Τα αόρατα γηρατειά

(μεγάλωσα με τα χειρότερα γηρατειά: αυτά που δεν καθρεπτίζονται στο σώμα.)

Περιπλανώμενη
στην παραπλάνηση της γνώσης
μέθυσα αλύπητα το πνεύμα
με νέκταρ ποιητικό
το σώμα έθισα στις ευτυχίες

αναζήτησα με μένος την αλήθεια
σκάβοντας με τα νύχια μου
τα τσιμεντένια κράσπεδα
των ανθρώπων

τσάκισα την καρδιά μου
πάνω στις ξιφολόγχες της Κακίας
και άφησα τα κίβδηλα νοήματα
να αμαυρώσουν την πίστη μου στα λουλούδια

αδύναμη να κατασκευάσω το θεό μου
και να υπακούσω σε πολιτικό ηγέτη
γκρέμισα τις κρατούσες θεωρίες
κι έχτισα νέες
με συντρόφους
αντάρτες ερωτευμένους

βυθίστηκα μέσα στα χρόνια και σε κινούμενη άμμο
παράχωσα το μυαλό για να πάψει να σκέπτεται
μες στα ταξίδια και τα πράγματα
έχανα κομμάτια μου σιγά σιγά
μέχρι που ξύπνησα ένα πρωί

και δεν κατάφερνα να με δω στον καθρέπτη

υπήρχα μόνο για τους φίλου
ς τους έρωτε
ς τα πρέπει
τα θα
και τα μπράβ
ο
λαχανιασμένη είδα
πως υπήρχα
μόνο
για
τα
μάτια
του κόσμου.

Μπορούσα να ακούω τα τραγούδια και να βλέπω τα χορτάρια
μα σταματήσανε πλέον τα φιλιά και τ' αρώματα
θρυμματισμένες οι αισθήσεις μου
γερνούσανε μαζί μου, πιστές φίλες

ώσπου με βαρέθηκα κι είπα να μ' αφήσω σε μιαν άκρη, στ' ακροδάχτυλο
μιας λήθης, μιας ριπής κόσμου απ' τα πιστόλια τα νεφελώδη μας

στάθηκα, λοιπόν, πάνω στο Κλαδί
για ν' αγναντεύω πουλιά και πανοπλίες
επί όροις ίσοις
στέκομαι εκεί μες στους αιώνες
καταργώντας τα σύνορα του λεπτοδείκτη
απομυθοποιώντας την αγάπη

και κελαηδώ
μαζί με τα σπουργίτια για το θαύμα της άλαλης ύπαρξης
της ζωής που δε νοιάζεται πια
για το θάνατό της
πάνω στα γηρατειά του επέκεινά της γαντζωμένη,
καθώς είναι.

Μα επιτέλους ,σας λέω, να ορίσω κάτι κατόρθωσα
μ' ακρίβεια μεγαλειώδη:
Γηρατειά είναι
να πιστεύεις μονάχα στη σιωπή
.