Ανεμοφτερουγίσματα

Κάπου μακριά από της πόλης τα γρανάζια,

μια φύση λιγάκι τρελή ανθίζει κι αγριεύει

στης άνοιξης το πρωτοφίλημα το ινδιάνικο

Η νεράιδα μου η μελαχρινή

πετά με τις φτερούγες της αγάπης της στο δάσος,

χρωματίζει τον άνεμο με τα στήθια της και τα γυμνά της πόδια

Τραγουδά το νόημα της ευτυχίας 

πιστεύει στα πνεύματα και στον έρωτα

μουσκεύει τα χείλη της με χυμούς λουλουδιών

 ανιχνεύει τα όνειρά της στον κορμό της ιτιάς με τ' ακροδάχτυλα

Και ο Τζον Σμιθ φιλί της δίνει με άρωμα αστικό

δυο βάρβαροι αιματοβάφουν τις μούρες τους

άλλοι δύο  χτυπούν τα σπιρούνια τους

κι όλοι εξομολογούνται πόθο για πολιτισμό και δικαιοσύνη 

κάτω απ' τα ράσα του πολέμου τα επαίσχυντα

Αλλά ο ήλιος κάνει πάντοτε ειρήνη με το χειμώνα

κι η νεράιδα μου αφήνει το θρόισμα των μαλλιών της να στείλει ψιθύρους στην πλάση

υψωμένη η φωνή της στα μονοπάτια της φλέβας και του νερού

διδάσκει

 το χορό των λουλουδιών

 το τραγούδι των ζώων

Μιλά

 για τα άνθη και τα κτήνη που μπορούν να αναδυθούν 

μέσ' απ' το αίμα των ανθρώπων

με μια αγκαλιά όλο μετάξι

ποτίζει τα άνθη, δηλητηριάζει τα κτήνη

και με ένα περιδέραιο από φως 

ανεμοφτερουγίζει στα ύψη του κόσμου αγέρωχα

πάντα ξυπόλητη, πάντα Ινδιάνα. 

                                      αφιερωμένο στην Ποκαχόντας των παιδικών μου ονείρων