ή επιχειρούν να μπολιάσουν την κοσμοθεωρία μου με ιστορικά γεγονότα και φιλοσοφίες που απαξιώνουν τους ανθρώπους και απονοηματοδοτούν την όποια συμπάθεια σε αυτούς, αν δεν ανταποκρίνεται σε συγκεκριμένα κριτήρια. Βλέπω ένα πρόσωπο και ξέρω τη μοίρα του. Συναντώ στο δέρμα του πολλά από τα φιλιά και τα χάδια που πήρε και περισσότερα από αυτά που στερήθηκε. Άθελά μου τους αγαπώ και τους συμβουλεύω με τεχνική πικρή, που θα πει, χρησιμοποιώντας ολάκερο τον εαυτό μου, με τη βαθιά, θεατρική της αλήθεια. Χιλιάδες άνθρωποι σκορπισμένοι στα πέρατα της γης έχουν πάρει από εμένα το δικαίωμα να με ερωτευτούν, να με μισούν και, σίγουρα, να με συζητούνε. Χιλιάδες άνθρωποι στριμωγμένοι σε ζωές-καράβια και σε ζωές-στάνες και σε ζωές-βιβλία με βλέπουν μέσα στη ζήλια τους θαμπή σα βρώμικο φανάρι, με βρίσκουν στα όνειρά τους ακατάληπτη σα Βαβέλ, με πετυχαίνουν με αόρατες κάννες ίσια στην καρδιά και μ' εξοντώνουν μέσα τους. Είναι οι άνθρωποι που είδανε στα μάτια μου τη γνώση που έχω γι αυτούς φυλαγμένη. Οι άτυχοι μετανάστες στις αποβάθρες, τα όμορφα κορίτσια στα μπαρ, οι επίδοξοι εραστές που απέτυχαν να ενωθούν μαζί μου. Οι ατάλαντοι ηθοποιοί, οι αγενείς μεσήλικες με τις βέρες στα δάχτυλα, τ' άγουρα παιδιά που τρέχουν γυμνά στις παραλίες και πέφτουν και γδέρνουν τα γόνατά τους στις πέτρες. Κυνηγώ τους ανθρώπους με την καρδιά μου στις παλάμες να στάζει κι όλοι τους, αν θέλουν να με βρουν, με βρίσκουν απ τα ματωμένα χνάρια της που ζέχνουν παραμύθι και περιπέτεια. Αυτοί που μ' αγαπούν, μ' εχθρεύονται που δεν τους αγαπώ με τον ίδιο τρόπο, τον τρόπο τους. Αυτοί που με ζηλεύουν, με λατρεύουν που υπάρχω για να έχουν ακόμα μια αφορμή ν' αγωνιστούν και να πατάξουν το λίγο τους. Αυτοί που με φοβούνται, ονειρεύονται πως μια μέρα θα βρεθούν στην αγκαλιά μου. Κανείς τους δεν ξέρει πως, ούτως ή άλλως, την καρδιά που στα χέρια βαστώ τη στύβω αλύπητα στο κεφάλι, στα μαλλιά μου, στέκομαι ύστερα πάνω από μια λευκή κόλλα αναφοράς και τα σχήματα που παίρνουν οι βαριές σταλαγματιές είναι τα γραπτά μου. Κανείς τους δε φαντάζεται πως παθιασμένα πρωταγωνιστεί στα κείμενα που με το αίμα μου ζωγραφίζω.

IV. Ο λόγος που διαβάζω πολλά βιβλία και κείμενο και ποιήματα και παραμύθια και κόμιξ είναι πολύ απλός: η ζωή είναι μικρή. Δεν προφταίνει να γνωρίσω την αλήθεια σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη της, αν διαλέξω ν' ασχοληθώ με τις δικές μου μονάχα υποθέσεις. Τόσοι αιώνες πίσω, τόσοι αιώνες μπρος. Χίλιες χώρες που δε θα προλάβω να επισκεφθώ. Δάση και ψάρια κι έρωτες κι εγκλήματα κι εξομολογήσεις. Συχνά, βρίσκω περισσότερα κοινά με τους ήρωες των βιβλίων, παρά με αυτούς των διπλανών θέσεων στο τρένο, στο λεωφορείο, στο καράβι. Ο λόγος που θαυμάζω τα παιδιά είναι επίσης απλός: λένε πάντα την αλήθεια, χωρίς να έχουν λόγους ηθικούς από πίσω κρυμμένους να το επιτάσσουν. Σ' όλη μου τη ζωή προσπαθώ να τους μοιάσω, έστω σε αυτό. Διότι, η ποιητικότητά τους είναι αμίμητη και ανεπανάληπτη, φεύγει γύρω στα δέκα κι αν είναι να επανέλθει, αυτό θα συμβεί όταν και αν τα παιδιά ερωτευτούν για πρώτη φορά στη ζωή τους. Τι σημαίνει ποιητικότητα; Σημαίνει η πιο αληθινή μορφή της πραγματικότητας, σημαίνει το μεδούλι της αλήθειας. Θυμάμαι πρωί επτά η ώρα, όταν το μεγάλο τρένο έφθασε από την Κατερίνη στην Αθήνα, τη φωνή ενός παιδιού να λέει στη γιαγιά του: "Ω, πόσες σκάλες έχει η Αθήνα! Η Αθήνα, γιαγιά, έχει πολλές σκάλες". Κι είχε μόλις δει τα δέκα δεκαπέντε σκαλοπάτια που οδηγούσαν στην έξοδο. Δεν είναι αφέλεια, είναι διορατικότητα. Απλώς, μια διορατικότητα που, επιτέλους, διατυπώνεται σοβαρά. Με ποίηση κι τρέλα, δηλαδή.

 V. Ο μόνος τόπος που δε βρήκα στιγμή την Ελλάδα είναι η Ελλάδα. Γιατί την πατρίδα αυτή δεν τη βρίσκεις μες στον εαυτό της ποτέ. Δυο Ελλάδες υπάρχουνε. Η μια, η κούφια που ξαπλώνει σαν καχεκτικιά γοργόνα πάνω στα μεσόγεια κύματα. Η άλλη η πύρινη, η άφταστη, η πνευματίσια που σελαγάει στα άναρχα σύμπαντα και, σαν πεταλούδα καλή, στέκεται στιγμές πάνω στα μαλλιά των ανθρώπων που γλεντούν με την ψυχή τους, όπου κι αν βρίσκονται αυτοί κι όποια γλώσσα κι αν μιλούνε. Υπάρχει νόημα στην ύπαρξη καθρεπτών μες τα φθηνά μπαρ: πίνεις πολύ κι έτσι τον εαυτό σου τον βλέπεις τετραπλό. Δυο οι νορμάλ, δυο οι μεθυσμένοι. Ύπουλο γυαλί ο καθρέπτης. Αφήνεις με άνεση και με άνασα όλες-η, πια, σχεδόν όλες- τις προσωπικότητές σου ν' αποκαλυφθούν περίτρανα στο σύμπαν. (Γιατί τα είδωλα του καθρέπτη είναι φαινόμενο φυσικό και αναντίρρητο).

Άιντε να πίνει ο χορευτής, να μεθά ο ποιητής, να χορεύει ο εραστής κι εμπνευσμένα να ερωτεύεται ο πικραμένος.

{Αθήνα-Κατερίνη-Εύβοια-Αθήνα, Αύγουστος 2014}

Λευκό Νανουρίσμα για ένα σώμα (1)


(Καληνύχτα, σταυρέ μου.
Ουρανέ μου, καληνύχτα)

Κι έτσι, καθώς φυτρώνουν τριαντάφυλλα
μέσ'από τις πληγές των τραυματισμένων μου ονείρων

έρχεσ'εσύ και τα ποτίζεις με το σπέρμα σου
τα κόβεις ύστερα με τις άκρες των δοντιών
κι αλαφιασμένος μου τα χαρίζεις

ξεχνώντας τ'αγκάθια τους
μέσα στα δάχτυλά μου.

Αίμα στο αίμα, λοιπόν,
κι απ'τα χνάρια που αφήνει η ανοιχτή μου στον ήλιο φτερούγα
σε βρίσκω ολοένα.

Σ'αγαπώ μ'όλο σου το παρελθόν
και τ'αραχνοϋφαντο μέλλον σου,
εξ ου και η μελαγχολία

εξ ου και η ανάγκη για γυμνή περπατησιά
στα κοφτερά χαλίκια

εξ ου και το λευκό χρώμα που σαβανώνει το μυαλό σου
όταν βυθίζεσαι μέσα μου.

 

Αρυθμός 2 ή Το Κάπνισμα

{στον Γ.}

Είναι ορισμένες σκέψεις που διαλέγουν να υποτάξουν το ποίημα και μέσα του να μπουν ορμητικά, να το διαμελίσουν σε τέσσερα κομμάτια και έπειτα να χαθούν

Είναι ορισμένες σκέψεις που προορισμός τους είναι οι λέξεις

(28 / 3 / 2013)

Άτις

«Μ’ αιθέριο έλεος κάνε μασάζ στις πληγές μου και κρύψε το αίμα τους

Στα χέρια σου

Είναι τόσο μεγάλα κι αυτό τόσο πικρό»  τον ικετεύω

«Μ’ όλη σου την κακή την καλλοσύνη

Φύσα τη νικοτίνη σου μέσα μου να πνιγώ» τον προστάζω

«Αναστέναξέμεαναστέναξέμε» τον αναστενάζω

Και

«Συγχώρεσέ με που είμαι αλλού ταγμένη

Όπως κι εγώ συγχωρώ τις τάσεις σου για σώμα και ουρανό»

 

Ύβρις

Έκανα μαζί του έρωτα

Και πριν το τσιγάρο

Προσέλαβα εργάτες για την ανοικοδόμηση

ενός γιγάντιουΑριθμού 2 στο έξω τείχος της ψυχής

Ατσάλι τους είπα

Και Πέτρα τους είπα

Μα σάρκα μπάζωσαν και αίμα ράντισαν

Γυμνή εγώ

Στα δικά του σεντόνια

Άκουσα τα δικά μου τραγούδια και

Τις δικές μου προτάσεις διάβασα και διάβηκα

Εκπυρσοκροτώντας τη σφαίρα του ονόματός σου

Στον γκρίζο της καρδιάς του δρόμο

Ξανά και ξανά και

 ξύπνησα μες στον ιδρώτα των ονείρων του

Κι έβαλα τα χέρια μου στις τσέπες τις δικές του

Να μην μου τα κλέψει ο άνεμος και τα στείλει στο πρόσωπό σου

Τον άφησα να ράψει πάνω στο δέρμα μου το μέλλον του

Και πήρε αμπάριζα η βελόνα λιγάκι παρελθόν

Πέταξε τις κλωστές μέσα στα μάτια μου

Τυφλωμένη, σου λέω, υποταγμένη σε κάποιου δαίμονα βούληση θεία

Άρχισα να γράφω κατά παραγγελία του

Εκεί αυτός να γίνεται η νέα μου η έμπνευση ολοένα

 

Νέμεσις

(στη δική μου τραγωδία ,που τραγουδιστά προφέρεται, η οργή παράλληλα με το αμάρτημα εκτελείται, το αμάρτημα εγώ, εγώ και η οργή)

Αδειανό να βλέπω τον ορίζοντα.

Να χάνω το έδαφος, να ονειρεύομαι συνεχώς το καλοκαίρι και δίχως σαφές γιατί

Να σχεδιάζω μια φυγή προς Βόσπορο

Να γνωρίζω σκοτεινούς ανθρώπους

Και με σκοτάδι στα μάτια να βλέπω το πρώτο της μέρας φως με πάνω μου ακόμα θρύψαλλα σπασμένης νότας ξενύχτισσας

Να χάνω-δες!- φίλο το φίλο

Φυλλοβόλο κλαδί με δίχως κρίνο

Αιωνίως ταυτισμένο

Κι ύποπτα

Με κάποιον Κώστα Καρυωτάκη

Να παραμένω μόνη και να περιμένω

Να μυρίζομαι το ψέμα όπως τη σκουριά στο σίδερο: αίμα

Να καπνίζω

Να ανακαλύπτω διαφορετικές διαδρομές για το σταθμό των τρένων

Θλιβερότερες

Κι έρπητα ν’ αντικρίζω στο καπάκι πάνω του φιλιού

Να δηλητηριάζω με τρομακτική επιτυχία τις νύχτες των ανθρώπων που με αγαπάνε

Όχι και δεν

Οχιά δενδρογαλιά

Κι η μυρωδιά σου να ξεφτίζει μες στους μήνες

 

Τίσις

Σα σινεμά θα δω την τιμωρία:

Από το χέρι σου στολίδι γιορτινό

το παιδί σου

Και λίγο πιο πίσω η μάνα του να σε φωνάζει με λέξη ανοίκεια

Που σε μένα θ’ ανήκει ακόμα

Η καρδιά μου θα χτυπήσει σε σχήμα σφυριού

Θα την ακούσεις

Θα προσπεράσεις με δυο μονίμως τυρκουάζ πληγές στα μάτια σου

Θα με δεις

Θα με δείτε (τέσσερα τυρκουάζ καρφιά δυο μικρά και δυο δικά μου)

Μια ξένη δύναμη τότε ίσως με σπρώξει

Σ’ έναν πολύ γνώριμό μας γκρεμό αιγαιοπελαγίτικο

Χωρίς ποίημα τότε, χωρίς άλλη άτη

Κι ο πόνος μου, ποινή σου

Αν ποτέ-που δε νομίζω

Τύχει κι ακούσεις κάτι

 

 

Μη μου κακιώσεις μόνο

Που δε θα’ χω προλάβει να κόψω το τσιγάρο

 

 

https://www.youtube.com/watch?v=kZnJSw2cNLc

 

Γενική Πτώσις

Γενική πτώσις

Θα μείνω πάντα ηδονικός κι αντάξιος εραστής
των ουρανίσιων οδυνών
των ανθρωπίσιων πόνων
θ' αναστηθώ, όμως, μια φορά, σαν όλες τις φορές
απ' το σταυρό του έρωτα
των δέκα μεγατόνων

... Θα ξεπλυθώ απ' όλα μου της νιότης τα αλάτια
Θα κυβερνήσω μια βραδιά
σ' ενήλικα παλάτια
σκήπτρο βαστώντας άγριο
και καβαλώντας άτια
από εκείνα που φορές είχαν σκοτώσει κι άγιο.

Η πτώσις θα ναι γενική
κι η ανά(σ)τασις επίσης
θα πολεμώ κι ας ηττηθώ

είπαμε! επάξια θα σταθώ σε μοίρα βασιλίσσης.

 (τελευταία μέρα του τελευταίου μήνα του χειμώνα)

 

Wild is the wind, σε τρεις πράξεις

 

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ

Τελευταία νύχτα του κόσμου υποτίθεται, εξαρχειώτικο μαγαζί ψευτοκουλτουριάρικο, ημιαδειανό, αποχρώσεις του μωβ και του κίτρινου μέσα, σα φθινοπωρινό δείλι ένα πράμα, «παράμ, παράααμ, love me, love me, love me, love me, say you do…»

Ιδρωμένος  αρκετά, ο ιδρώτας της ιδρωμένης χειμωνιάτικης νύχτας που φοράς πουλόβερ μα μες στο μαγαζί έχει ζέστη και το ουίσκι δεν σε ξεδιψά, ακόμα πιο πολύ σε καίει. Ποτέ δεν έχει λεφτά να αγοράσει όσα τσιγάρα θέλει να καπνίσει. Και χρειάζεται πολλά. Ένα δυο, τουλάχιστον, να ζεσταθεί το χνώτο του, να βρει ευκαιρία να φωτίσει από κοντά την αγριεμένη μούρη του με τον αναπτήρα, αργότερα άλλο ένα να υπάρχει καπνός ανάμεσα στα μάτια του και στα μάτια που τυχαία επιλέγει να κοιτάξει. Κι από κει και πέρα, όσα σηκώσει η νύχτα. Κι έχει μεγάλες πλάτες η νύχτα. Έχει χορέψει ό, τι θυμάται από τα αναγκαστικά μαθήματα λάτιν της πρώην του, με μια άλλη γκόμενα, κούκλα, αλλά ντυμένη συντηρητικά. Φούστα τζιν, άλλης δεκαετίας, μπότα μέχρι το μέσο της γάμπας, καφέ πουλόβερ. Πρόσωπο γεμάτο, χείλη όλο πάθος. Της αρέσει ο ιδρώτας του, αλά μετά το χορό παράγινε το κακό. Της μιλάει για τη δουλειά του. Είναι ντι τζει, λέει, έχει παίξει σε μαγαζιά και μαγαζιά. Θέλει να τη φτιάξει, φαντάζεται πως είναι μια στερημένη γυναίκα που θα ήθελε να καβαλήσει κάποτε κάποιον ξεπεσμένο ντι τζέι που μοσχοβολά αντρίλα. Αυτή, όλο γελά. Δεν πρόκειται να του κάτσει, ούτε φιλί δε γουστάρει να του δώσει. Θέλει, όμως, να τον κάνει να τη θελήσει. Τον κοιτά μες στα μάτια. Αυτός θέλει να την κεράσει κάτι, αυτή αρνείται, αυτός ψιλοανακουφίζεται, έχει ένα τελευταίο πεντάευρω στις τσέπες, αρχίζει και να τη βαριέται, παρατηρεί το πεσμένο της στήθος, ναι, ναι, πατημένα τα 30. Η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού παρατηρεί τη σκηνή, μαντεύει σκέψεις, βγαλμένη στους ανθρώπους από νωρίς. Ξέρει ότι είναι ωραιότερη από την τριαντάρα, το δικό της πεσμένο στήθος έχει πολύ περισσότερο στυλ. Μπαίνει ανάμεσα από τη σιωπή τους, που άβολα έχει αρχίσει να μπερδεύεται με τον καπνό του τελευταίου του τσιγάρου. Του ψαλιδίζει τις τρίχες στο στήθος με τα δάχτυλα και του κάνει κομπλιμέντο για τις χορευτικές του φιγούρες. Με το βλέμμα της καρφώνει τη στύση του. Φοράει κόκκινη φόρμα. Τον κάνει να σκεφτεί ότι δεν έχει πάει ποτέ με μεγαλύτερη γυναίκα. Η γκόμενα με τη τζιν φούστα ζηλεύει και τσατίζεται. Αρπάζει το κινητό της και τηλεφωνεί στον πρώην της. Τον χαιρετάει. Κάνει ένα νεύμα αυτός, καθώς εξαφανίζεται μες στα μάτια της άλλης. Φαντάζεται να δέχεται το φλας κάποιου διάσημου φωτογράφου για τη νέα του έκθεση στο Παρίσι με θέμα τον άντρα. Προτάσσει το καλό του το προφίλ στον αόρατο φακό, σφίγγει κάπως τα χείλη. Ο ιδρώτας του αρχίζει να στεγνώνει, το αλκοόλ να επιδρά. Μετά το κέρασμά της, σφηνάκι τυπικό, τεκίλα πορτοκάλι, συνειδητοποιεί πως έχει τον μπάρμαν γκόμενο και ανάμεσα στα φρύδια μια ρυτίδα που δεν κρύβεται. Ο κοντός ντι τζέι του μαγαζιού έχει βάλει Μπάουι. Στο λοβ μι, λοβ, λοβ μι, σέι γιου ντου έχει ήδη κλείσει την πόρτα πίσω του. Με το τζάκετ του στο χέρι και χαρμανιασμένος, μπήγει τα κλάματα και σκέφτεται το υπόλοιπο τραγούδι από μέσα του.

 

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Τελευταία νύχτα του χρόνου υποτίθεται, ξεβαμμένη ταπετσαρία, σκοτεινό σπίτι, μυρωδιά χόρτου, βήχας, χόρτο, βήχας, κρασί φτηνό, μόνος του, σκληρός καναπές της γιαγιάς του, παλιός, «with your kiss my liiiife beginssss…»

Γυμνός κι έχει τα μάτια του κλειστά. Σκέφτεται πράγματα αλλοπρόσαλλα, σιχαίνεται να σκέφτεται στο τέμπο των ευχών για την καινούργια χρονιά, ειδικά η δεδομένη καινούργια χρονιά δεν είναι για ευχές, θα είναι η μόνη χρονιά που δεν θα παίξει μουσική σε κανένα μαγαζί, γιατί πια δεν υπάρχουν δουλειές, θα είναι η μόνη χρονιά που όταν θα γαμάει γυναίκες θα σκέφτεται μία γυναίκα, αυτήν που ποτέ του δεν θα μπορέσει να γαμήσει, κι αν το κάνει δεν θα του αρκεί απλά αυτό. Είχε έρθει σπίτι του μια μέρα, παλιά και μιλήσανε και φάγανε και νόμισε πως θα μπορούσαν να κάνουν όλα τα πράγματα του κόσμου μαζί, αλλά τελικά αυτή έφυγε για δουλειά εξωτερικό ένα μήνα αργότερα. Και δεν κατάλαβε πότε έγινε 30, άνεργος ντι τζέι, με δίχως μια σοβαρή σχέση ποτέ του και τον πονά που τα δυο του τα μικρότερα αδέρφια περνάνε Πρωτοχρονιά με τις γκόμενές τους, θα μπορούσε κι αυτός να τσουγκρίζει ποτήρια με ποτά και να χορεύει ό, τι λάτιν θυμάται από εκείνη την ψευτοπρώην του τη γυμνάστρια, θα μπορούσε να μιλάει για πολιτική και για μουσική, αλλά του έχει καρφωθεί όλο το Δεκέμβρη το αγαπημένο της τραγούδι και όλο αυτό τραγουδάει, φαντασιώνεται ένα μαγαζί που θα μπορούσε να παίζε ξανά και ξανά το ίδιο αυτό τραγούδι και ξανά το τραγούδι της και ξανά. Όταν βγαίνει στα μαγαζιά που παίζουν άλλα τραγούδια ξεχνιέται, χορεύει με γυναίκες, αφήνεται στο φλερτ τους, αλλά δεν καταφέρνει να τις κερδίσει στ’ αλήθεια, ξέρει ότι φταίει, η γυναίκα μπορεί να διαβάσει στο βλέμμα ενός άντρα αν τη θέλει απόλυτα και λίγες δίνονται εκεί που βλέπουν ότι υπάρχει άλλη από πίσω, αυτό το καταφέρνουν μονάχα οι πολύ ωραίοι άντρες κι αυτός δεν είναι ωραίος άντρας, βέβαια εκείνη του είχε πει πως τον βρίσκει πολύ πολύ ωραίο άντρα. Τσατίζεται, γιατί ξέρει ότι η ιστορία του δεν έχει τίποτα το δραματικό, τίποτα το συγκλονιστικό, δεν έχει το γυμνό της σώμα να σπαρταράει στο λευκό του σεντόνι, δεν έχει θάνατο, η αυτοκτονία πάει πολύ, δεν έχει τίποτα που φέρνει δάκρυα, μοιάζει πολύ με τις κυνικές ιστορίες του Τενεσσή Ουίλιαμς, μοιάζει κι αυτός με ένα θλιβερό Αμερικάνο ξεχασμένο στη δεκαετία του ’50, με παλιό τζιν παντελόνι και δίχως καμία πιθανότητα να τον γράψει η ιστορία. Η χρονιά αλλάζει εκεί έξω, η μάνα του τον παίρνει τηλέφωνο από το χωριό, το βάζει στο αθόρυβο και σηκώνεται όρθιος. Θέλει να νιώσει πως τον κινηματογραφεί κάποιος διάσημος, γκέι σκηνοθέτης. Σηκώνει το μελαχρινό κορμί του, το σέρνει στο παράθυρο, με το χέρι τραβά λιγάκι την κουρτίνα, κλείνει τα μάτια, προσπαθεί να κλάψει πάλι, δεν μπορεί χωρίς Μπάουι, πια. Το CD που του χάρισε έχει μήνες να κοιμηθεί στη θήκη του, οπότε πατά απλά το play, η μελωδία τού τρυπά τα μηνίγγια και τού τρίζει τις φλέβες στην παλάμη, με ανοιχτά τα μάτια κλαίει, ο γκέι σκηνοθέτης θα έκανε ζουμ στο τραγανό μήλο του Αδάμ του. Πιάνει τον μαραμένο του φαλλό στη δεξιά παλάμη σφιχτά. Ουιθ γιορ κις μια λαιφ μπιγκινς… Μερικές γρήγορες κινήσεις. Τελειώνει μαζί με τον Μπάουι. Έξω τα πυροτεχνήματα δε λένε να σταματήσουν.

 

 

 

ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ

Τελευταία νύχτα της θλίψης υποτίθεται, Ελευθέριος Βενιζέλος, αφίξεις και αναχωρήσεις, ιδρωμένες παλάμες, ο ιδρώτας του περιμένω, του νιώθω την καρδιά μου να χορεύει σαν τρελή, του έρχεται η γυναίκα της ζωής μου, με πήρε τηλέφωνο χθες το βράδυ εκεί που γύριζα από την ανοιξιάτικη βόλτα στα γιασεμί της γειτονιάς και στα γαβγίσματα των σκύλων, μου είπε έρχομαι, έλα στο αεροδρόμιο, μου είπε πως έρχεται και πως θέλει να είμαι ο πρώτος που θα την δει, «don’t you know you’re life, itself…»

Θα την αγκαλιάσει μαλακά, μη φανεί κανένας λιγούρης. Θα της πει κοιτώντας τη στα μάτια πόσο έχει ομορφύνει, γιατί το ξέρει από τώρα θα έχει γίνει ακόμα πιο κούκλα. Θα τη ρωτήσει  πώς και αποφάσισε να έρθει πάνω στον ένα χρόνο, και γιατί όχι πιο νωρίς και γιατί όχι πιο αργά. Αυτή θα του πει πως είναι πολύ κουρασμένη, θα σκέφτεται από μέσα της πόσο της έχει λείψει, μα δεν θα το λέει, θα το ξέρει, όμως, εκείνος. Θα του πει να τηλεφωνηθούνε το βράδυ, αυτός θα της πει ότι έχει βαρεθεί τα μπαρ και τα ρεστοράν, θα έχει στρώσει το κόκκινο τραπεζομάντηλο και θα της έχει μαγειρέψει το μόνο φαγητό που ξέρει, θα έχει βάλει το wild is the wind και πριν τελειώσει θα έχει προλάβει να της πει αυτή την κλισεδιάρικη λέξη που ποτέ δε θέλησε σε κανένα και σε καμία να πει, αλλά θα ταιριάζει τόσο πολύ το σ’ αγαπώ με τον David, και εκείνη και το κοτόπουλο και το κόκκινο κρασί. Θα έχει τα μαλλιά της πιασμένα, όπως τώρα, λαμπερή τώρα, προχωράει τώρα, τη βλέπει επιτέλους τώρα, έχει κάτι πάνω της που του σφίγγει την καρδιά, έχει βλέμμα νωθρά αφημένο στη συμπάθεια απέναντί του, δε διακρίνει καμία άλλη σπίθα, χαμογελάει ψεύτικα και γιατί έχει παχύνει, γιατί; Το άρωμά της τον κατακλύζει, τι κάνεις, γλυκέ μου, δεν θα πεις καμιά κουβέντα, είμαι έγκυος, είχες καλό ταξίδι, είμαι έγκυος, γιατί ήρθες, για να το πω στους δικούς μου, σε λίγο θα έρθει και ο Άλεξ, ποιος είναι ο Άλεξ, ο πατέρας φυσικά, εσύ, καλέ μου, πω πω, έχεις ομορφύνει, καλέ μου, στο έχω πει σου πάνε τα μούσια. Όλον αυτόν τον καιρό, άκουγα το wild is the wind, της λέει. Α, το έχω σιχαθεί πια αυτό το κομμάτι, με έριχνε πολύ, άσε που έχω ανακαλύψει αυτόν τον καιρό κάτι που

Δεν την ακούει, οι ήχοι παύουν, μέσα του μονάχα παίζει το τραγούδι, έχει κολλήσει στο σημείο που λέει ντοντ γιου νόου γιορ λάιφ ιτσέλφ, το ιδανικό σημείο για κλάμα ή για φιλί, μα η ώρα ακατάλληλη και για τα δύο, στεγνά χείλη και μάτια, με το που γυρίσει σπίτι θα σπάσει το γαμημένο το CD χίλια κομμάτια και θα το πετάξει στο καλάθι της τουαλέτας, σαν το χειρότερο κωλόχαρτο. Αργότερα, θα διαγράψει οριστικά το τηλέφωνό της και θα ξυρίσει τα γένια του.

Θέλω να το βαφτίσεις εσύ, νομίζει πως ακούει να του λέει. Χαμογελάει και σκέφτεται κάτι που θα μπορούσε να το εκμυστηρευτεί σε κάποιον σπουδαίο ποιητή για να το αξιοποιήσει αυτός όπως κρίνει καλύτερα: Ο κόσμος, ο χρόνος και η θλίψη θα διαρκούν πάντα παραπάνω από όσο αντέχεις. Θα φυσούν ο κόσμος, ο χρόνος και η θλίψη, άγρια, σαν τον άνεμο, άγρια, σαν τον άνεμο.

φωτογραφία: Δημήτρης Καρπέτης

Χείλια Κυβικά

Δεν φοβάμαι γιατί ξέρω πως κάτι εκεί πάνω με προσέχει, πως δεν έχει φθάσει η δική μου η ώρα ακόμα. Η μηχανή συγκεντρώνει όλον τον αέρα της πόλης, τα μαλλιά μου μου ξυρίζουν το πρόσωπο, δάκρυα τρέχουν από τα μάτια, μια ερωτική συνεύρεση είναι η ανάβαση σε μηχανή.

Στο τέλος, μαλλιά μπλεγμένα προδοτικά.

 Βάζω στο φουλ το εντός μου ραδιόφωνο-τραγουδάω ουρλιάζοντας και δεν ακούγομαι, ο αέρας παίρνει τα χείλη και το δέρμα μου, τα τακτοποιεί σε νέο καλούπι, δικό του. Τ’ αυτιά μου πονάνε, στη μύτη φθάνουν όλες οι μυρωδιές της Αττικής οδού. Το δυνατό χέρι κάποιου άντρα στο δεξί χερούλι, η μόνη μου ορατότητα.

Κλειστά μάτια, ήχος σαν έλευση δεκάδων ελικόπτερων, βαρύτητα μηδενική, κάπως έτσι θα είναι η κάθοδος στον Άδη. Κι αν είναι να’ ρθει αυτή η κάθοδος, θα’ χω ζήσε, θα’ χω ζήσει. Αυτό είναι ο παράδεισος στη γη, η στιγμή που δε σε ενοχλεί να πας στην Κόλαση, γιατί ξέρεις πως γεύτηκες.

Στο πέρας του μικρού ταξιδιού, ενοχλητική σιωπή, παράξενη επιστροφή του κορμιού στα γήινα μέτρα του, το πρόσωπο αφυδατωμένο, μούδιασμα στο μυαλό.

Αξίζει η ζωή για τέτοιες για τέτοιες στιγμές, πολύ. Αέρας κι άσφαλτος. Η ζωή κι ο θάνατος να γαμιούνται ασύστολα και να υπάρχει ο αδιόρατος φόβος ότι η ζωή θα χύσει πρώτη. Αλλά, όχι. Ο θάνατος, πάντα ο θάνατος τελειώνει πρώτος, η ζωή αχόρταγη συνεχίζει το ταξίδι στην ηδονή.

Η δική μου η ζωή θα τελειώσει, το ξέρω, με ένα γιγάντιο ουρλιαχτό, αφού μ’ έχει πάει σε ορισμένα μέρη ακόμα, αφού μ’ έχει μάθει δυο τρία ακόμα πραγματάκια.

Χίλια κυβικά, ή δεν ξέρω κι εγώ πόσα. Χείλια-πανιά, έρμαια των φυσικών νόμων. Μικρό, αδύναμο σώμα. Τοσοδούλικες φωνητικές χορδές. Ένιωσα για πρώτη φορά τις βλεφαρίδες μου να ανεμίζουν σαν μικροσκοπικές κόμες. Είναι ωραίο να βγάζεις γλώσσα στο θάνατο αν και πάντα, πάντα, καρφωμένο στην ψυχή μου έχω το στολίδι του «Κουρσάρου»: Πλάι στα χίλια στα χίλια κυβικά σου, πλάι στα χίλια κυβικά σου/Από τις τρεις και δέκα σκοτωμένος.

Δέος στους πεσόντες από θράσος στον κίνδυνο. Τιμή στους αναβάτες της δίτροχης ηδονής. Φόρος ομορφιάς στο Χάρο, το αίμα στα μπουφάν σας. Ποίημα μυστικό τα χείλια κυβικά σας.

Νεφελοβάμων

Ποιητής

Ένα ον που περπατάει με τα πόδια να γρατζουνάνε τα σύννεφα

Ένα μερμύγκι του ουρανού

Δίχως χέρια

Με πολλά μολύβια και πολλά χαρτιά για δάχτυλα

Με γεννητικά όργανα ριζωμένα σε όλο το σώμα

Και μέσα στο μυαλό του βαθιά

Σε στύση και πολλά

Γεννητικά όργανα

Σπέρμα -ποίημα η κληρονομιά του στη μήτρα τoυ χρόνου

Ο Ποιητής

Δεν είναι ένας ποιητής

είναι ένας πενιχρά αμοιβόμενος υπάλληλος

της Ποίησης που του υπαγορεύει ασταμάτητα επιστολές

για το Θεό και το άπειρο

ένας εντολοδόχος

δεν προλαβαίνει να ζήσει

μα αν δε ζήσει θα ξεμείνει από μελάνι

ζει και γράφει

ζει για να γράφει

και ας ελπίζει πάντοτε το αντίστροφο ο δόλιος

Ο Ποιητής

Κλαίει για ασήμαντους λόγους ή έχει μάθει να μην κλαίει ποτέ

Έχει αμέτρητους φίλους ή έχει μάθει να ζει μόνος

Είναι μακρυμάλλης ή έχει μάθει να έχει φαλάκρα

Ο Ποιητής

Δε θα μπορέσει να κοιτάξει ποτέ τον εαυτό του στον καθρέφτη

Δε θα μπορέσει ποτέ να μυρίσει τις δάφνες που φορά η καρδιά του

Ο Ποιητής βλέπει τον Ποιητή στα μάτια του Ανθρώπου

Μυρίζει τις δάφνες μέσα στο αχνιστό πιάτο με τις φακές

Και ζει αγνοώντας ότι είναι απέθαντος

Νυστάζει, έχει φαγούρα και διψάει και κρυώνει και βαριέται ο Ποιητής. Ο ανόητος ο κοντόφθαλμος ο Ποιητής.

Ο Ποιητής.

Τα σύννεφα του γαργαλάνε τις πατούσες, η καύλα του πονάει τα σωθικά

Κι αυτός νομίζει ότι τρύπησαν οι κάλτσες του

Ότι έφαγε κάτι που τον πείραξε.

Ελλάδα εννοώ

     Κάποιοι πατάνε πάνω στο ευαίσθητο δέρμα της λέξης πατρίδα και της χαρακώνουν το πρόσωπο, δήθεν για να την «προστατέψουν».

Κάποιοι άλλοι δε θέλουν ούτε να τη φτύσουν, την καταργούν από τους ορίζοντές τους, πλασάρουν ότι ντρέπονται και αδιαφορούν για αυτή.

Εγώ λέω ότι έχω πατρίδα κι ότι σαφώς υπάρχουν πατρίδες. Απλώς οι πατρίδες είναι εκεί για να ενώνουν, όχι να χωρίζουν. Και απλώς, οι πατρίδες δεν είναι τα σύνορα και η γλώσσα. Λεγόμαστε Έλληνες για λόγους πρακτικούς. Όμως για να νιώσω κάποιον συμπατριώτη δε μου αρκεί να τον ακούω να μιλάει ελληνικά και να κατάγεται από την Ελλάδα.

Την Ελλάδα την εννοώ αλλιώς. Την εννοώ λευκά σπιτάκια στο Αιγαίο, Σωτηρία Μπέλλου, ζεϊμπέκικο, ηλιοκαμένους ώμους, την εννοώ Ελύτη και «Χαρταετούς» από Θεοδωράκη, την εννοώ Λοΐζο , σουβλάκι τα καλοκαιρινά βράδια στο χωριό, αυλακωμένα πρόσωπα γερόντων, κάθε ρυτίδα και  πόλεμος, την εννοώ διεκδίκηση και αγώνα και πλατείες και έξω καρδιά και κεράσματα σπιτική λεμονάδα και ιστορία μεγατόνων σε κάθε βόλτα στο Θησείο, στο Μοναστηράκι, στον Κεραμεικό, στις γειτονιές του Πειραιά. Την Ελλάδα την εννοώ σταυροδρόμι, αρμαθιά πολιτισμών, γεύσεων και ανθρώπων, την εννοώ ούζο και μεθύσι από ομορφιά και έρωτα.

 Γι’ αυτό θεωρώ περισσότερο συμπατριώτη μου έναν Αλβανό που εννοεί την Ελλάδα κάπως έτσι κι εκείνος, που του αρέσει το μπουζούκι και το Θησείο και το σουβλάκι, παρά έναν Έλληνα που εννοεί πατριωτισμό το μίσος προς τους ξένους. Έναν Έλληνα που θέλει να διαφυλάξει μόνο την ελληνική κληρονομιά που τον συμφέρει, που αντιφάσκει τραγικά λέγοντας πως αγαπά αυτήν εδώ τη χώρα καταπατώντας το πολυτιμότερο ίσως από τα παιδιά της: τον πολιτισμό. Τον πολιτισμό της αλήθειας, της δικαιοσύνης, της αδελφοσύνης, της δημιουργίας .Δεν μπορώ να θεωρήσω συμπατριώτη μου ένα χρυσαυγίτη που θα δείρει έναν ομοφυλόφιλο ή έναν Πακιστανό, ας πούμε. Έναν  απόγονο ανθρώπου που βίωσε το ναζισμό και ίσως τον πολέμησε, ο οποίος επιθυμεί την αναβίωσή του στη χώρα αυτή. Κυρίως, όμως, ντρέπομαι που στα χαρτιά Έλληνας είναι και αυτός, Ελληνίδα είμαι και εγώ. Επιπλέον, θυμώνω στη σκέψη ότι σίγουρα ένας τέτοιος άνθρωπος θα με θεωρούσε βλαπτική για την πατρίδα και θα μου στερούσε το δικαίωμα λόγου.

 Είναι λυπηρό η λέξη πατρίδα να γίνεται ταμπού εξαιτίας τέτοιων ανθρώπων και τέτοιων αντιλήψεων-το λυπηρό έγκειται στο ότι γίνεται ταμπού μεταξύ ανθρώπων σκεπτόμενων. Στο δικό μου λεξιλόγιο  ανθρώπων αριστερών. Συμφωνώ ότι πάνω από τις πατρίδες είναι οι λαοί και ότι οι αδικημένοι όλου του κόσμου πρέπει να ενώσουν τις φωνές τους ενάντια στους εκμεταλλευτές όλου του κόσμου, αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτού του είδους η λογική είναι που οδηγεί τον κάτοικο του Αγίου Παντελεήμονα στο να ρίξει ψήφο σε χρυσή μεριά. Ναι, είναι και ο μετανάστης «αδελφός προλετάριος» , αλλά η γυναίκα που έχει πέσει θύμα κλοπής μία και δύο φορές από μετανάστη δε θα το δει έτσι. Και δεν μπορεί κανένας αριστερός να στερήσει το δικαίωμα σε κάποιον να ενοχλείται που δεν ακούει πια ελληνικά στην Ομόνοια. Αυτό που μπορεί και οφείλει να στερήσει όχι μόνο ο αριστερός, αλλά ο έστω φερόμενος ως δημοκρατικός είναι το δικαίωμα που επικαλούνται κάποιοι ότι έχουν να κάνουν κακό σε συνανθρώπους τους. Εδώ έχει πάψει να μιλά η γλώσσα της πολιτικής-δεν ξέρω αν είναι φασίστας, δε με νοιάζει αν είναι φασίστας. Εγκληματίας είναι και γι’ αυτό είμαι βέβαιη.

 Και να πού έχουμε σφάλει τόσα χρόνια. Δεν ιεραρχούμε τις αξίες μας. Πάνω και πέρα από όλες είναι η ελευθερία και ο άνθρωπος. Δεν μπαίνει η πατρίδα, η θρησκεία, η τέχνη, το δίκιο του εργάτη και δεν ξέρω κι εγώ τι πάνω από τον άνθρωπο. Και αυτός είναι ο μόνος λόγος που και σε χρυσαυγίτες ακόμα θα με ενοχλούσε απρόκλητη σωματική επίθεση-θέλω να πιστεύω ότι είναι ακόμα άνθρωποι, με ανάγκες και Λόγο και συναισθήματα. Εκτός πια κι αν πιανόμουν από την τελευταία παράγραφο του συντάγματος. Βέβαια, αν επέλεγα να πιαστώ από αυτήν θα μπορούσα να στραφώ και σε άλλους πολλούς «πατριώτες».

 Αλλά την Ελλάδα την εννοώ διάλογο και δράση και προσπάθεια. Θα πιαστώ, λοιπόν, απλώς από χέρια ανθρώπων που μοιράζονται τις αγωνίες μου. Και όλοι μαζί θα συνεχίσουμε να δίνουμε τον αγώνα ενάντια σε όσα σε όσους μας τις προκαλούν.

                                             

Η πρώην (;) μου, η ποίηση

Όσο περνά ο καιρός
όλο και λιγότερο βάρος έχει για μένα η ποίηση όταν είναι σιωπηλή
κι όλο και βαραίνει το τραγούδι.

Άνθρωποι που τραγούδησαν ορθώνονται λαμπρότεροι μέσα μου από ανθρώπους που έγραψαν
χορδές κιθάρας και μπουζουκιού με στοιχειώνουν
και από μόνες τους ντύνουν τις στιγμές μου.
Παλιότερα, το καθήκον αυτό το είχαν τα στιχάκια.

Αυτό εδώ δεν είναι ποίημα, είναι η καταγραφή μιας στροφής που έχει συντελεστεί εδώ και κάποιον καιρό μέσα μου.
Το γράψιμο, ναι, θα είναι το αιώνιο Καταφύγιο.
Αλλά το τραγούδισμα, αυτό θα είναι η ανάσα ανακούφισης, το κλείσιμο του λαιμού το λυτρωτικό σε ένα κατάμστο ή λιγότερο κατάμεστο ταβερνάκι, περασμένα μεσάνυχτα, μέσα σε καπνούς τσιγάρων και μυρωδιά ρακής.

Γνώρισα πρόσφατα το Γιάννη Χαρούλη, πάνω στη σκηνή του Σταυρού του Νότου και τον προσέθεσα στους αγαπημένους μου. Με τη φωνή και  το λαούτο του γράφει τη δική του ποίηση με την αλφάβητο της Κρήτης και της Επανάστασης.
Σα να με ρουφά, τελευταία, το όνειρο και η μελωδία.
Έπαψα να ανησυχώ για τις εξελίξεις, έπαψα να αγοράζω εφημερίδα ξημερώματα Κυριακής και να τη διαβάζω στο λεωφορείο. Βλέπω εφιάλτες τα βράδια , εφιάλτες που μου απομυζούν την πρωινή μου έμπνευση. Ποίημα σωστό έχω καιρό πολύ να γράψω.
Μα μουσική δεν μπορώ να σταματήσω να ακούω.
Βρίσκομαι σε μια παράξενη τροχιά. Την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, πάντως, έκανα πως τη γιόρτασα με τους νεαρούς ποιητές φίλους μου. Βέβαια, εγώ διόλου ποιήτρια δεν κατάφερα να νιώσω.
Χρειάζομαι, μάλλον, κάποια ταξίδια και κάποια καινούργια συναισθήματα να γνωρίσω, αλλιως βρίσκω μάταιη τη σπατάλη μελανιού και χαρτιού.
Γράφω στο σημείο αυτό, είναι αισθητό, ασυνάρτητα και αδιάφορα. Δεν είναι μονάχα ότι δε γράφω ωραία, είναι που δε γράφω και τίποτα άξιο να γραφεί.
Έχω μεταμορφωθεί σε πλάσμα της νύχτας, στη μέρα και στον ήλιο πολύ στριμώχνομαι και οι άνθρωποί της με κουράζουν έτσι φωτεινοί όπως μου απυθύνονται. Θέλω να κοιμάμαι ξημερώματα, να μην εργάζομαι, μόνο να μπορώ να κυκλοφορώ χωρίς σακάκι στους δρόμους και να μιλάω με καινούργιους ανθρώπους. Θέλω να μάθω πράγματα μέσα στη νύχτα, όπως παλιότερα.
Έχω τιτάνια ανάγκη από σιωπή, σιωπή και μονάχα να μιλά η μουσική.
Η Αλεξίου, ο Παπάζογλου, ο Κραουνάκης, ο Λοίζος, ο Χαρούλης, η Αρλέτα, η Κωχ, να μιλάνε.
Να τραγουδά η ποίηση μελοποιημένη, κι ας διαφωνεί ο Χριστιανόπουλος.
Μια θάλασσα χρειάζομαι κι ένα ψαλίδι να με αποκόψω λιγάκι από τη ρουτίνα και τις ρουτινιάρικες εκπλήξεις.

Εσμεράλδα, μου είπες κάποτε ότι σου έφερα πίσω την Ποίηση. Μάλλον σου έδωσα όση δική μου μου απέμεινε και πολύ φοβάμαι ότι κάποτε θα πάψω μια για πάντα να γράφω.
Θα αποκοπώ κι από την Τέχνη και θα βιοπορίζομαι ως Επιστήμων με ωραία ταγιέρ και κλεισμένο το Σαββατοκύριακο σε βαρετά δείπνα.
Γι' αυτό κάθομαι νυχτιάτικα και τα γράφω όλα αυτά, που ξέρω πως θα βουλιάζουν σαν κόκκοι άμμου στον πυθμένα του διαδικτύου. Για να έχω κάποτε να διαβάζω πράγματα που θα μου θυμίζουν την επιτομή του εαυτού μου: τα χρόνια αυτά που με προστατεύουν οι γονείς μου και με διατρέφουν, αλλά που με αφήνουν ελεύθερη να κάνω όσα θέλω και αντέχω.
Τα χρόνια που έχω χρόνο. Και διάθεση να τον αξιοποιήσω.

Τα χρόνια που είμαι ερωτευμένη και γκρινιάρα, χωρίς να χρειάζεται να απολογούμαι γι' αυτό.

http://www.youtube.com/watch?v=ueajkk-uruQ

Μερικά καινούργια φορέματα

βγήκε το Καλειδοσκόπιο, κυκλοφορεί στην Αθήνα ελεύθερο και περιορισμένο

Φιλοσοφία Δικαίου
Ποινικό Δίκαιο=Απειλή

Η συντροφιά του paloma negra κάθε μέρα
paloma negra, paloma negra donde donde andaras?
Κάποτε θα ζήσω στην Ισπανία μισό χρόνο
ονειρεύομαι

Φρίντα Κάλο

Αποκριά
μα δεν αποχωρίζομαι ακόμα το κρέας και το κραγιόν μου

ορισμένα "απειλητικά" μηνύματα
και συναντήσεις απρόσμενες

βράδυ Σαββάτου και Κυριακής ξημέρωμα
βόλτες στο φεγγάρι και στον ήλιο της Αθήνας
στο χλωμό φεγγάρι
και στον ψεύτικο ήλιο

Μάνος και Λίνα
νότες και στίχοι
δακρύζω

μερικά σκόρπια λουλούδια στα μαλλιά μου
μερικά καινούργια φορέματα
καινούργια με γάμα εκ του καινουργής
μιας κακόηχης λέξης που τα αληθινά στόματα την αχρήστευσαν
κι έμεινε μονάχα στους ανθρώπους ως ένα άβολο θέμα συζήτησης.