Δέκα Λόγοι να γιορτάσεις κι εσύ το Πάσχα αν και "άθεος"

1.Ποιος σου λέει ότι ο Χριστός  μονάχα ανασταίνεται; Οι δωδεκαθεϊστές γιορτάζουν την ανάσταση-ανάληψη του Άδωνη, εσύ την ανάσταση της ψυχής σου μες στο εαρινό και αρνίσιο πανηγύρι.
2.Μη μου πεις ότι δε σου αρέσει το αρνί. Καλά, πέστο, ούτε εμένα μου αρέσει. Αλλά, πάντως, η Κυριακή του Πάσχα είναι μια άριστη ευκαιρία για ανενδοίαστο φαγοπότι.
3.Το Πάσχα είναι πάντα τέλος Απρίλη. Τουτέστιν, σε ένα μήνα καλοκαίρι!
4. Και τι ωραίες που είναι οι λαμπάδες, ε,τι ρομαντικά που φωτίζουν τα πρόσωπα....
5.Και τα σοκολατένια αυγουλάκια πού τα πας; Τα τσουρέκια;;
6.Δυο εβδομάδες διακοπές....
7.Ευκαιρία για εξορμήσεις, βόλτες, κατανυκτικά συναισθήματα, ταινίες με τις ώρες κι όχι άλλα δελτία με νέα για την Τρόικα και τον Παπανδρέου
8.Ευκαιρία για ύπνο!
9.Ευκαιρία για έρωτα...
10.Χώρια ότι μπορεί και να πιστέψεις στο Θεό τελικά
Υγ. Αυτή η λίστα γράφτηκε για να είναι το μπλογκ μου κάπως επίκαιρο και για να απαριθμήσω στον εαυτό μου κυρίως το λόγο που ξεστόμισα κι εγώ το Χριστός ανέστη, ένα ακόμα λατρεμένο κλισέ της ελληνικής κουλτούρας. Στην Ελλάδα, φίλε μου, με τις μυρωδιές των εδώδιμων και την άνοιξη να πλανάται Πάσχα γιορτάζεις, είτε (το) πιστεύεις είτε όχι...
Καλή χώνεψη!

Αώρατος

...ή το 24ωρο μιας μέρας που η δύναμη του αέρα τσάκισε τα φτερά μιας πεταλούδας

01:00 Γλιστρά πριν προφτάσει η ανάσα
02:00Ηχεί νότα, χορδή, νύχι, ιαχή
03:00Περνά μέσ' απ' τα γαρύφαλλα
04:00Παίρνει τα μαλλιά και τα πέταλα
05:00σκορπά ιδρωμένους Αυγερινούς
ξανά
06:00ξημερώνει ένας άρχοντας- Ήλιος αέρινος
07:00ματιά μες στα αραχνοΰφαντα χέρια- μαξιλάρια σου
08:00σκοπιά ουρανού πάνω απ' το Χώρο
09:00 βροντά το μηνίγγι του φόβου
10:00 φυσά και διώχνει τα μάτια απ' το πρόσωπό σου
11:00ορμά και κατατρώγει τα χείλη σου
12:00γαληνεύει ο άνεμος το δέρμα
το λειαίνει
13:00επιστρέφει το μηδέν στα όλα μας
14:00 φεύγει αργά το μεσημέρι
15:00 αναγεννά τη νύστα
16:00 αναγκάζοντας τις βλεφαρίδες να κάνουν σκιά στα ζυγωματικά μου
17:00 στην παρακμή του ονείρου με ξυπνά η ριπή
φέρνει σιωπή που ηχεί σαν επίγνωση
18:00στέλνει μυρωδιές και κακοδιαλεγμένες λέξεις
19:00 ξάφνου, μυρίζει χώμα τάφου το ταβάνι
20:00ο αέρας τώρα χάνει τις αντοχές απ' τα κόκαλα
21:00 χάνεται δια παντός για να βγει αρυτίδιαστη η σελήνη σα γυναίκα στον καθρέπτη του γιαλού της
22:00 απέμεινε ο άνεμος του χνώτου σου πάνω στ' αυτί μου
23:00 στο καντράν της παλάμης η μέρα πια νυχτώνει κουλουριασμένη στη γραμμή της ζωής
00:00αχ, ο αγέρας ώρες τώρα μου ψιθυρίζει στη γλώσσα των ουράνιων σωμάτων

με άφησε να τον ακούσω στα σκουλαρίκια μου
με άφησε να τον μυρίσω στα μπουκέτα σου
με άφησε να τον γευτώ στην ταξιδιάρα αρμύρα
με άφησε να τον αγγίξω στη σάρκα
μα
ο αέρας
δε μου επέτρεψε να τον αντικρίσω ούτε δευτερόλεπτο
ήταν αόρατος και μ' όλο το 24ωρο στη ράχη του
παρέμενε αώρατος
να χλευάζει το κάλπασμα της Ώρας μες στις ανθρωπίσιες φλέβες και στα πεταλουδίσια φτερά.

Τα αόρατα γηρατειά

(μεγάλωσα με τα χειρότερα γηρατειά: αυτά που δεν καθρεπτίζονται στο σώμα.)

Περιπλανώμενη
στην παραπλάνηση της γνώσης
μέθυσα αλύπητα το πνεύμα
με νέκταρ ποιητικό
το σώμα έθισα στις ευτυχίες

αναζήτησα με μένος την αλήθεια
σκάβοντας με τα νύχια μου
τα τσιμεντένια κράσπεδα
των ανθρώπων

τσάκισα την καρδιά μου
πάνω στις ξιφολόγχες της Κακίας
και άφησα τα κίβδηλα νοήματα
να αμαυρώσουν την πίστη μου στα λουλούδια

αδύναμη να κατασκευάσω το θεό μου
και να υπακούσω σε πολιτικό ηγέτη
γκρέμισα τις κρατούσες θεωρίες
κι έχτισα νέες
με συντρόφους
αντάρτες ερωτευμένους

βυθίστηκα μέσα στα χρόνια και σε κινούμενη άμμο
παράχωσα το μυαλό για να πάψει να σκέπτεται
μες στα ταξίδια και τα πράγματα
έχανα κομμάτια μου σιγά σιγά
μέχρι που ξύπνησα ένα πρωί

και δεν κατάφερνα να με δω στον καθρέπτη

υπήρχα μόνο για τους φίλου
ς τους έρωτε
ς τα πρέπει
τα θα
και τα μπράβ
ο
λαχανιασμένη είδα
πως υπήρχα
μόνο
για
τα
μάτια
του κόσμου.

Μπορούσα να ακούω τα τραγούδια και να βλέπω τα χορτάρια
μα σταματήσανε πλέον τα φιλιά και τ' αρώματα
θρυμματισμένες οι αισθήσεις μου
γερνούσανε μαζί μου, πιστές φίλες

ώσπου με βαρέθηκα κι είπα να μ' αφήσω σε μιαν άκρη, στ' ακροδάχτυλο
μιας λήθης, μιας ριπής κόσμου απ' τα πιστόλια τα νεφελώδη μας

στάθηκα, λοιπόν, πάνω στο Κλαδί
για ν' αγναντεύω πουλιά και πανοπλίες
επί όροις ίσοις
στέκομαι εκεί μες στους αιώνες
καταργώντας τα σύνορα του λεπτοδείκτη
απομυθοποιώντας την αγάπη

και κελαηδώ
μαζί με τα σπουργίτια για το θαύμα της άλαλης ύπαρξης
της ζωής που δε νοιάζεται πια
για το θάνατό της
πάνω στα γηρατειά του επέκεινά της γαντζωμένη,
καθώς είναι.

Μα επιτέλους ,σας λέω, να ορίσω κάτι κατόρθωσα
μ' ακρίβεια μεγαλειώδη:
Γηρατειά είναι
να πιστεύεις μονάχα στη σιωπή
.

Ο πολιτισμός της πολιτικής

Ένας μεγάλος πολιτικός φιλόσοφος είχε πει ότι τα πάντα είναι πολιτική. Εγώ νομίζω ότι τα πάντα είναι-ή ορθότερα-πρέπει να είναι πολιτισμός. Και ειδικά τα όσα σχετίζονται με την πολιτική. Αυτός ο αιματηρός και πολυκύμαντος καιρός απαιτεί την ενεργοποίηση όλων και ειδικά των νέων, απαιτεί αγώνα και προσπάθεια για να παρέλθει και να δώσει τη θέση του σε καλύτερες μέρες. Κάθε σπουδαία ιστορική μεταβολή, άλλωστε, σημαδεύτηκε από μια επανάσταση.

Επανάσταση ,όμως, δεν είναι κάτι κατεστημένο. Επανάσταση δεν είναι η Γενική Συνέλευση, δεν είναι καν μια κατάληψη, ούτε, βέβαια, μια διαδήλωση. Σε αυτά τα μοτίβα, απλώς, θα πατήσουμε για να πετύχουμε την αληθινή υπέρβαση. Και τότε, η αριστερά που αναμασούμε με κάθε ευκαιρία θα ξεφύγει από το στενό φοιτητικό ιδεολογικό πλαίσιο και θα μετουσιωθεί σε μια ολόκληρη βιοθεωρία, μέχρι που να μη χρειάζεται πια να χρησιμοποιούνται οι όροι αριστερός και δεξιός για να δηλώσουν ποιοι είμαστε.

Για να δοθεί ο αγώνας επαναστατικά και υπερβατικά απαιτείται να τον διεξαγάγουμε πολιτισμένα. Όχι, δεν εννοώ να διστάσουμε να συγκρουστούμε όταν χρειαστεί, ούτε να διστάσουμε να φωνάξουμε και να εξεγερθούμε. Πολιτισμός, άλλωστε, δεν είναι η σιωπή.

Προτού ,όμως, ασχοληθείς με την ανάλυση του κινήματος που πρέπει να σηκωθεί, σκέψου πόσο έτοιμος είσαι να οργανώσεις κίνημα στην ψυχή σου. Σκέψου στ’ αλήθεια πόσο έτοιμος είσαι να αποκαλέσεις κάποιον σύντροφο. Και να το νιώθεις. Σκέψου τι κάνεις για τον κόσμο εκτός αμφιθεάτρου και εκτός κάποιου μπλοκ σε μια πορεία. Σκέψου αν τα φλογερά κείμενα που διαβάζεις αρκούν για να σε χρίσουν αγωνιστή.

Πολιτισμός στην πολιτική σημαίνει να ταυτίζεις το λόγο με την πράξη σου, να σέβεσαι ουσιαστικά μια άποψη που, κατά τη δική σου, είναι λανθασμένη, να είσαι ευθύς και θαρραλέος. Πολιτισμός θα πει να μη θέτεις τις ιδέες σου σε κανένα κομματικό-παραταξιακό καλούπι, αλλά να  είσαι κι έτοιμος να κάνεις ένα βήμα πίσω για το καλό της συλλογικότητας. Να μην είσαι διπρόσωπος: να μη μιλάς για ελευθερία και αξίες και ιδανικά, την ώρα που το μυαλό σου δεν είναι σε θέση να ανοιχτεί στ΄ αλήθεια και να πατάξει τα κατεστημένα που του σπείρανε οι συνθήκες και οι άλλοι.

Θαυμάζω βαθύτατα τους ανθρώπους που είναι έτοιμοι να τα δώσουν όλα για τον αγώνα. Δε νοείται, κατά τη γνώμη μου, πολίτης απολιτίκ, πόσο μάλλον φοιτητής απολιτίκ. Η πολιτική είναι που μας κατέστρεψε, αυτή όμως πιστεύω πως μπορεί να μας σώσει. Ούτε το ποίημα του Αναγνωστάκη θα δώσει τη λύση, ούτε ο συμβιβασμός με το άδικο, ούτε η απογοήτευση που μεταφράζεται σε αποχή. Αλλά, οφείλω να ομολογήσω πως εκτιμώ τον άνθρωπο εκείνο που δεν ξέρει τι πάει να πει Γ.Σ ή διαφωνεί με την ιδέα της κατάληψης, αλλά αγαπά το συνάνθρωπό του, σέβεται τις ιδέες των άλλων και διάγει βίο ριζοσπαστικό, μακριά από αηδιαστικά κλισέ μιας αριστερής κουλτούρας. Τον εκτιμώ πολύ περισσότερο από το μπροστάρη της πορείας και τον κομμουνιστή ιδεολόγο που διακατέχεται από ευτελή συναισθήματα και κακές σκέψεις, από αυτόν που θα οχυρωθεί πίσω από την κρατούσα άποψη χωρίς να έχει δική του, από αυτόν που είναι επαναστάτης στο δρόμο, αλλά όχι στη ζωή του. Αριστερά να ξέρεις πως είναι κάτι πολύ πιο απλό, μα και πολύ πιο δύσκολο από το να παλεύεις για να σου δοθούν δωρεάν συγγράμματα.

Γιατί, τουλάχιστον στην παρούσα συγκυρία, αδυνατώ να διαχωρίσω το κοινωνικό από το πολιτικό κομμάτι στο παζλ μιας προσωπικότητας. Και ειδικά αν η προσωπικότητα αυτή αξιώνει να λέγεται αριστερή, μπορώ να πω πως απαιτώ μια σύμπλευση πολιτικής δραστηριοποίησης και πολιτισμένης στάσης απέναντι στα πράγματα και δη στους ανθρώπους.

Η πολιτική προσφέρει στον πολιτισμό την πιο απτή του διάσταση, του χαρίζει την αίσθηση μιας αντίδρασης, μιας διεκδίκησης. Γι’ αυτό, άλλωστε, η Τέχνη που χώρεσε στην αγκαλιά της πολιτικές ιδέες μας καίει και μας εμπνέει.

Κι  o πολιτισμός, όμως, μπολιάζει την πολιτική με ανθρωπιά και ιδανικά, της δίνει τους πιο «σωστούς» όρους διεξαγωγής της. Ούτως ή άλλως, ο πολιτισμός υπάρχει και χωρίς την πολιτική, είναι κάτι αυτόνομο και αυθύπαρκτο.

Δυσκολεύομαι όμως να πω το ίδιο και για την πολιτική: όταν δεν τη συνοδεύει ο πολιτισμός της αληθινής υπέρβασης, απλά, για μένα, δεν υφίσταται.

Yγ. το άρθρο πρόκειται να δημοσιευθεί στο University Press