Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Ο χορός της φωτιάς



            .....Όσο μας χτίζουν τοίχους, τόσο θα ανάβουμε φωτιές

Κι η Πολιτεία εκστατική αγναντεύει τα παιδιά της
σα χούφτες άχυρα, έφηβα, τραχιά,
συγκεντρωμένα στα Προπύλαια
να εναντιώνονται στην Κυβέρνηση που ψήφισε ο παππούς τους
κι η Αθηνά με ύφος μαρμάρινο τα προστατεύει, ίσως,
 από ψηλά με την ασπίδα της
ένα σύννεφο στάζει στα μέτωπα οργή ουρανού 
είναι ένα ανήσυχο φθινόπωρο,
ούτε το σύμπαν δεν ησυχάζει,
και δεν έχεις χρόνο για τίποτα πια,
«μόνο για επανάσταση, τ’ ακούς;»,
«αγωνίσου, γιατί χανόμαστε»,
-ιδού το νέο σύνθημα το σωστό-
 η μουσική σου πρέπει να εκφράζει νιάτα κοχλάζοντα
μαζί με  περατζάδες τσιγάρου και αντιπαραθέσεων
 στη Θεμιστοκλέους ,
η λογοτεχνία το βράδυ στο κρεβάτι να γέρνει επικίνδυνα
προς τα αριστερά, στρατευμένες ρίμες-είδωλα στις κόρες των ματιών,
εν τέλει να σε παίρνει ο ύπνος τα ξημερώματα με ένα αγχωμένο κυνηγητό ονείρων,
τα βράδια πάντα, να ξέρεις, καιροφυλακτεί ο τρόμος
μήπως αύριο δεν έχεις σπίτι,
μήπως το Καποδιστριακό μπει στο χρηματιστήριο 
και ξοφλήσει το πτυχίο που οραματιζόσουν χρόνια,
μα ύστερα χαμογελάς και σκέφτεσαι ένα απαλό πρόσωπο
σαν παρηγοριά ,
αποκλείεται, λες, κι αύριο εδώ θα’ μαστε, μωρέ, όλοι εμείς,
οι τροβαδούροι θυμού κι απαξίωσης,
να τα λέμε μεταξύ μας , να αυτοϊκανοποιούμαστε  
με τις πολιτικές μας γνώσεις
και την ικανότητά μας να πείθουμε τα ξεφτισμένα πλήθη
στις Γενικές Συνελεύσεις,
γιατί αυτό το μαραμένο χειροκρότημα στο τέλος, ω, ναι, το ρουφάμε σα τζούρα ελπίδας πως θα ξεσηκωθούνε επιτέλους, πως κάτι καταφέραμε
κι εμείς.

Έλα, τώρα, μη νιώθεις ενοχές που λιγάκι βαριέσαι.
Ξέρω, κι άλλη πορεία, κι άλλη συγκέντρωση, μια ομιλία ομότιμου καθηγητή περί εξουσίας και συστήματος, ένα φεστιβάλ μιας παράταξης, ξέρω, όλα στροβιλίζονται γύρω από το ισχνό σου εικοσιτετράωρο.
Θες χρόνο να κοιμηθείς, να πιεις κάτι μιλώντας μόνο για ταξίδια και λογοτεχνία, θες να μπορέσεις δίχως τύψεις να βουλιάξεις στη γλύκα της ηλικίας, να ερωτευτείς μέσα σε ένα βράδυ και να αγοράσεις κι εκείνο το υπέροχο σακάκι. Ούτε λέξη για μνημόνια και ανεργία και Ιρανούς και…

Θες. Κι εγώ κατά βάθος.
Μα δες την ασπίδα της Θεάς, δες τη μουτρωμένη Πανεπιστημίου
κι αυτό το βουρκωμένο μεσημέρι,
σκέψου ποιους διαδέχτηκες και ποιοι θα σε διαδεχτούν.
Κληρονομιά αέναη ο χρόνος, μοιρασμένη ακριβοδίκαια.
Κάποιοι πριν χρόνια χτίσαν με πάλη και πίστη τα όνειρά σου
-μην ξεχνάς!
και τα χαμόγελα όσων θα περπατούν μετά από χρόνια
στα χνάρια τα δικά σου,
από σένα περιμένουν να χτιστούν-μην αδιαφορείς!
Εκείνα τα χορτάτα ευτυχία και δικαιοσύνη πρόσωπα,
συλλογίσου τα, φαντάσου τα πόσο θα ομορφαίνουν
την πόλη σου, πολίτη, τον κόσμο σου, άνθρωπε,
και παραδέξου το βάρος της ευθύνης σου στις πλάτες.
(Τρέμω την ώρα που οι νέοι του αύριο ,με τη σειρά τους,
θα μας ντρέπονται, θα μας στηλιτεύουν ως γενιά στα αμφιθέατρα,
εμάς που πιστέψαμε, που πιστεύουμε σε κάτι.)

Τρέχω στο δρόμο, στους ανθρώπους,
τρέχουν κι οι εξεγερμένες λέξεις μου στο χαρτί,
μου δίνουν δύναμη.
Και νιώθω, τώρα, ότι δε θέλω να ηρεμώ λεπτό,
δε θέλω σε τίποτα να αφεθώ,
δε μ’ ενδιαφέρει κανένα σακάκι, έχω πέντε στη ντουλάπα μου, σοβαρολογώ.
Νιώθω, τώρα, πως θέλω να δώσω κι εγώ τη μπουνιά μου
για να πέσει ο τοίχος που μας πνίγει και
μετά από χίλιες μπουνιές
κι ένα σωρό ματωμένα δάχτυλα
να γκρεμιστεί επιτέλους και
πάνω στα συντρίμμια του να προλάβω να σε πιάσω απ’ το χέρι
και μαζί να χορέψουμε τη νίκη μας
σαν Ινδιάνοι
γύρω απ’ τη φλόγα
της εξεγερμένης μας ψυχής.
                      

7 σχόλια:

  1. Από τη μία θέλω να δώσω όχι μία, αλλά πεντακόσιες μία μπουνιές! Από την άλλη δεν υποστηρίζω τόσο τα μέσα που γίνεται αυτό (γιατί όχι μια συμβολική εκδήλωση βρε παιδιά!!!και οι πορείες έχουν καταντήσει πλέον ρουτίνα όχι γεγονός!) και με κρατάνε και δικά μου... Είμαι μπερδεμένη με τα πολιτικά μου, γιου νόου και αυτό το κείμενο ήταν κατά 98% πολιτικό και με μια συγκεκριμένη πολιτική χροιά μάλιστα, αλλά τα νιώθω ρε συντρόφι τα νιώθω κι εγώ και νομίζω το ξέρεις ΚΑΙ αυτό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Οι μέρες κυλάνε και αν κάποιες καταστάσεις δεν μας επηρεάζουν άμεσα - ακόμα - πια είναι φανερές, όπως και ο σκοπός τους. Το κράτος βλέπει την παιδεία (και όχι μόνο αυτήν) σαν αριθμούς. "Πόσους επιτυχόντες, τελειόφοιτους έχει εκείνο το σχολείο, τμήμα, πανεπιστήμιο; Ας κόψουμε και κάτι από εκεί. Δεν το/τα χρειάζονται." Οι απαντήσεις από την άλλη πλευρά είναι αυτές που μου τη σπάνε απίστευτα. "Ωχ, θέλουν να μας κόψουν τα φτερά μας...
    Εντάξει. Και τι με νοιάζει εμένα;;
    Εντάξει, δεν είχα σκοπό να πετάξω...
    Εντάξει δεν πειράζει, θα τα καταφέρω και έτσι...
    Εντάξει, αφού έγινε. Τι να κάνουμε...
    Εντάξει, Θα αγωνιστούν άλλοι για μένα..."
    Όχι! Πώς γίνεται να διανύουμε αυτήν την εποχή και να υπάρχουν άνθρωποι που να ασπάζονται τη λογική του ωχαδερφισμού; Φτάνει πια!
    Τώρα πρέπει να κάνουμε κάτι. Τώρα πρέπει να κατεβούμε στην συγκέντρωση, πορεία, να μπούμε στην συνέλευση. Όσο μένει κανείς άπραγος, απλά τον χρησιμοποιούν για τσιμέντο και χτίζουν πάνω του ακόμα περισσότερα τούβλα.
    Το περιεχόμενο από το καζάνι, που το κράτος βράζει και θέλει να μας το δώσει, δεν είναι ευχάριστο και όσο και να το βράσει δεν θα γίνει βέλγικη σοκολάτα.
    Στην επόμενη συνέλευση της σχολής μου θα έχω διαβάσει πιο πριν αυτό το κείμενο, για να γεμίσω ελπίδα, ίσως και να το πάρω μαζί μου για να μεταδώσω αυτό που νιώθω και σε άλλους (χωρίς να ξεχάσω να αναφέρω την πηγή εννοείται ;) ).
    Γεωργία μου, σου υπόσχομαι ότι θα σου κρατάω το χέρι όταν θα χορεύουμε όλοι, όπως γράφεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Και νιώθω, τώρα, ότι δε θέλω να ηρεμώ λεπτό,
    δε θέλω σε τίποτα να αφεθώ, ...... το νοηματικό βάρος του ποιήματος, που παραμερίζοντας τη μορφή του ως ποίημα, μοίαζει με μανιφέστο της φοιτητικής ζωντάνιας και νεολαίας.. ακόμα και οι μη αριστεροί θα υποκλίνονταν στην Ιδέα και και την πολιτική φιλοσοφία και συμβολισμό αυτού του κειμένου, γιατί είναι ένα γραπτό με υπόβαθρο Ανθρώπινο και όχι πολιτικο-κομματικοποιημένο και το κάνει παραδεκτέο από όλους...συνεχίζω παρ' ΄0λα αυτά να έχω τεράστιες αμφιβλίες με το ''πάθος'' και το ανανεωτικό ρεύμα και τον ''αυθορμητισμό'' των αιστερών.... Γιώργο join the club ! :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Segovia....έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό!!
    Θάνο....σου έχω ξαναπεί...καλό πράγμα είναι η αμφιβολία, οι τελευταίοι όμως που πρέπει να στην ερεθίζουν είναι οι αριστεροί φοιτητές....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Επειδή δεν είμαι ο ειδικός για κριτική και αναλύσεις , θα αρκεστώ στους εξής στίχους
    1) να εναντιώνουμε στην κυβέρνηση που ψήφισε
    ο παπούς ,2) η λογοτεχνία το βράδυ στο κρεβάτι
    να γέρνει επικίνδυνα προς τ' αριστερά και 3)
    δες τη μουτρωμένη Πανεπιστημίου .
    ΄Οσο για τον τοίχο , δεν πέφτει μόνο με μπουνιές,
    είναι σαν μανιφέστο όπως λέει και ο φίλος πιο πάνω . Καλή σου ημέρα .

    ΑπάντησηΔιαγραφή

λεξιλεωθείτε