Η δική μου ποίηση

Η Τέχνη των τεχνών, η μάνα της δημιουργίας. Ποίηση αυτό σημαίνει. Φτιάξιμο. Και η πιο πολυυμνημένη. Πόσα κείμενα, πόσα ποιήματα γράφουν οι εραστές της, απευθυνόμενοι λες σε γυναίκα που τους παιδεύει με τον έρωτά της. Στο αγαπημένο μου ποίημα περί ποιητικής, ο Γκόρπας τραγουδά με τις λεξούλες του: ποίηση ανάμνηση από φίλντισι, χαρά που γλιτώνει απ' τα γεράματα, νύχτα στρωμένη τσιγάρα λέξεις.
Η ποίηση μέσα σε κάθε άνθρωπο απλώνεται διαφορετικά. Φανερώνει κάτι άλλο. Κι οι ποιητές πλανιώνται πως αυτοί την αισθάνονται μονάχα, ξεχνώντας πως ποίηση δεν είναι του λόγου η τέχνη, αλλά της καρδιάς.
Η ποίησή  μου είναι ο έρωτας τον Απρίλη. Μια καφέ κιθάρα σε ένα πλακόστρωτο και μικρούλικα παιδάκια να τρέχουν χορεύοντας. Μπαλόνια αδέσποτα στα σύμπαντα. Ο τσακωμός δυο φίλων σε ένα λεωφορείο.
Η ποίησή μου είναι όλα όσα διαδραματίζονται στις εσώτερες θεατρικές σκηνές μου. Το όνειρο που είδα χτες βράδυ, ένα φευγαλέο βλέμμα με μια άγνωστη στο δρόμο, η ψιχάλα μιας βροχής στο τζάμι ενός αυτοκινήτου. Πράγματα που γίναν και περάσανε και κανείς δεν τα κατέγραψε γιατί κανένα δε θα ενδιαφέρουν. Στα τετράδια τα αόρατά μου θέση έχουν περίοπτη κι είναι τόσο πολλά που ξεχνώ να τα γράψω.
Γιατί γράφω; Εσύ γιατί γράφεις; Περί ανάγκης πρόκειται; Κι αν ναι, τι είδους ανάγκη είναι αυτή;

Γράφω για μένα. Για να νιώθω την ηδονή της αποτυπωμένης για πάντα ομορφιάς. Γράφω για τους ξένους. Για να τους χαρίσω, αν με διαβάσουν, το πιο αυθεντικό κομμάτι μου κι αυτό να τους επηρεάσει στ' αλήθεια. Γράφω  για το Νόμο της Πλάσης, που με θέλει παραγωγική και πάντα ανήσυχη. Για το Θεό, που δεν τον πιστεύω, αλλά τον επιβεβαιώνω. Για τους στυλοβάτες του κόσμου ποιητές, τους νεκρούς, τους δαφνοφορούντες, αλλά και τους άσημους, για αυτόν που αγαπώ και για αυτά που με τρομάζουν. Να ξορκίσω τις θλίψεις απογειώνοντάς τις σε αληθινούς όρους ευτυχίας, να απομυθοποιήσω τις χαρές και τα λεφτά και τα πρέπει και τα σωστά.
Η ποίηση θέλει χρόνο και αφοσίωση. Θέλει δουλειά εσωτερική. Θέλει να της υποδουλωθείς πρώτα για να την υποτάξεις στα μολύβια σου.
 Πρέπει πάντα να σκέφτομαι, να διεισδύω στις καταστάσεις και σαν ήλιος να φτιάχνω ουράνια τόξα μετά από καταιγίδες. Να μην εφησυχάζω με τίποτα, αυτό, άλλωστε, θα σημάνει το θάνατό Της, να μην απαρνιέμαι τα άκρα μέχρι να κατασταλάξω στο περίφημο μέσο μου, που κι αυτό ακόμα υπό αμφισβήτηση οφείλω να το θέσω. Δεν υπάρχει τίποτα μπροστά στα μάτια μου. Ένας διάφανος κόσμος, αδειανός, που εγώ δημιουργώ με τα αισθήματα, τις αισθήσεις και τις λέξεις μου. Ζω για τη στιγμή της δημιουργίας, όταν βράδυ, μες στου ύπνου τη σιγή, εγώ ξύπνια χτίζω ποιηματάκι ποιηματάκι τις αλήθειες. Σπάνια μέρα να γράψω κάτι. Τη μέρα ανακαλύπτω την ποίηση στο φως. Τη νύχτα την ανασυνθέτω φωτεινότερη. Και μ' αρέσει και το γράψιμο με τη βροχή. Η φύση κάνει φασαρία για να μας εμπνεύσει. Κι εμείς πρέπει να αφήσουμε τις ψυχές και τα σαρκία μας απροφύλαχτα κάτω από τη φούρια της.

Αυτή η φλυαρία για την ποίηση δε θα τελειώσει ποτέ. Αν χαθεί αυτή, χαθήκαμε κι εμείς. Αυτό το κείμενο θα συνεχιστεί. Αέναα θα συνεχίζεται όσο η Τέχνη με αγαπάει και με δέχεται στα άδυτά της.