Στη φενάκη μιας ομίχλης μάς βλέπω
εγώ θεατής
εμείς πρωταγωνιστές εν δράσει
τι κοινότοπα τοπία
κρύα καθίσματα χείλη μισάνοιχτα
συνηθισμένα στα φιλιά
τι βράδυ κι αυτό τι ώρες
θλίψης!
Στη φενάκη μιας αγάπης μάς βλέπω
εγώ αγαπώ
εμείς δεν ξέρω δεν ξέρω
τι παράξενα όλα!
Έλα κοντά μου κι ας είσαι φενάκη
περούκα φτηνή έλα
και ντύσε με σε μανδύα
ομιχλώδη και γδύσε με
σε σώμα αιθέριο
Δες με
έρωτά μου μασκαρεμένε
μασκοφόρε
έρωτά μου μασκαρεμένε
μασκοφόρε
Καλωσορίζοντας την άνοιξη (κλεψιά από το προηγούμενο), αυτό το λιτό ποίημα, αφήνει πίσω τις σερπαντίνες και τα μασκαρέματα με έναν μελαγχολικό τόνο... Φάνηκε λίγο σαν κριτική αυτό... Έτσι ξεδιπλώνονται, μέσα σε λίγες γραμμές, το θέατρο και η σκηνοθεσία του έρωτα και της ζωής... Λιτά τελείωσε κ η κριτική μου(πλάκα κάνω)...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.γ. Η τελευταία στροφή όλα τα λεφτά!
να κοκκινίσω σαν τις παπαρούνες τώρα ή μετά;; ευχαριστώ,κριτικέ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΑΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΜΟΙΑΖΕΙ .΄ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΄ΑΝΟΙΞΗ ΉΡΘΕ
ΑπάντησηΔιαγραφήΧΙΟΝΙΣΜΕΝΗ . ΤΗ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΜΟΥ .
Καλησπέρα ή καλημέρα να πω; Είναι εξομολόγηση, μου αρέσει έτσι να γράφω.
ΑπάντησηΔιαγραφή