Τα προταξίδια ή ο μονόλογος ενός πρώην χελιδονιού

Το ταξίδι  ως έννοια υπάρχει εγγεγραμμένο στο dna της φύσης. Τα πουλιά ταξιδεύουν, ο άνεμος ταξιδεύει, η γύρη, τα ζώα, το νερό από τη θάλασσα στον ουρανό, τα σύννεφα ταξιδεύουν....ο άνθρωπος...

Δεν ανήκουμε πουθενά, μόνο στους προορισμούς μας, σπίτι δεν έχουμε, μεγαλώνουμε μέσα στα βαγόνια μιας περιπλάνησης.

Κάθε περιπέτεια έχει τρία στάδια: το σχεδιασμό της, το ίδιο της το βίωμα και την ανάμνησή της.

Ασυζητητί, το πρώτο υπερέχει. Το ταξίδι είναι όλο μες στο μυαλό μας, άθελά μας σχηματίζουμε εικόνες, όμως ακόμα δεν έχουμε ζήσει κάτι. Τα προταξίδια είναι ένα έντεχνο ξεγέλασμα του χρόνου, ζεις χωρίς να έχεις ζήσει.

Τι μας χρειάζεται;

Βαλίτσα με λιγάκι από το σύμπαν μας για να είμαστε σωστά εξοπλισμένοι για το νέο σύμπαν που θα γνωρίσουμε. Φωτογραφική μηχανή ή κάποιο υπερσύγχρονο τεχνολογικό αξεσουάρ για να απαθανατίσουμε  τα χρώματα και τα σχήματα του τόπου που μας περιμένει, τα πρόσωπά μας ευτυχισμένα που φθάσαμε εκεί που θέλαμε, στην αγκαλιά κάποιου που μας είχε λείψει, στην ομορφιά μιας ξάστερης νύχτας στο δάσος. Μολυβοχαρτιά για να απαθανατίσουμε τι εμπνεύσεις που μας φίλεψε ο προορισμός μας, εμάς τους επαίτες  Ποίησης, τους πεινασμένους, σαν ανοιχτοχέρης άρχοντας.

Και τη θύμηση του σπιτιού μας, στο οποίο μπορεί να μην ανήκουμε, αλλά αυτό μας ανήκει. Είναι η σπηλιά των αληθινών μας εαυτών, αυτών των εαυτών που πρέπει να κρατηθούν στη ζωή εξυπηρετώντας τις εκάστοτε ανάγκες τους. Ενώ τα ταξίδια ούτε μας ανήκουν, ούτε τους ανήκουμε. Κοινόχρηστοι χώροι εμπειριών τα ταξίδια κι όλο μετεωρίζονται ανάμεσα γη κι ουρανό, ανάμεσα ψυχή και οφθαλμό.

Ευτυχώ που και πάλι έχω τα γνώριμα προταξίδια συμπτώματα. Θέλω να τα σκεφτώ όλα όπως ΔΕ θα είναι, να πάω και να εκπλαγώ, να είναι σα να ταξίδεψα δύο φορές. Ένα πράγμα μόνο ας έχω προβλέψει σωστά. Τον ουρανό. Τον θέλω καταγάλανο των ονείρων το πρωί και μπλε της νοσταλγίας το απόγευμα. Τη νύχτα τον θέλω μαυροπίνακα αστεριών σε μια αίθουσα ομορφιάς και σιγής.

Μακάρι να μπορούσα να φύγω σα χελιδόνι για εκεί, ντυμένη τα αγαπημένα μου χρώματα, χωρίς καθόλου βάρος αποσκευών και στερημένης της δύναμης του Λόγου. Να μπορώ απλά να πετώ, να βλέπω, να ακούω και να οσμίζομαι. Και, κυρίως, να μη σταματώ να ταξιδεύω κάθε που νιώθω πως πήρα ό, τι γύρευα από τον τόπο που επισκέφθηκα. Να επιστρέφω στη φωλιά μου την άνοιξη μονάχα και να με πλημμυρίζει το γιασεμί και το νεράντζι.

Όλοι μας κάποτε ήμαστε πουλιά αποδημητικά. Με δυνατά φτερά και τάσεις φευγιού. Πώς να περιοριστούμε σε μια μποτιλιαρισμένη Αθήνα, τώρα που μας έκανε ο Θεός ανθρώπους; Ευτυχώς μας έδωσε πόδια και μυαλό και ψυχή, να τρέχουμε, να χτίζουμε πλοία και να νοσταλγούμε και να ανυπομονούμε. Μας έδωσε και καρδιά για να ταξιδεύουμε μες στα μάτια αυτού που αγαπάμε.

Τα χελιδόνια ερωτεύονται άραγε;

Θα το μάθουμε όταν δώσει  Θεός και μας ξανακάνει.