Τα δώρα της στιγμής

Οι σήραγγες

σα σύριγγες 

τη σάρκα της πόλης τρυπούν

και μέσα τους ζητιάνοι

για ευτυχία επαιτούν.

Θέμιδος Μέλαθρον

κι η αδικία ροχαλίζει λίγο πιο κει

κάτω από κουβέρτες ρυπαρές και παγωμένες.

Παλάμες να κοιτάζουν έναν απορημένο ουρανό,

ένα Θεούλη άπραγο

και φταίχτη. (δυο εβδομάδες πριν περίπου, όταν περπάταγα κοντά στα δικαστήρια των Αμπελόκηπων)

Η προ θανάτου ζήση

και η μετά θάνατον ζωή 

λίγο μονάχα απέχουν:

στη μια το σώμα γεννά ανθρώπους

στην άλλη , ως λίπασμα αποτρόπαιο,

φύση χλωρή. (δυο μήνες πριν περίπου, όταν ξυπνούσα από έναν ταραγμένο ύπνο-οι λέξεις ξεφύτρωσαν μέσα μου από το πουθενά, χρωμάτισαν υπέροχα το πρωινό  εκείνο ξύπνημα,  μεταμορφώθηκαν, λες,  μαγικά από προνύμφες εφιαλτονείρων σε πεταλούδες έμπνευσης)

{Αγαπητέ Ποιητή, να ξέρεις η Ποίηση δε φτιάχνεται όπως οι άλλες τέχνες. Η Ποίηση δε θέλει κανένα υλικό, ούτε καν χρόνο. Μες στην ψυχή τυπώνεται  σε μια στιγμή ανύποπτη. Οι ημερομηνίες στα ποιήματα είναι συνήθως αυτές κατά τις οποίες τα δημιούργησες. 'Ομως, ένα Ποίημα έχει για φάτνη του μοναδική το μυαλό και την καρδιά, την ώρα που εσύ βρίσκεσαι μες στους ανθρώπους και την αντιποιητική τους, χυδαία καθημερινότητα. Όταν το ξεδιπλώνεις στο χαρτί παίρνει το Ποίημα νέα πρόσωπα και εξελίσσεται σε κάτι άλλο. Αγαπητέ Ποιητή, το ποίημα στη στιγμούλα κρίνεται. Και, πιστεύω, κατόρθωσα να κάνω το χαρτί μου φάτνη δυο μικρών παιδιών μου έτσι όπως τα έσπειρε μέσα μου η αλήθεια και η φαντασία. Αγαπητέ Ποιητή, μάθε να εμπιστεύεσαι περισσότερο τις στιγμές και τα πολύτιμα δώρα τους, από τις συννεφιασμένες ώρες πάνω στα αδειανά σου τεφτέρια, που εγώ βαπτίζω στείρες.}