Κάνοντας, λοιπόν, το «αν» σας, «να»,
αντιστρέφοντας δυο γράμματα και μερικά αισθήματα, βαδίζω στη στραπατσαρισμένη μου ευτυχία,
που εναποθέτω στον Ιούλιο, τέλη, τελικά, εδώ και μήνες.
Λοιπόν, κρατώ για μένα την απροσδιόριστη για μένα έννοια του «λοιπόν».
Λοιπόν…να, ελπίζω.
Λοιπόν, να, δακρύζω όταν μιλώ για μας με σένα.
Λοιπόν, να, χρωματίζω τη ζωή που έμεινε δίπλα μου σαν από οίκτο με χρώματα άνοιξης, να, μυρίζω εκείνο το άρωμα της νεραντζιάς, το πονεμένο ανοιξιάτικο. Λοιπόν, να, θυμάμαι.
Να, πιστεύω πως μπορώ να παριστάνω ότι ξέχασα.
Λοιπόν, να, μπαίνω στο λεωφορείο, να, οδεύω σε μέρη, να, μιλώ για τα πάντα με μικρούλικα τίποτα που μοιάζουνε μ’ ανθρώπους.
Λοιπόν…
Η ποίηση δε θα μου φύγει ποτέ, θα συνεχίσω να λατρεύω τα μαλλιά μου και δυο φίλους, θα ρωτάω ασταμάτητα όλα τα ανώφελα «γιατί» που κρέμονται στο κάτω χείλος μου, θ’ ακούω, νωχελικά δήθεν, τα τακούνια μου να χτυπούν σαν καρδιές χωρισμένων στις σκάλες…
Και θ’ ανεβαίνω, λοιπόν, στα υψώματα του Χρόνου, γιατί θ’ αγαπάω και το Χρόνο, ξέρετε, πολύ. Και, αύριο, που θα συναντηθούμε, εγώ κι ο Χρόνος, στην πόλη «Ημερολόγιο» στο καφέ «τέλος του Μάρτη», θα τον παρακαλέσω να σβήσει, τέλος πάντων, εκείνον τον μάταιο, ματωμένο Απρίλη. Να τον προσπεράσει σιωπηλά. Μήπως προσδιορίσω κι εγώ τα λοιπόν μου, καμιά φορά.
23/3
Η αλήθεια είναι πως χρειάστηκε να διαβάσω το συγκεκριμένο αρκετές φορές για να το καταλάβω (από τις λίγες φορές που συμβαίνει με σένα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυσκολεύτηκα γιατί σε κάθε λέξη που διάβαζα έβλεπα κ μια εικόνα κ έτσι έχανα την ουσία. Επιπλέον ο τίτλος προοικονομεί για το περιεχόμενο, οπότε ίσως να έπεσα θύμα.
Παρ' όλα αυτά μπορώ να πω πως τουλάχιστον σχημάτισα κάποιες έννοιες, ουκ ολίγων, "λοιπόν", έστω και δική μου.
Με ηρέμησε αυτό το κείμενο, οπότε, ακόμα μια φορά, ευχαριστώ sea...
Διόρθωση!!!! ...κάποιες έννοιες, ουκ ολίγων, "λοιπόν", έστω και δικές μου. (προφανώς)
ΑπάντησηΔιαγραφή