Ο ορισμός της αλφαβήτου

Αδικία παίχτηκε στο διαγωνισμό χορού την Κυριακή. Οι αδικίες, όμως, μας πεισμώνουν και μας ενδυναμώνουν.
Βάλσαμο όμως η παρουσία όλων σας εκεί, σε μένα, για μένα. Λατρείες...
Γεγονός είναι ότι οι βραδιές του χειμώνα έχουν μια άλλου είδους αίσθηση. Οξύμωρο, μα φαντάζουν πιο ζεστές από αυτές του Αυγούστου.
Δηλαδή, οι άνθρωποι συστέλλονται αναμεταξύ τους, σαν μια ποιητική συνέπεια του αστικού μας ψύχους.
Ευρεσιτεχνία. Μια όμορφη λέξη που έμαθα στο Αστικό Δίκαιο.
Ζωή είναι δύο γυμνά, ενωμένα κορμιά που αγαπιούνται. Κι ένα ποίημα καρφωμένο στο σύμπαν σαν άστρο να τα υμνεί.
Ηλιαχτίδες εμφανίζονται στα δάχτυλά σου όταν παίζεις κιθάρα, όταν με αγγίζεις.
Θάνατος είναι η παραίτηση, το πρέπει, οι συμβιβασμοί κι η δειλία. Όλοι μας οι φόβοι κι οι φραγμοί που δε νικώνται από την Ιδέα.
Ίσως κάποτε να είναι ο κόσμος μας παράδεισος. Να χουν όλοι λεφτά. Ή να μην έχει κανείς. Πάντως να είμαστε όλοι ίσοι και να μη γκρινιάζουμε.
Και όταν τελειώσει η εξεταστική, θα έρθουν οι Απόκριες! Θα πάω Πάτρα!
Λέω να σταματήσω να βγαίνω. Αλλά από λόγια άλλο τίποτα...
Μην ακούτε τους κομπλεξικούς γκρινιάρηδες εκεί έξω. Αγνοήστε και τους είμαι στον κόσμο μου-και όλα καλά. Ναι, πάνε πολλά κατά διαόλου, αλλά τα περισσότερα μπορούμε ΕΜΕΙΣ να τα αλλάξουμε!
Να αφιερώνετε χρόνο για όλες τις αισθήσεις σας. Δείτε όμορφες εικόνες, ακούστε φοβερή μουσική, γευτείτε καταπληκτικές μπουκιές,  αγγίξτε τα μάγουλα και τα χέρια των ανθρώπων και το κεφάλι του σκύλου σας, μυρίστε άνοιξη από τώρα...
Ξύστε τις πληγές σας, τολμήστε να πονέσετε και καμιά φορά. Μια ζωή μες στην αναισθησία είναι μαρτύριο.
Όταν μου λείπει ύπνος, παθαίνω ανοσία στην κούραση. Μαγικό;
Παραζάλη. Μια λέξη που με εξιλεώνει. Μου θυμίζει πάθος και μεθύσι και χορό στην παραλία και έρωτα.
Ρέω. Μου φέρνει στα χείλη δροσιά ποταμών στα δάση και  θέαμα γυμνών νυμφών που λούζουν τα μαλλιά τους.
Σώμα και ψυχή. Μια αλληλεπίδραση που πρέπει να αποδεχτούμε όλοι. Ο άνθρωπος στο δέρμα του κουβαλάει ένα θηρίο και στην καρδιά του ένα θεό. Είναι όμως άνθρωπος. Πάντα.
Τρένα και λεωφορεία και πλοία και κτελ....Ταξίδια και, πάντα, ανακουφιστικοί οι γυρισμοί τους. Άσπρα μαντήλια και γεμάτες βαλίτσες. Μαύρισμα και σουβενίρ. Αχ! Αργεί πολύ το καλοκαίρι;
Υάκινθοι και κρίνα. Πάνω στο λευκό μου σεντόνι, άταχτα ριγμένα και ακόμη λευκότερα να παραπέμπουν στην αγνότητα της Αλήθειας.
Φωτιά καθαρτήρια και καυτή. Να στήσουμε πανηγύρι γύρω της και να κάψουμε τις συστολές μας, τα κλισέ, τους καθωσπρεπισμούς μας. Να ζεστάνουμε τα χέρια μας και σφιχτά να αγκαλιαστούμε.
Χωρίς όνειρα το παρόν με τρομάζει. Χωρίς αναμνήσεις το αύριο με απωθεί. Χωρίς έντονες στιγμές το χτες με χλευάζει.
Ψάρια. Έχω καιρό να φάω και μου λείψανε.

Ώρα να κάνουμε όλοι μας αυτό που πραγματικά γουστάρουμε: η μόνη ώρα που όπου και να σταθούν οι δείκτες του ρολογιού φαντάζει η σωστότερη...
Υγ. Εκείνος μου είπε ότι το να βάζω συνέχεια φωτογραφίες δεν ταιριάζει με το χαρακτήρα του ιστολογίου μου ,που ως επίκεντρό του έχει τις λέξεις. Εγώ, όμως, θα τον παρακούσω και θα συνεχίσω να ντύνω το ρεφρέν των λέξεών μου με τα μινοράκια των εικόνων, που, σαν ποιητές, κάποιοι κάποτε εμπνευσμένα απαθανάτισαν. Παρεμπιπτόντως, αφεθείτε στην ποίηση αυτού εδώ του τραγουδιού και του video του: http://www.youtube.com/watch?v=Bfk77pU8T2I
Χίλιες νύχτες κι άλλες τόσες σ' αγαπώ...με θυμό, με τρέλα, με παράπονο...